Δημήτρης Δανίκας

 Στις  διασταυρώσεις μικρών  δρόμων. Ετσι, από  εμπειρία σας  λέω, ο εποχούμενος ανταγωνίζεται  τον  πεζό. Να πέσω πάνω  σου να  σε κάνω λιώμα. Να σε  πατήσω.  Μάλιστα  μερικοί  εξ αυτών το κάνουν  για πλάκα. Ετσι με φόρα  έρχονται  και την  τελευταία στιγμή πατάνε φρένο. Να  σε  τρομοκρατήσω. Εγώ ο ανώτερος. Εγώ ο μάγκας. Εσύ η μύγα.  Εσύ  ο «νάνος». Εσύ ο έσχατος!

Και σας βεβαιώ. Ουδείς  εξ αυτών κυκλοφορεί με Porsche. Ουδείς με ακριβά, λουσάτα αυτοκίνητα.  Ολοι οι «ανταγωνιστές» μου με μικρά αυτοκίνητα. Με  συνηθισμένα!

Και κάτι ακόμα. Από την καθημερινή εμπειρία μου. Των οκτώ  χιλιομέτρων  ημερησίως.  Τα πεζοδρόμια   της Πανεπιστημίου οι    δρόμοι  των μοτοσυκλετιστών. Ερχονται από πίσω σου. Ορμάνε με φόρα κατά πάνω σου. Το πεζοδρόμιο  αποκλειστικό προνόμιο  των  δύο   τροχών. Το πεζοδρόμιο υποψήφια σκοτώστρα.  Κι αν τολμήσεις να ανοίξεις το  στόμα σου να  πεις μια κουβέντα  κινδυνεύεις να βρεθείς στο πεζοδρόμιο με σπασμένα δόντια!

Πολλά  τα  παραδείγματα οδικής  αγωγής επιπέδου πιθήκου. Οι αριστερές  λωρίδες κατειλημμένες από αραχτούς που  κινούνται με χαμηλές  ταχύτητες.  Δική μου είναι η λωρίδα ότι   γουστάρω κάνω. Τίποτα  δεν τηρείται. Και όταν επιχειρήσεις να προσπεράσεις, πατάει  γκάζι, να σε ανταγωνιστεί  ο  «μάγκας». Τώρα  θε δεις εσύ  που  τόλμησες να με παραβγείς! Και μερικές φορές πατάει  γκάζι  με κόκκινο φανάρι!

Στην άσφαλτο και στα πεζοδρόμια αποτυπώνεται η σχέση  της Ελλάδας με την Ευρώπη. Ολα αντίστροφα. Ο πεζός και όχι ο εποχούμενος, πρέπει να έχει τα μάτια του  δεκατέσσερα. Ο ανυπεράσπιστος είναι ο  φταίχτης. Ο  αδύναμος  την πληρώνει πάντα!  Γιατί;

Επειδή το αυτοκίνητο εξακολουθεί να εκλαμβάνεται ως εφαλτήριο ανωτερότητας. Το  κόμπλεξ κατωτερότητας αναπληρώνεται  με το  όχημα.Ο μέσος  νεοέλληνας οδηγός υποψήφιος  δολοφόνος και υποψήφιος αυτόχειρας. Το αυτοκίνητο  το καβούκι του. Το καβούκι του η ασφάλειά  του. Η ασφάλειά  του η θανατική σου καταδίκη. Το αυτοκίνητο ο φαλλός του. Το  αυτοκίνητο  η μαγκιά του!

Αν  πιστέψω  τις στατιστικές του  θρυλικού Ιαβέρη, τότε  ετησίως θρηνούμε  χίλιους εξακόσιους νεκρούς και  είκοσι χιλιάδες  σακατεμένους. Δισεκατομμύρια   ξοδεύονται από νοσοκομεία,  φακελάκια,  ασφαλιστικά ταμεία. Απίστευτα πράγματα. Εικόνες  υποσαχάριας Αφρικής.  Σαν οι μισοί και πλέοννα κατέβηκαν από τα δέντρα των Ουρακοτάγκων!

Οπως οδηγούμε, έτσι συμπεριφερόμαστε στις σχέσεις μας,  στην Παιδεία μας,  στην καθημερινότητά  μας, στην Οικονομία μας.  Δείξε μου τον «μέσο» νεοέλληνα οδηγό να  σου δείξω το επίπεδο  της  χώρας.  Στο τιμόνι εκτονώνουμε  το μίσος μας. Το πρόβλημά μας. Το θυμικό μας. Την «επανάστασή»  μας. Την  κατωτερότητά μας. Την  χαμηλή αυτοεκτίμησή μας. Και μετά  καταφεύγουμε στα γνωστά άλοθι!

Φταίει η τροχαία.  Φταίνε οι δρόμοι. Φταίνε οι άλλοι. Ποτέ  δεν   φταίει το δικό μας το άδειο  κεφάλι. Οπως με τα δανεικά και αγύριστα έτσι και στην άσφαλτο. Ετσι συμβαίνει το εξής αντιφατικό,    σουρεαλιστικό και οξύμωρο. Η τεχνολογία της αυτοκινητοβιομηχανίας  έχει  φτάσει στο  Διάστημα.  Η συνείδηση του Νεοέλληνα εξακολουθεί να  συμβαδίζει με  το ακατοίκητο  βλέμμα των πιθήκων. Η  επιστήμη  τρέχει ο  Πίθηκος βρυχάται!