Βασ. Αναστασόπουλος

Ομολογώ, την ζήλεψα... Και πιο πολύ ζήλεψα τους φιλάθλους της. Θα ήθελα να ήμουν ένας εξ αυτών -ιδανικά, δε, σε ένα… σενάριο βγαλμένο από τις πιο «υγρές» ποδοσφαιρικές φαντασιώσεις, να βρίσκομαι μέσα στο «Καμπ Νου» την ώρα της ανεπανάληπτης ματσάρας που παρακολουθήσαμε τη νύχτα της Τετάρτης.

Μα, πιο πολύ απ' όλα, ζήλεψα, με την καλή έννοια, αυτήν την αίσθηση που πλανιόταν στον αέρα πολύ πριν από το ματς. Πώς η Μπαρτσελόνα δεν είχε πει την τελευταία της λέξη και πώς, εάν υπήρχε μία ομάδα στον κόσμο, που θα μπορούσε να κάνει μια ανατροπή από το 0-4 στον πρώτο αγώνα, αυτή θα ήταν η «Μπάρτσα».

Και ήταν αυτή ακριβώς η ορμή, σαν χείμαρρος, που «κατάπιε» την Παρί Σεν Ζερμέν, που της έκοψε τα πόδια με το γκολ από το τρίτο κιόλας λεπτό, έστω και αν αναθάρρησε προσωρινά.

Ακόμα και τα δύο «πέτσινα» πέναλτι υπέρ των Καταλανών, δεν νομίζω ότι δόθηκαν από τον… κόρακα, επειδή είχε κατέβει να παίξει έδρα 100%. Περισσότερο προϊόν όλου αυτού του πάθους ήταν και της πεποίθησης ότι βρισκόμασταν ενώπιον μιας Ιστορίας που γραφόταν εκείνη την στιγμή, με μέτοχους και «μύστες» όλους εμάς τους τυχερούς, έστω από τη μικρή μας οθόνη.

Περισσότερο από ποτέ, χθες το βράδυ καταλάβαμε τι πραγματικά σημαίνει το εμβληματικό μότο «mes que un club», που συνοδεύει την Μπαρτσελόνα όλα αυτά τα χρόνια της λαμπερής ιστορίας της.

Λίγο πριν από τον τελευταίο χορό του Λουίς Ενρίκε στον πάγκο της (αλήθεια, τι να λένε όσοι τον έκραζαν μετά το 4-0 της Παρί στο πρώτο ματς και σε ποιο… βαθύ λαγούμι να έχουν κρυφτεί τώρα), σαν ένας… επιθανάτιος ρόγχος του «passing game» -ή του «τίκι-τάκα, αν το βλέπει κανείς από την πλευρά του αντιπάλου-, η Μπαρτσελόνα ανάγκασε φίλους και εχθρούς να υποκλιθούν στο μεγαλείο της.

Την ευχαριστούμε γι' αυτή την όμορφη αθλητική ιστορία, που θα έχουμε να διηγούμαστε στα παιδιά και στα εγγόνια μας...