Μηνάς Τσαμόπουλος

Αφορμή του blog είναι ο αγώνας με το Βέλγιο αλλά μόνο η αφορμή.  Δεν θα αλλάξει κάτι το αποτέλεσμα.  Πλέον  η γαλανόλευκη δείχνει να πατάει και πάλι σταθερά στα πόδια της, να πιστεύει στον εαυτό της. Οι διεθνείς δεν πελαγοδρομούν.

Η Εθνική έγινε και πάλι ένα κλειστό  κλάμπ με «διευρυμένες  αρμοδιότητες». Υπάρχουν οι σταθερές  και γίνονται και οι προσθήκες ανανέωσης. Η ατάκα του Γερμανού σε όσους  ήταν τραυματίες ή τιμωρημένοι , να πάνε στις Βρυξέλλες να παρακολουθήσουν τον αγώνα  λέει πολλά. Πάρα πολλά.  Οι διεθνείς δεν είχαν ξεχάσει την μπάλα που ήξεραν  την εποχή που έχαναν από τα Φερόες.  Ήταν «θύματα» μίας εμφυλιακής κατάστασης που επικρατούσε και επικρατεί    στο ελληνικό ποδόσφαιρο.  Αγωνίζονταν και αγωνίζονται στο εξωτερικό και αρκετοί από αυτούς  γράφουν ιστορία. Επαναλαμβάνω ότι ανεξαρτήτως του αποτελέσματος  με το ασταμάτητο Βέλγιο,  η εθνική ξανακέρδισε την εμπιστοσύνη των φιλάθλων παίζοντας το ποδόσφαιρο που ξέρει. Συντηρητικό; Ναι. Χωρίς πολύ θέαμα; Ναι.  Όμως παίζει αυτό που ξέρει με  αξιοπρέπεια.  Έχουν γνώση εαυτού στην ομάδα.

Μέσα σε όλα αυτά, έλληνας ποδοσφαιριστής έθεσε   θέμα Ζέκα ο οποίος πήρε την ελληνική υπηκοότητα   και κλήθηκε   στην εθνική.   Ο Μόρας ήταν εκείνος που δήλωσε  ότι «κάποιος Έλληνας χάνει μια θέση με την κλήση του Ζέκα.  Ένας που έρχεται από την Ελπίδων ή που κάνει καιρό καλές εμφανίσεις.» Το ποτήρι είναι  μισοάδειο ή μισογεμάτο, όπως θέλει να το δει ο καθένας. Για να γίνει η ελληνοποίηση και να κληθεί αμέσως στην Εθνική ο Ζέκα κάτι περισσότερο  ξέρει ο Γερμανός προπονητής. Δεν σημαίνει όμως ότι  θα παντρευτεί και τη θέση. Πολλά τα επιχειρήματα και  για τη μία θέση και για την …αντίθεση.  Σε κάθε περίπτωση  όλα  κρίνονται στο χορτάρι.