Γιάννης Μακρυγιάννης

Ο Σόιμπλε δεν κρύβει τα λόγια του. Και πιθανόν να έχει να πει κι άλλα έως ότου ολοκληρωθεί – όπως ολοκληρωθεί, εδώ που φτάσαμε – η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση και το λεγόμενο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, που φτάνει στο 2020 και το 2021.

Δια του γερμανού υπουργού Οικονομικών, οι ακραίοι των δανειστών ζητούν έλεγχο επί της πορείας της χώρας για τα επόμενα πολλά χρόνια, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί πραγματικά να πάει και η χώρα και η οικονομία και κυρίως ανεξάρτητα από τις επιλογές που μπορεί να κάνει ο ελληνικός λαός, ή οι δυνάμεις που αυτός θα εκλέξει στο μεταξύ. Ακόμα κι αν μπορεί αύριο, αυτή ή μία από τις επόμενες κυβερνήσεις να επιτύχει τους απαιτούμενους (εκ της ανάγκης να εξυπηρετηθεί το υψηλό χρέος) δημοσιονομικούς στόχους με άλλα μέσα, αυτό δεν θα είναι επιλογή της, σύμφωνα με τον Σόιμπλε και ίσως με κάποιους στο ΔΝΤ, εάν πιστέψουμε τον Σαπέν.

Είναι μία εξόχως προσβλητική συμπεριφορά, που δικαιώνει στο ακέραιο τα περί γερμανικής Ευρώπης, τα περί οικονομικής δικτατορίας και διάλυσης κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας, ή και σεβασμού στη Δημοκρατία. Ας το ξεκαθαρίσουμε: η ισχύς των αποφάσεων σε μία Βουλή είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από εκλογές και κόμματα. Δεσμεύσουν τη χώρα για όσο διάστημα είναι σε ισχύ. Μπορεί οι αποφάσεις αυτές να μην αλλάξουν ποτέ, μπορεί όμως και να αλλάξουν την επόμενη ημέρα. Υπάρχουν διαδικασίες και συνταγματικές προβλέψεις για όλα αυτά, δεν χρειάζεται κανείς, από το εσωτερικό ή το εξωτερικό, να υπαγορεύσει πολιτικές στάσεις και χειρισμούς. Έτσι είναι η δημοκρατική λειτουργία των χωρών. Τα περί συναίνεσης, που συχνά επικαλούνται όλοι αυτοί, μαζί και ο Σόιμπλε, είναι απλά κουραφέξαλα, εν είδει φύλλου συκής για την ωμή παρέμβαση.

Δεν χωρά αμφιβολία επίσης ότι πρόκειται για μία τιμωρητική συμπεριφορά από πλευράς Σόιμπε – δεν είναι η πρώτη φορά.

Πρέπει όμως να είναι η τελευταία, που γινόμαστε απλοί θεατές σε τέτοιου είδους καταστάσεις. Είτε αυτές γίνονται στο φως της ημέρας, είτε στις κουίντες.

Το όλο πρόβλημα ξεκίνησε όταν η κυβέρνηση δέχθηκε να μπει στη συζήτηση, όχι απλά για ένα γενικών προβλέψεων και στόχων, μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για την ελληνική οικονομία, αλλά για τη νομοθέτηση σκληρών μέτρων, που αφορούν στην περίοδο μετά το τέλος του τρέχοντος μνημονίου. Που δέχθηκε να προσδιοριστούν τόσο ασφυκτικές και επώδυνες δεσμεύσεις εκ μέρους της χώρας για μετά το τρίτο μνημόνιο, αλλά και τη δική της θητεία. Ουσιαστικά η κυβέρνηση διαπραγματεύεται ένα τέταρτο μνημόνιο, χωρίς ποτέ να της έχει δοθεί τέτοια εντολή.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί τι συμβαίνει και τι ακριβώς κάνει η ίδια. Γι παράδειγμα, ας σταματήσει επιτέλους να καμώνεται ότι δεν εφαρμόζει μνημόνιο κι αν πει τα πράγματα ως έχουν.

Και κυρίως να ενημερώσει έγκαιρα πού μπορεί να πάει όλο αυτό. Και τα καλά και τα κακά σενάρια. Έγκαιρα και όχι την τελευταία στιγμή, σηκώνοντας ίσως και πάλα λάβαρα δήθεν αντίστασης. Δεν είμαστε στην αρχή της διαπραγμάτευσης για να έχει και κάποια χαρτιά κλειστά. Διανύουμε τον έκτο (!!!) μήνα της διαπραγμάτευσης για την δεύτερη αξιολόγηση και ήδη οι καθυστερήσεις και της πρώτης και της δεύτερης αξιολόγησης διαμορφώνουν δεδομένα. Στην ίδια τη διαπραγμάτευση, αλλά κυρίως στην πορεία της ελληνικής οικονομίας. Να πει λοιπόν η κυβέρνηση όλη την ιστορία και γρήγορα, όχι πριν υπάρξουν τετελεσμένα και δήθεν μονόδρομοι.