Δημήτρης Δανίκας

Μερικές σκέψεις λοιπόν. Αυτονόητες. Απ όλους. Τα λέμε, τα ξεχνάμε. Σπανίως τα υιοθετούμε. Το «τέλος» μπορεί να προκύψει ανά πάσα στιγμή. Ουδείς άφθαρτος. Ουδείς αιώνιος. «Σημασία έχει τι ακριβώς κάνεις μέχρι να φύγεις απ αυτή τη ζωή». Ελεγε η Κατρίν Ντενέβ σε μια δημοσιογραφική κουβέντα πριν από μερικά χρόνια!

Σημασία έχει η συμφιλίωσή σου με την φθορά σου. Σημασία έχει η συνείδησή σου. Σημασία έχει η εντιμότητά σου. Σημασία έχει η καθημερινότητά σου. Σημασία έχει η διαδρομή σου. Σημασία έχει η ειλικρίνειά σου. Σημασία έχει η αυτάρκειά σου!

Είδατε το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους; Οχι; Χάνετε. Τα λέει όλα. Και κυρίως ότι όποιος διαθέτει τα ελάχιστα και απαραίτητα τα έχει όλα. Οποιος τα έχει όλα δεν έχει τίποτα. Ενα απλός οδηγός λεωφορείου. Ερασιτέχνης ποιητής. Που λειτουργεί σε μερικά ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα. Που τα κύτταρά του βρίσκουν ικανοποίηση με όλες τις στιγμές της καθημερινής του ρουτίνας. Η κοπέλα του. Το σκυλάκι του. Το τετράδιο με τους στίχους του. Ενα ποτήρι μπίρα στο μπαράκι της γωνιάς. Μια βόλτα. Μόνο αυτά!

Ποιες οι βασικές ανάγκες ενός ανθρώπου; Ενα πιάτο, μια θεμελιωμένη σχέση, μερικοί φίλοι, λίγο διάβασμα, μια καλή παρέα και ένα μεροκάματο για να τα βγάλει πέρα!

Σε μα άλλη ταινία, το «La La Land» ο νεαρός σκηνοθέτης Ντέμιεν Σαζέλ «λέει» ότι όσο ανεβαίνουν οι δύο ερωτευμένοι «ήρωές» του και όσο οι φιλοδοξίες τους μεγαλώνουν, τόσο η σχέση τους ροκανίζεται, στενεύει, αφυδατώνεται και τελειώνει!

Ο θάνατος είναι διπλής όψεως. Ο πρώτος είναι αόρατος με το μάτι. Ο «θάνατος» ο εσωτερικός. Της ψυχής, των συναισθημάτων, της αυτογνωσίας, της συνειδητότητας, της αυτάρκειας, της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Αυτός ο «θάνατος» είναι το πιο φιλικό, το πιο αγαπητό εφαλτήριο του «εγώ», του φθόνου, του κυνισμού, του φιλοτομαρισμού και του ασυγκράτητου εγωκεντρισμού!

Οσο πιο «νεκρός» τόσο περισσότερο κυνικός. Και το χειρότερο; «Νεκροί» αλλά σπουδαίοι. «Νεκροί» αλλά αναντικατάστατοι. «Νεκροί» αλλά βολεμένοι. Ετσι βαυκαλίζόμενοι πορεύονται προς τα θυμαράκια. Ο Τζιμ Τζάρμους «λέει» σε μια ταινία: «όποιος πιστεύει ότι είναι σπουδαίος ας κάνει μια βόλτα μέχρι το γειτονικό νεκροταφείο»!

Ο Παναγιώτης Γκρουμούτης, στην σύντομη διαδρομή του, υπήρξε η πλήρης αναίρεση όλων αυτών των χαρακτηριστικών που συγκροτούν τον «ζωντανό» ορισμό του φιλοτομαρισμού. Ο Παναγιώτης με το χαμόγελο. Ο Παναγιώτης της αλληλεγγύης. Ο Παναγιώτης της βιοπάλης. Ο Παναγιώτης συμφιλιωμένος με τον εαυτό του!

«Παναγιώτη θα μείνεις αξέχαστος» λέμε. Το συμπληρώνω. «Παναγιώτη θα μείνεις αξέχαστος αν καταφέρω πειστικά, σε πολλά, να σε αντιγράψω»!