Τάσος Καραμήτσος

Απλά πράγματα που ξέρουν όλοι: Το τάιμινγκ στις μπίζνες αλλά ακόμα και στα πολύ μικρά καθημερινά πολλές φορές είναι πιο σημαντικό από την ουσία για να κάνει κανείς τη δουλειά του. Δεν πουλάς κουβέρτες με τον καύσωνα, ούτε εύχεσαι «ζωή σ’ εσάς» σε έναν γάμο. Ετσι δεν είναι;

Κάπως έτσι εξελίσσονται (πάλι) οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για τη δεύτερη αξιολόγηση, λίγους μήνες μετά την πρώτη, που μας στοίχισε ένα ακόμα μνημόνιο.
Θυμηθείτε ότι τον Νοέμβριο όλοι στην Ελλάδα -αλλά και πηγές της τρόικας- έλεγαν πως ήταν θέμα μερικών ημερών (και ήπιων διαπραγματεύσεων) να κλείσει η αξιολόγηση μέσα στον Δεκέμβριο. Πέρασε ο Δεκέμβριος, μπήκαμε στην κόντρα για το περίφημο «δώρο» στους συνταξιούχους, στράβωσε όλο το κλήμα, και τώρα θυμήθηκαν οι ξένοι ότι πρέπει να νομοθετήσουμε προληπτικά μέτρα για το 2019-20 και... καμιά δεκαετία μετά. Πιο ακραίο και τιμωρητικό σενάριο δεν γίνεται.

Γιατί συνέβη αυτό; Μα γιατί άλλο, γιατί τα παιδία παίζει στην Αθήνα. Δηλαδή, κύριε Τσίπρα, τι θα γινόταν αν έκλεινες την αξιολόγηση στις αρχές Δεκεμβρίου και μετά από 25 ημέρες ανακοίνωνες το «δώρο» στους συνταξιούχους; Και τι θα γινόταν αν το έδινες τώρα που όλοι είναι... ξεροί από μετρητά λόγω των νέων αυξήσεων στους έμμεσους φόρους σε καύσιμα, καφέ κ.λπ.; Απλά θα είχαμε κλείσει πιο εύκολα την αξιολόγηση και δεν θα έλεγαν και πολλά, ειδικά βλέποντας ότι οι φόροι υπεραποδίδουν στον Προϋπολογισμό του 2017 (βλέπε Ιανουάριο).
Τι θα συνέβαινε αν δεν είχαμε πολώσει ως τα άκρα τον μανιακό Τόμσεν και τον Σόιμπλε, που τώρα πληρώνουμε το  ότι τον έχουν κοροϊδέψει τρεις κυβερνήσεις όλων των κομμάτων την τελευταία επταετία στην Ελλάδα;

Αρα λοιπόν η αναβλητικότητα δυσχεραίνει περισσότερο τη θέση της χώρας και πολιτικά της κυβέρνησης. Ολοι ξέρουν ότι οι ξένοι δεν διαπραγματεύονται πια παρά μόνο για λεπτομέρειες που μάλλον δεν θα φανούν, δεν θα περάσουν επικοινωνιακά. Αντιθέτως, ακολουθούμε έτσι με την τραγική καθυστέρηση το σχέδιο Σόιμπλε που δεν είναι άλλο από το να σε περιμένει εξουθενωμένο την άνοιξη και να υπογράψεις ό,τι βρεις.

Αν λοιπόν δεν μιλούν για εκλογές στην κυβέρνηση -που φαίνεται ότι δεν το σκέφτονται- τότε απλά ας τελειώνουμε με ολίγον αφορολόγητο, κάτι από τις συντάξεις και με απολύσεις ή χωρίς. Πόσο αστείο είναι να μιλάς για μάχη να μην ανέβει το όριο των απολύσεων, όταν σήμερα στην Ελλάδα οι μισές επιχειρήσεις χρωστούν τρεις-τέσσερις μισθούς στους εργαζομένους;

Ας μην καταδικάσουμε σε ακόμα μεγαλύτερη ασφυξία τον ιδιωτικό τομέα και τις τράπεζες γιατί από εκεί προέρχεται η παραγωγή της οικονομίας και όχι από το ζημιογόνο Δημόσιο.
Η δόση των φόρων είναι τόσο μεγάλη και τοξική πια σε αυτό το μνημόνιο που ούτως ή άλλως δημιουργεί τεράστιες παρενέργειες στην ανάπτυξη. Τουλάχιστον με το κλείσιμο της αξιολόγησης θα πάρει κάποια οφειλόμενα η ιδιωτική οικονομία και θα αναπνεύσει. Ελεος πια με τις εμμονές. Να τελειώνουμε - πριν τελειώσουμε μια και καλή.