Νίκος Φελέκης

Αυτό που δεν έγινε στις δεύτερες εκλογές του 2015, γίνεται τώρα. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το ΠΑΣΟΚ, υπό την πίεση κυρίως του Βενιζέλου, ενώ δέχθηκε να συνεργαστεί με τη ΔΗΜΑΡ, που στις εκλογές του Ιανουαρίου είχε λάβει 0,5% (σε συνεργασία μάλιστα με τους Πράσινους) αρνήθηκε τη συνεργασία με το ΚΙΝΗΜΑ του Γ. Παπανδρέου, το οποίο είχε λάβει 2,5%.

Τώρα, τα δύο κόμματα, με βάση αυτά που συμφώνησαν Γεννηματά και Παπανδρέου, θα συνεργάζονται στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης διατηρώντας το καθένα την οργανωτική και πολιτική του αυτονομία. Γεννηματά και Παπανδρέου χρειάστηκε να υπερβούν τους σκληροπυρηνικούς των κομμάτων τους, οι οποίοι προτιμούσαν (να παραμείνει εν ισχύ) το διαζύγιο.

Η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος θα κριθεί εν καιρώ, πρωτίστως όμως από τη δυνατότητα να αθροίσουν κι άλλες δυνάμεις που κινούνται στο μεσαίο χώρο, όπως το Ποτάμι και η Κίνηση που επιχειρούν να συγκροτήσουν οι τρεις πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης), κυρίως όμως από το αν θα μπορέσουν να γίνουν χώρος υποδοχής όσων δυσαρεστημένων ψηφοφόρων φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αναμφίβολα, το προικοσύμφωνο Γιώργου και Φώφης δημιουργεί νέα δεδομένα και στο ευρύτερο πολιτικό, αλλά και κυβερνητικό παιχνίδι. Πλέον είναι ισχυρή η πιθανότητα το νέο σχήμα της ενισχυμένης Δημοκρατικής Συμπαράταξης, να διεκδικήσει καλύτερο πλασάρισμα στον εκλογικό χάρτη. Αν όχι την τρίτη θέση ή διψήφιο ποσοστό, όπως ονειρεύονται από χθες τα επιτελεία των δύο πρωταγωνιστών, σίγουρα κάτι περισσότερο από το 6,29% που είχε λάβει η Δημοκρατική Συμπαράταξη στις τελευταίες εκλογές.

Σίγουρα πάντως η Γεννηματά και ο Παπανδρέου αποκτούν ένα δυνατό πολιτικο-εκλογικό χαρτί, που δεν είναι άλλο από τη δυνατότητα να επηρεάσουν ή ακόμη και να καθορίσουν τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης.

Επειδή η πρωτιά της Ν.Δ., με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα, θεωρείται σίγουρη είναι πολύ πιθανό ψηφοφόροι του κεντρώου χώρου να προτιμήσουν να ενισχύσουν τη Δημοκρατική Συμπαράταξη προκειμένου αφενός να μην υπάρξει αυτοδυναμία της Ν.Δ. και αφετέρου για να υπάρχει όσο το δυνατόν ισορροπία σ' ένα πιθανολογούμενο κυβερνητικό σχήμα των δύο.

Επίσης, η ενίσχυση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης σε συνδυασμό με (πιθανή;) μη αυτοδυναμία της Ν.Δ. δίνει τη δυνατότητα στη Φώφη και το Γιώργο να φράξουν, εάν θέλουν, το δρόμο του Κυριάκου Μητσοτάκη για την πρωθυπουργία, αφού θα είναι αυτοί οι οποίοι θα αποφασίσουν αν θα υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία ή αν η χώρα θα οδηγηθεί εκ νέου σε εκλογές και μάλιστα με σύστημα απλής αναλογικής, κάτι που εφόσον συμβεί θα αλλάξει άρδην τα πολιτικο-εκλογικά δεδομένα.

Και το λέμε αυτό επειδή ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή -κόμματα που είναι σίγουρο ότι θα βρίσκονται στην επόμενη Βουλή και μάλιστα τα δύο τελευταία με αυξημένα ποσοστά- αποκλείεται να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης ή έστω ανοχής σε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επίσης, με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων και ΑΝΕΛ, που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τη Ν.Δ., μάλλον δεν θα εκπροσωπούνται, αν πιστέψουμε στις δημοσκοπήσεις, στην επόμενη Βουλή.

Η μόνη περίπτωση να μην χρειαστεί να εξαρτά την πρωθυπουργία ο Κυριάκος από τις διαθέσεις και τους όρους της Φώφης και το Γιώργου είναι να ευδοκιμήσει εκλογικά η (βασίμως πιθανολογούμενη) πολιτική ένωση του Ποταμιού με το κόμμα που ετοιμάζονται να ιδρύσουν οι τρεις πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (Διαμαντοπούλου, Φλωρίδης, Ραγκούσης).

Τέλος, εάν η Δημοκρατική Συμπαράταξη στις επόμενες εκλογές ενισχυθεί σημαντικά και ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει ποσοστά, όπως αυτά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, μελλοντικά η πρωτοκαθεδρία στην Κεντροαριστερά, ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση, μπορεί να ξαναπαιχτεί.

Βεβαίως για να συμβεί αυτό θα πρέπει να έχουν να καταθέσουν ένα νέο και ελκτικό αφήγημα για τις προτεραιότητες της χώρας, την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Προσώρας, Φώφη και Γιώργος έδωσαν τα χέρια και συμφώνησαν να πορευθούν από κοινού. Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτε. Μπορεί να δημιουργεί ελπίδες για καλύτερη τύχη σε βουλευτές, πολιτευτές και κρατικοδίαιτα κομματικά στελέχη όμως δεν αρκεί για να επιστρέψουν οι παλαιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Επίσης, το προικοσύμφωνο δεν θα πρέπει να οδηγήσει σε έξοδο του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο τέως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση. Είναι λάθος του να συνεχίσει να θεωρεί τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΚΙΔΗΣΟ αιτία πολέμου ακόμη και ρήξης με τη Φώφη. Κάποιοι μπορούν να τον θεωρούν τοξικό ή να εύχονται να αποχωρήσει. Εάν το πράξει, που δεν το πιστεύω, περισσότερο κακό θα κάνει στον εαυτό του παρά στη Φώφη.

Η εικόνα της συνεργασία της με τον Γ. Παπανδρέου σήμερα είναι πιό ισχυρή από κάποιο εσταντανέ αποχώρησης του Βενιζέλου, το οποίο επαναλαμβάνω δεν θεωρώ πιθανό. Εξάλλου, ο Παπανδρέου δεν επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα του, το ΚΙΔΗΣΟ, συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω θα ήταν προτιμότερο να μετονομαστεί σε Προδευτική Παράταξη, αφού πλέον η αντίθεση δεν είναι ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, αλλά στους Προοδευτικούς και τους Συντηρητικούς.

Τέλος, δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί και η αλλεργία άμα και απώθηση που νοιώθουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι για μια σειρά "σημαδεμένων" πρώην υπουργών και κυβερνητικών αξιωματούχων οι οποίοι, αντί να συνεχίζουν να κάθονται πρώτο τραπέζι πίστα στη Χαριλάου Τρικούπη, θα έπρεπε από καιρού να έχουν αποσυρθεί. Καλά τα προικοσύμφωνα και η χαρά της δημογεροντίας, αλλά ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου δίχως ανανέωση δεν γίνεται. Όπως δεν γίνεται και χωρίς ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

Αν ενώνονται για να υπερασπιστούν το παρελθόν και την αναγκαιότητα των μνημονίων μετά από λίγο θα βρεθούν σε χειρότερη θέση απ' αυτή που είναι σήμερα. Η χώρα κατά κάποιο τρόπο βιώνει μια νέα επταετία. Έχει λιώσει μετά από επτά χρόνια μνημονίων. Έχει μετατραπεί σε αποικία. Εκτός από σοβαρότητα, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, μάλλον θα χρειαστεί να προσδιοριστεί (όπως έγινε από τον Α. Παπανδρέου το 1974) και το περιεχόμενο που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος αντιαποικιακός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.

Το επόμενο διάστημα ενδεχομένως η αναγκαιότητα αυτή να γίνει εναργέστερη καθώς εκτός από την αναταραχή που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή μας σε φάση αταξίας και απορρύθμισης εισέρχονται και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. με δραματικές, ως είναι φυσικό, επιπτώσεις...