Βασ. Αναστασόπουλος

Ο... κουρνιαχτός δεν λέει να κατακαθίσει, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η χώρα μας θα έπρεπε να έχει κάνει αποδεκτή την ιταλική πρόταση, μετατρέποντας σε πασαρέλα τον Παρθενώνα, ενώ, στην αντίπερα όχθη, είναι εξίσου πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ορθώς απεφάνθη το ΚΑΣ, καθώς, όσο δραματικά και αν έχει φτωχύνει η Ελλάδα, κάποια πράγματα δεν είναι για πούλημα...

Ας ξεκινήσω από τους δεύτερους, οι περισσότεροι εκ των οποίων τυγχάνει να είναι αριστερών πεποιθήσεων. Πράγματι, έχοντας ουκ ολίγες φορές κατηγορηθεί, κατά το πρόσφατο διάστημα, ως «ανθέλληνες», είτε εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης είτε λόγω του γεγονότος ότι συνεχίζουν το «ξεπούλημα» της χώρας στους ξένους, πολλοί αριστεροί -και όχι μόνο, βέβαια- είδαν στην απόφαση του ΚΑΣ την ευκαιρία να αποδείξουν το υψηλό εθνικό τους φρόνημα. Έτσι, διάνθισαν την -φτωχή, κατά τα άλλα- επιχειρηματολογία τους με τα αποφθέγματα-γνωμικά του στρατηγού Μακρυγιάννη («αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι' αυτά πολεμήσαμε») και... καθάρισαν με τη συνείδησή τους, επιδεικνύοντας και αποδεικνύοντας τον πατριωτισμό τους. Μάλιστα... Κάποιο άλλο επιχείρημα, πέραν αυτού; Γιατί εύκολα θα μπορούσε να αντικρούσει κανείς τους ισχυρισμούς τους, υποδεικνύοντας την από αρχαιοτάτων χρόνων συσχέτιση του πολιτισμού με την μόδα και την ομορφιά, ιδιαίτερα μάλιστα στον ελλαδικό χώρο -δείτε για παράδειγμα τις πλείστες όσες αναφορές στον μινωικό πολιτισμό, με έμφαση στην ενδυμασία και τον καλλωπισμό των γυναικών εκείνης της περιόδου, που αποτελούν ακράδαντη απόδειξη ότι ο πολιτισμός και το κάλλος (αρχαιοελληνικής προέλευσης λέξη, σωστά;) βαδίζουν χέρι-χέρι στα μονοπάτια της ελληνικής ιστορίας.

Με τους υπέρμαχους της απόφασης του ΚΑΣ να συγκαταλέγονται αυτομάτως στην κατηγορία των «πατριωτών», είναι προφανές πως, όσοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα απώλεσε μία πραγματικά μεγάλη ευκαιρία αξιοποίησης της Ακρόπολης, κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν περίπου ως... εθνοπροδότες. Για μισό λεπτό, όμως... Είναι όντως έτσι, ή μήπως κάποιοι είναι κομματάκι... επιλεκτικοί, για να το θέσω κομψά, ως προς το τι αποτελεί εμπορευματοποίηση της Ακρόπολης; Είναι δηλαδή θεμιτό ο Παρθενώνας και το Ερέχθειο να τυπώνονται σε εκατομμύρια μπλουζάκια με την επιγραφή «I love Greece» από πάνω τους, να γίνονται μινιατούρες-σουβενίρ που πωλούνται στους τουρίστες για πέντε ευρώ ή να δίνουν το όνομά τους σε... ταβέρνες, πιάτα και... μπουκαλάκια με ούζο -κάντε μια βόλτα στην περιοχή του Θησείου και της Πλάκας και θα διαπιστώσετε εύκολα του λόγου το αληθές-, αλλά, όταν ο οίκος Gucci ζητά να πληρώσει, για να κάνει επίδειξη μόδας στην Ακρόπολη, να θίγεται το εθνικό μας αίσθημα...

Ανέφερα μόλις παραπάνω τη λέξη «πληρώσει». Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν την απόφαση του ΚΑΣ να απορρίψει την πρόταση του Gucci, θεωρώντας ότι το τίμημα ήταν χαμηλό -κατά πληροφορίες, οι Ιταλοί προσέφεραν χορηγία της τάξης των δύο εκατ. ευρώ σε βάθος πενταετίας στα έργα αναστήλωσης της Ακρόπολης, ενώ υπολόγιζαν στο ποσό των 55 εκατ. ευρώ τα οφέλη από τη διαφημιστική δαπάνη, αλλά και από τον ευρύτερο τηλεοπτικό χρόνο προβολής τόσο των μνημείων όσο και της Αθήνας. Άρα, εδώ φεύγουμε από τη λογική του τύπου «η Ακρόπολη δεν πωλείται» και πάμε σε μια νοοτροπία «πωλείται, αλλά στην κατάλληλη τιμή»...

Και επειδή θα έχετε ίσως κουραστεί από την στείρα κριτική και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων, περισσότερο, αντί προτάσεων, θα μου επιτρέψετε να σας παραθέσω παρακάτω, σε α' πρόσωπο, τι θα έκανα εγώ, εάν είχα το προνόμιο να κληθώ να λάβω μια απόφαση επί της πρότασης του οίκου Gucci.

Κατ' αρχήν, με το που θα γινόταν η υποβολή της πρότασης του οίκου, θα σήκωνα το τηλέφωνο και θα καλούσα κάθε πιθανό και απίθανο ανταγωνιστή του. Θέλετε π.χ. τον Dior, τον Versace, τον Armani, τους Dolce & Gabbana; Όλους... Και θα τους έλεγα: «Ακούστε κύριοι... Ο Gucci μου δίνει δύο εκατομμύρια ευρώ σε πέντε χρόνια για να κάνει catwalk στην Ακρόπολη και 55 εκατομμύρια συνολικά για διαφημιστική δαπάνη και τηλεοπτική προβολή. Εγώ θέλω -για παράδειγμα- τέσσερα εκατομμύρια για τα έργα αναστήλωσης και 60 συνολικά από τη διαφημιστική "πίτα". Σκεφτείτε αν θέλετε να τον αφήσετε να τύχει μίας τέτοιας προβολής ή αν θέλετε να τον... προλάβετε στη γωνία και καλέστε μας». Εσείς τι λέτε; Δεν θα έμπαινε έστω άλλος ένας οίκος, στη χειρότερη των περιπτώσεων, σε διαδικασία πλειοδοσίας; Ιδού λοιπόν πώς θα ανέβαινε το τίμημα, έτσι ώστε να ικανοποιεί και τους... αντιφρονούντες. Και δεν θα σταματούσα εδώ. Θα υποχρέωνα γραπτώς, με συγκεκριμένο δεσμευτικό όρο στο συμβόλαιο, τον οίκο μόδας που θα αποκτούσε, τελικά, το δικαίωμα να στήσει το fashion show του στην Ακρόπολη, να γίνει επίσημος υποστηρικτής και πρεσβευτής της προσπάθειας της χώρας μας για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Να διαδώσει το μήνυμα και τον αγώνα αυτό στα πέρατα της γης. Φανταστείτε, για παράδειγμα, μία διαφημιστική καταχώριση του οίκου Gucci στα μεγαλύτερα περιοδικά του κόσμου, στην οποία θα υπήρχε η επισήμανση: «Gucci proudly supports the return of the Marbles to Greece». Πώς θα σας φαινόταν κάτι τέτοιο;

Πώς θα σας φαινόταν, τω όντι, εάν την πρόταση του οίκου Gucci -και του κάθε Gucci- την μετατρέπαμε σε διαπραγματευτικό ατού της χώρας μας και σε «κήρυκα» του μηνύματος για την επιστροφή των Γλυπτών, αντί απλά να στυλώνουμε τα ποδάρια μας σε μία στείρα άρνηση; Εάν εξετάζαμε τις εναλλακτικές, εάν το συζητούσαμε, εάν ανοίγαμε λίγο την σκέψη μας και εργαζόμασταν για το πώς θα μετατρέψουμε την... ανίερη και βλάσφημη πρόταση του Gucci, σε εφαλτήριο για την τουριστική και πολιτιστική προβολή της χώρας;

Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε... Αρκεί που «σώσαμε» την Ακρόπολη από τα χέρια του Ιταλού κατακτητή!