Δημήτρης Δανίκας

Μα, θα πείτε, ο Τσίπρας μας έφερε ως εδώ. Αυτός τα έκανε μαντάρα, αυτός να λουστεί και την «κατάρα». Μα, θα απαντήσουν εκείνοι, εσείς η διαπλοκή. Εσείς τα δάνεια. Εσείς η κομματική πελατεία. Εσείς η διαφθορά. Εσείς τα πλαστά στατιστικά στοιχεία!

Θα σας το περιγράψω πιο απλά. Λένε οι γαλαζοπράσινοι: «Βαρουφάκης». Απαντούν οι τάχα μου αριστεροί: «Παπαντωνίου» και «Αλογοσκούφης». Λένε οι γαλαζοπράσινοι: «Καλογρίτσας». Απαντούν οι Συριζαίοι: «Μπόμπολας και ΣΙΑ». Λένε οι γαλαζοπράσινοι: «Διορίζετε ασυστόλως χιλιάδες της κομματικής πελατείας». Απαντούν εκείνοι: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί». Μία σου, μία μου. Εσύ ο κολλημένος με την καρέκλα της εξουσίας. Οχι, εσύ ο τυχοδιώκτης!

Πιο γλαφυρά. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος ενός διάτρητου εσωτερικού μετώπου. «Τσογλάνια» οι Συριζαίοι, σύμφωνα με πρωτοκλασάτα ονόματα. Τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης!

Απαντάνε τα «τσογλάνια» με τον γνωστό χαρακτηρισμό: «Γερμανοτσολιάδες» οι Πασόκοι και οι Νεοδημοκράτες. Και κοντά σ’ αυτά «γραφικοί και αμετανόητοι» οι κομμουνιστές του Περισσού. Και φυσικά, «φασίστες» τα στελέχη της Χρυσής Αυγής!

Ελάτε τώρα στη θέση των Ευρωπαίων δανειστών. Απέναντί τους «τσογλάνια», «γερμανοτσολιάδες», «αμετανόητοι και γραφικοί» καθώς και «φασίστες». Αυτοί, σου λέει, είναι οι ελληνικοί σχηματισμοί. Κάπως έτσι και οι κομματικοί οπαδοί!

Να μη χλευάσουν; Να μην περιφρονήσουν; Να μη μας «πατήσουν»; Δηλαδή, πώς είναι ποτέ δυνατόν όλοι αυτοί μπροστά στην επέλαση της καταστροφής να ομονοήσουν; Ούτε μία στο εκατομμύριο!

Φυσικά όλα τα κόμματα διατηρούν την ταυτότητά τους. Φυσικά πορεύονται με τις διαφορετικές προτεραιότητές τους. Φυσικά και δεν πρόκειται να αδελφοποιηθούν. Φυσικά η πολιτική είναι αδυσώπητη, σκληρή και ενίοτε δολοφονική. Φυσικά και βασική προϋπόθεση της αστικής δημοκρατίας είναι ο πολυκομματισμός και η αλληλοδιαδοχή στην εξουσία!

Ομως δύο τα κόμματα τα μεγάλα. Η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πραγματικότητα. Θέλουμε δεν θέλουμε. Κατέστρεψαν οι πρώτοι, καταστρέφουν οι δεύτεροι. Ας το πάρουμε κι έτσι. Χάριν συζητήσεως. Και οι δύο με την Ευρωζώνη. Και οι δύο με την ατλαντική συμμαχία. Και οι δύο με την Ευρώπη. Και οι δύο χαριεντίζονται με τη Μέρκελ. Και οι δύο εξαρτώνται από τον Σόιμπλε. Και οι δύο, στις βασικές πολιτικές επιλογές, την ίδια πορεία ακολουθούν. Ε, πώς, λοιπόν, για την έξοδο της χώρας δεν μπορούν να ομονοήσουν όπως έκαναν οι Κύπριοι, ακόμα και οι κομμουνιστές αδελφοί;

Το συμπέρασμα εντελώς απογοητευτικό. Κυβερνάω εγώ, πετροβολάς εσύ. Πετροβολάω εγώ, κυβερνάς εσύ. Ολα θυσιάζονται στον βωμό του κόμματος, της προσωπικής εξουσίας, της καρέκλας, του πολιτικού φιλοτομαρισμού. Αμαρτίαι γονέων, από το 1821, παιδεύουσι τέκνα!

Και κάτι ακόμα. Σ’ εσένα το λέω. Εσένα του καναπέ, του καφενείου, της παρέας. Εσύ τι λες; Θα υπέγραφες; Εγώ πάντως, το «τσογλάνι» και ο «γερμανοτσολιάς», θα το υπέγραφα. Γιατί αυτό που σήμερα μοιάζει με εφιάλτη, αύριο μπορεί να μετατραπεί σε εφαλτήριο εξόδου από την καταστροφή!