Βασίλης Στεφανακίδης

 Το έχουμε δει και το ζούμε δεκαετίες τώρα, με αποκορύφωμα τα τελευταία δύο χρόνια, όπου οι πειραματισμοί, οι ιδεοληψίες, η ασχετοσύνη, η εκδικητικότητα και ο διχασμός, παρέα με τη λαγνεία της εξουσίας (ανακάλυψαν εσχάτως και τα εστιατόρια με αστέρια Michelin!), μας έφεραν προ τετελεσμένων δεινών.

Δύο και πλέον χρόνια τώρα καταγίνονται με ατέρμονες -δήθεν- σκληρές διαπραγματεύσεις υπέρ των συμφερόντων των αδυνάτων της κοινωνίας και εθελοτυφλούν μπροστά στις πραγματικές επιπτώσεις και συνέπειες στο σύνολο του πληθυσμού. Τα, δε, φτωχότερα στρώματα που ευαγγελίζονται ότι προστατεύουν έχουν οδηγηθεί από τη άφρονα πολιτική τους κυριολεκτικά στην εξαθλίωση και στην προηγούμενη φτωχοποιημένη τους θέση οδηγείται τώρα η πρώην μεσαία τάξη. Και οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται και θα συνεχίζονται στη διηνεκές παρότι ακόμα και μέσα σε αυτόν τον συρφετό της ασχετοσύνης υπάρχουν και κάποιες φωνές κοινής λογικής που λένε «καλύτερα μια κακή συμφωνία νωρίτερα παρά μια καλύτερη αργότερα». Αυτές οι φωνές όμως δεν ακούγονται μέσα στην επαναστατική οχλοβοή των original συντρόφων.

Κι έτσι, συμπληρώνουμε σε λίγες μέρες το πρώτο τρίμηνο του έτους, πάνω στο οποίο είχαν αναπτυχθεί όλα τα αισιόδοξα σενάρια ανάκαμψης -επιτέλους- της οικονομίας, αλλά παρατηρούμε με τρόμο ότι όλοι οι δείκτες της οικονομίας βαίνουν από το κακό στο χειρότερο και ότι το success story μαραίνεται πριν καν ανθήσει.

Και επειδή οι αριθμοί λένε σχεδόν πάντα την αλήθεια, έχει σημασία να δούμε μερικούς δείκτες της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας.

■ Ο στόχος του Προϋπολογισμού για ανάπτυξη 2,7% επισήμως έχει ήδη πέσει στο 2,5% και βλέπουμε.

■ Αν συνεχιστεί (σχεδόν βέβαιο) η επιστροφή στην ύφεση, όπως στο τελευταίο τρίμηνο του 2016, και στο πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος, τότε η χώρα πάλι θα ακολουθήσει υφεσιακή πορεία και επισήμως.

■ Η καταναλωτική δαπάνη του Ιανουαρίου και του Μαρτίου (με εξαίρεση τον Φεβρουάιο λόγω Καθαρής Δευτέρας) εμφανίζεται, με βάση τις έρευνες, μειωμένη έως και 10%.

■ Η αγορά εργασίας, με βάση τα επίσημα στοιχεία του διμήνου, παρουσιάζει αρνητικό ισοζύγιο και ανακοπή του ρυθμού μείωσης της ανεργίας έστω και αν στην εργασία υπολογίζεται και η μερική απασχόληση που έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των μέσων αποδοχών.

■ Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου τον Ιανουάριο, αν εξαιρεθούν τα πετρελαιοειδή, παρουσιάζει αύξηση κατά περίπου 200 εκατ. ευρώ.

■ Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο τον ίδιο μήνα αυξήθηκαν κατά 300 εκατ., μια τάση που συνεχίζει αυξανόμενη τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο.

■ Οι δημόσιες δαπάνες έχουν σχεδόν παγώσει προκειμένου να κρατήσει ρευστότητα του Δημόσιο για κάθε ενδεχόμενο και δεν πληρώνονται προμηθευτές ούτε επιστρέφονται φόροι στους δικαιούχους, ύψους 1,2 δισ. ευρώ, μόνο τον Ιανουάριο.

■ Η δαπάνη της γενικής κυβέρνησης έχει επιστρέψει στα επίπεδα του 2003 και η δαπάνη των νοικοκυριών στα επίπεδα του 2004.

■ Οι καταθέσεις πέφτουν συνεχώς (μείωση κατά 2 δισ. στο δίμηνο) και οι τράπεζες δανείζονται και πάλι μέσω του ELA.

■ Τα κόκκινα δάνεια αυξάνονται συνεχώς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις όσο και για την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Αυτοί, όμως, διαπραγματεύονται περήφανα και σκληρά. Και δεν κατανοούν κάτι που ξέρει ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών: ότι κάθε μέρα που περνάει άπρακτη μεγαλώνει περαιτέρω ο τελικός λογαριασμός των απαιτήσεων και των μέτρων που θα μας επιβάλουν. Μήπως είναι άραγε άγνωστο ότι τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη ουδείς εκ των δανειστών έκανε λόγο για μείωση του αφορολόγητου και άμεση περικοπή των συντάξεων και ότι αυτές οι απαιτήσεις μπήκαν ως προαπαιτούμενα από τον Φλεβάρη και μετά;