Δημήτρης Παφίλας

Ποιοί θέλουν αβίαστα δραχμή άμεσα δίχως να εξεταστούν καν οι συνέπειες;

Ορισμένα μέρη του πληθυσμού που δίχως να έχουν τεθεί στο περιθώριο, δουλεύουν, αμείβονται ελάχιστα, και συνήθως δίχως ασφάλιση. Συγκρίνουν τα 400- 500 ευρώ που λαμβάνουν με τα μάτσα των χιλιάρικων- προ του 2001- και πιστεύουν λανθασμένα ότι, με 1-2 χρόνια στερήσεων θα ανακτήσουν πίσω το χαμένο βιοτικό τους επίπεδο. Απο κοντά ακολουθούν και άνθρωποι που δεν αντέχουν, δικαίως, τους δυσβάσταχτους φόρους. Στην ίδια κατηγορία, φυσικά, εντάσσονται και όσοι βρίσκονται στο περιθώριο.

Αν απευθυνόταν ο κ. Ξυδάκης στην ελιτ του Δημοσίου, αλλά και στα χαμηλότερα τμήματα δεν θα τον άκουγε κανείς. Η διοίκηση του ΑΔΜΗΕ (Ε. Κορωνιωτάκης, Ι. Μπλάνας) λαμβάνουν 20 χιλ. ευρώ μηνιαίως και 250 χιλ. αναδρομικά. Τι λέτε να θέλουν; Την δραχμή ή να βρούν ένα καλό χρηματιστή ή δικηγόρο για να φυγαδεύσουν τον πλούτο; Θρασίμια, όπως είναι δε, δεν παραιτούνται λόγω γενικευμένης ατιμωρησίας. Μηχανικός της ΔΕΗ ο ένας, δημόσιος υπάλληλος ο άλλος, έμαθαν τις βουτιές καλά, όταν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ ήταν οι άρχοντες των διακοπτών.

«Αν είχαν κλείσει μερικούς φυλακή οι δεξιοί πριν το 1981, δεν θα λήστευαν οι δικοί μου» φέρεται ότι, είπε ο Α. Παπανδρέου. Αργότερα, όρισε τον πήχυ της βουτιάς (δωράκι) στα 50 εκατ. δραχμές. Το ευρώ θέλουν, όμως,  και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι που αμείβονται με μισθούς άνω των 2000 ευρώ, αλλά και οι βουλευτές του Σύριζα (κ. Κ. Ιγγλέζη) που καταθέτουν τροπολογίες για να αμειφθούν αναδρομικά οι εκπαιδευτικοί. Αυτοί λοιπόν είναι η πρώτη κατηγορία που θέλει το ευρώ, προκειμένου να συνεχίσουν την λεηλασία.

Ποιός άλλος θέλει το ευρώ;

Μα, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Β. Σοϊμπλε και ο ευρωπαϊστης Τσίπρας. Για όσο διάστημα η Ελλάδα κρέμεται στα πρωτοσέλιδα, τα γερμανικά ομόλογα έχουν μηδενικά επιτόκια και η Γερμανία δανείζεται με τα χρήματα των Νότιων Ευρωπαίων. Τα κεφάλαια προσγειώνονται στην Φρανκφούρτη, στο Μόναχο και στο κρύο Αμβούργο.

Ενω ο Τσίπρας με την ομάδα του, αποθρασυμένος πλέον, πιστεύει ότι θα ακολουθήσει καριέρα πολιτικού μεσίτη, όπως ο Τόνυ Μπλαιρ. (σ.σ  Άραγε η εισηγμένη L’Oreal δίνει Finders Fee ή success fee;).  Όσο κι αν φωνάζουν λοιπόν για αύξηση επιτοκίων στην Bundesbank, η ουσία είναι ότι θέλουν μια Ελλάδα να σύρεται συνεχώς στα Eurogroup, στα Μνημόνια.

Οι σημερινές συνθήκες του 2017, δεν είναι ούτε 2010, ούτε 2012, ούτε 2015. Όταν, σε βρίζει ο διεθνής τύπος (Economist, Financial, Wall street Journal, Bloomberg) σημαίνει ότι, οι ξένοι που έβαλαν λεφτά στην ρημάδα την χώρα, θα φύγουν. Και δεν θέλουμε να σκεπτόμαστε την συνέχεια, όταν θα μας εγκαταλείψουν ή θα βρουν τη νέα ιφιγένεια.

Οι ξένοι δεν θα περιμένουν πολύ την αξιολόγηση. Κατέγραψαν όσα είπε ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο για την αξιολόγηση και δεν του δίνουν καμία σημασία πλέον. Οι ξένοι που τοποθέτησαν λεφτά αντιλαμβάνονται επίσης ότι, ορισμένες προτάσεις του ΔΝΤ είναι σωστές.
Γιατί δεν θέλει ο Σοϊμπλε να πάει η φορολογία φυσικών προσώπων στο 20%, όπως λέει το ΔΝΤ;

Διότι στην Γερμανία είναι 40%. Οι άρπαγες του Δημοσίου είναι ίδια πλευρά με αυτόν τον δυνάστη, τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών που τιμωρεί 10 εκατ. Έλληνες και φυσικά όλους όσοι επενδύουν στην χώρα.

Είκοσι χρόνια το ίδιο βιολί. Η Ελλάδα στα μανταλάκια για να κερδίζει ο τουρίστας Σοϊμπλε του νησιού Σίλτ ( Βόρεια θάλασσα), οι κατσαπλιάδες του Δημοσίου και ο «μεσίτης» της Άρτας.

Οι εκλογές σε Γερμανία και Ελλάδα είναι, περισσότερο απο ποτέ, επιβεβλημένες.