Βασ. Αναστασόπουλος

Μέσα από την ζωντανή εικόνα που περνούσε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, παρακολουθήσαμε τον πρόεδρο του ΔΣ του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος να κάνει κάτι εξαιρετικά ευφυές: να χρησιμοποιεί αυτήν ακριβώς τη δύναμη της εικόνας, όχι μόνο για να παραδώσει το «παιδί» του στα χέρια της επίσημης Πολιτείας, αλλά και για να καταδείξει την δυσπιστία με την οποία αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των πολιτών, οτιδήποτε σχετίζεται με το κράτος, τον κρατικό μηχανισμό, την λειτουργία του Δημοσίου.

Διαβάζοντας δημοσίως ηλεκτρονικά μηνύματα πολιτών, που εξέφραζαν από οργή και δυσαρέσκεια, μέχρι πραγματική... απόγνωση για την παράδοση αυτού του «στολιδιού» της Αθήνας στα χέρια του κράτους, ο πρόεδρος του Ιδρύματος κατάφερε να περάσει ένα διττό μήνυμα: τόσο ότι το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είναι ένα έργο που αγαπήθηκε και «αγκαλιάστηκε» από ένα πλήθος επισκεπτών, όσο και ότι είναι πλέον καθήκον και υποχρέωση της Πολιτείας να το διατηρήσει όπως το παρέλαβε και να μην το αφήσει να απαξιωθεί και να «μαραζώσει», όπως για παράδειγμα συνέβη με τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις -ιδιαίτερα στο παραλιακό μέτωπο- μετά τους Αγώνες του 2004.

Στο σημείο αυτό, θα περίμενε κανείς ότι τα λόγια... απελπισίας που αναγνώστηκαν και ακούστηκαν δημοσίως, θα έκαναν τους φορείς της πολιτικής εξουσίας, τους εκπροσώπους του κράτους, που βρίσκονταν στο κοινό, να... κοκκινίσουν από ντροπή ή, τουλάχιστον, να σκύψουν το κεφάλι σαν μικρά παιδιά που τα... κατσαδιάζουν σε κοινή θέα. Αυτοί είναι, εξάλλου, που έχουν συνδέσει το όνομά τους με κάθε παθογένεια του Ελληνικού Δημοσίου, αυτοί είναι που συνέβαλαν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους στη λοιδορία και στην απαξίωση του κράτους.

Φευ, αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, στο άκουσμα των αντιδράσεων των απλών πολιτών, η «απάντηση» από το κοινό των επισήμων ήταν... γέλια και χειροκροτήματα! Πώς το λέει ο σοφός ελληνικός λαός; Μας φτύνουν και νομίζουμε ότι βρέχει... Ε, κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση αυτή. Και είναι εξόχως ενδεικτικό, τόσο του πόσο... σοβαρά λαμβάνουν οι έχοντες την εξουσία την άποψη του λαού, όσο και του πόσο πολύ τους έχει διαβρώσει, στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς η εξουσία, αυτή η... καρέκλα και η δύναμή της.

Εκτός και αν απλά οι πολιτικοί μας έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο, και είναι πια τόσο... ζεν και συνειδητοποιημένοι, που έχουν έρθει σε ειρήνη με τον εαυτό τους, κι έτσι δεν έχουν πρόβλημα να την καλοδεχτούν και να την χειροκροτήσουν, κιόλας, την κοινωνική κριτική. Θα μπορούσε να είναι κι αυτή μια εξήγηση...