Δημήτρης Δανίκας

Ολοι  οι μετωρολόγοι προειδοποιούσαν επί  σειρά  ημερών. Προειδοποιούσαν μετά  μανίας. Κατάλευκη καταστροφή προ  των  ελληνικών-καλοκαιρινών-πυλών.  Και  πάλι  τα ίδια. Σε βαθμό μονοτονίας και   τρομολαγνείας. Και δώστου  από την αρχή!

Αποτέλεσμα;  Αρκετοί Κουμιώτες (εκ  της Κύμης  δηλαδή) εντοιχίστικαν. Ανοιξαν  την πόρτα και έπεσαν σε παγωμένα «ντουβάρια»  ύψους  δύο και πλέον μέτρων.  Το  αυτό  συνέβη και  στην Αλόννησο.  Το ίδιο και στην Σκόπελο. Οι «εντοιχισμένοι» έκαναν τον σταυρό  τους και περίμεναν.  Ματαίως. Αφαντος  ο  στρατός του Πάνου Καμμένου.  Αφαντος ο περιφερειάρχης,  άφαντοι  όλοι  οι   αρμόδιοι.  Βοήθεια! Ακούει κανείς;  Ουδείς. Εκτός από τα  κανάλια. Ωστε  να μπουμπουνίζουν την  καταστροφή και να ανταγωνίζονται, μεταξύ τους,  ποιος  θα βγει νικητής!

Ευτυχώς  οι  Θεσσαλονικείς  δεν έπεσαν πάνω σε παγωμένα, κατάλευκα, «ντουβάρια». Δυστυχώς έπεσαν  πάνω στο  παγωμένο αλάτι του κυρ Γιάννη. Και δυστυχώς έπεσαν πάνω στο παγωμένο  θαλασσινό νερό του ίδιου κυρ Γιάννη!

«Κι εγώ  δεν έχω νερό  στο σπίτι μου. Και οι  δικοί μου  σωλήνες είναι παγωμένοι»! Είπε με στωικό  ύφος ο κυρ Γιάννης.  Χωρίς  φυσικά να εξηγήσει,  τίνι  τρόπω  παγώνει το αλάτι.  Πρωταθλήτρια  στην  χημική πρωτοτυπία  η  Δημοτική Αρχή της συμπρωτεύουσας. Πρωταθλήτρια και στην αυτοθυσία!

Οι   υπάλληλοι  του Δήμου  εξήλθαν από τα γραφεία  τους και  με φτυάρια και άλλα συμπράγκαλα άρχισαν να  σκάβουν  και να ρίχνουν   αλάτι. Μη  παγωμένο  αλάτι. Προφανώς το  εξασφάλισαν από τα   supermarkets της  γειτονίας τους!

Χιλιάδες οδηγοί  ξεροστάλιαζαν  στις «τσουλήθρες» της Θεσσαλονίκης. Χιλιάδες κάτοικοι «σφραγίστηκαν»  οικιοθελώς  στα σπίτια  τους. Και  εκατομμύρια πολίτες  άκουγαν, έκπληκτοι  τον  απολογούμενο δήμαρχό τους!

Το  νερό παγωμένο. Οι πόρτες «σφραγισμένες». Το αλάτι   επίσης παγωμένο. Οι  υποδομές  σκουριασμένες,   παρωχημένες και κατεστραμμένες. Και το  φως  της ΔΕΗ «σβησμένο»!

Αυτή είναι η   Ελλάδα  του  σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης. Αυτοί οι  τάχα μου  αποτελεσματικοί  μηχανισμοί.  Αυτό το επίπεδο και η ευαισθησία  του πάσης φύσεως πολιτικού προσωπικού. Αυτή η κακάσταση η  ιλαροτραγική! Αυτός ο εκσυγχρονισμός. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Αυτές οι   υποδομές του Φωτόπουλου και  της ΔΕΗ. Αυτός ο διασυρμός. Αυτή η κατάμαυρη ντροπή. Οπως  συνέβαινε πάντα.  Οπως με την πρώτη πλημμύρα. Ομως με  τον πρώτο καύσωνα. Οπως με το πρώτο   χιόνι. Οπως με όλα!

Η Ανγκελα ξεκαρδίζεται. Ο Σόιμπλε  χασκογελάει. Ο Ντάισελμπλουμ  χαμογελάει. Και ο  Διονύσης Σαββόπουλος  τραγουδάει.    Από  το  1975 η «παράγκα». Και  λέει:

«Οπου  κοιτάζω να  κοιτάζεις/ όλη  η  Ελλάδα ατέλειωτη  παράγκα/ παράγκα, παράγκα,  παράγκα του  χειμώνα/  κι εσύ μιλάς  σαν πτώμα/ όχι όχι  αυτό δεν είναι τραγούδι/  είν΄η  τρύπια  στέγη  μιας παράγκας/ είν’ η γόπα  που μάζεψε ένας μάγκας/ κι’  ο χαφιές που μας ακολουθεί»