Δημήτρης Παγαδάκης

Απλώς οι τζογαδόροι δεν υποτιμούν τον αριθμό των αφελών που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Ο κόσμος, ωστόσο, είναι πολύ πιο ευρύχωρος από τα παλιά σαλούν του Τέξας και τα μοντέρνα καζίνο της Νεβάδας. Χωράει αναρίθμητα κουτορνίθια και αμέτρητα μούτρα.  

Σημείο συνάντησης αμφοτέρων η απάτη. Η οποία, όπως και το ταγκό θέλει δυο. Δράστη και θύμα. Με κοινό ρυθμό το ψέμα, τη δολιότητα, την υποκρισία, την ατιμία. Κυρίως, όμως, την υπόσχεση του ιδιοτελούς πρώτου προς τον εύπιστο δεύτερο για φήμη, δόξα, δύναμη, χρήμα. 

Πολύ χρήμα. Πακεταρισμένο με  απίστευτα φούμαρα, τυλιγμένο με ατέλειωτες μπλόφες και σερβιρισμένο με παμπόνηρες παραπλανήσεις. Στη πραγματικότητα το μόνο χρήμα που υπάρχει είναι αυτό που θα κάνει φτερά από τη τσέπη του αγαθιάρη προς το πορτοφόλι του κομπιναδόρου.  

Από αυτή την άποψη δεν είναι ασυνήθιστα τα παράλογα ταξίματα που πλασάρει κραυγαλέα ο Αρτέμης Σώρρας προς τους απανταχού της χώρας καλόπιστους. Ιδίως όταν δήθεν δεσμεύεται ότι θα  ξεχρεώσει όλους τους ιδιώτες και θα πληρώσει επί πλέον το δημόσιο χρέος. Δεν είναι άλλωστε  ο πρώτος που πουλάει τόσο αέρα κοπανιστό. Πριν από αυτόν άλλοι θα έσκιζαν τα μνημόνια, θα διέγραφαν το χρέος και θα απολάμβαναν ραχάτικα τα δισ. των πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία. 
 
Μόνο που το παραληρηματικό παραμύθι του μουσάτου μπατιρομεγιστάνα είναι πιο εμπλουτισμένο σε ψυχανεμιστικές αυταπάτες. Τα περιέχει όλα, χύμα και ανάκατα, μέχρι να δέσει το σιρόπι στη τούρτα του μπαλαμουτιού του. Λεφτά με ουρά, κάργα συνωμοσία, μπόλικη αρχαιολατρία, περίσσιο εθνικοπατριωτισμό, κάμποση εξωγήινη τεχνολογία, άφθονη απαξίωση για το πολιτικό σύστημα. 

 Αποτέλεσμα αυτών των εφετζίδικων τσαρλατανισμών του σωρού;  Όποιος απελπισμένος τσιμπήσει, να συνεισφέρει πρόθυμα τον οβολό του στις ακραίες επαγγελίες του ψευδοπροφήτη. Κλασσικό κόλπο κάθε επαγγελματία του είδους που ποντάρει μαζί με τη εύκολη “κονόμα” και στο φλερτ με την όποια νομιμοποίηση.   
  
Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν του αυτοπροβαλλόμενου ως εθνικού σωτήρα αξίζει, για τις μπαρούφες που διασπείρει, ζουρλομανδύας ή της φυλακής τα κάγκελα. Το πρόβλημα εντοπίζεται και σε όλα εκείνα τα λαμόγια που επιδιώκουν, εν μέσω κρίσης, να αποκομίσουν ατομικά οφέλη εκμεταλλευόμενα τη διανοητική σύγχυση και την ορθολογική αποσάθρωση του δημόσιου σώματος. 

Εν προκειμένω, είναι καθήκον της Δικαιοσύνης να μην αδρανεί απέναντι σε όσους καταχρώνται προκλητικά και παραβιάζουν συστηματικά του νόμους. Είναι χρέος των αρμόδιων εισαγγελέων να προστατεύουν  όλη την κοινωνία, όχι μόνον τα “ψεκασμένα” μέλη της, από κατεργάρηδες, ψευδολόγους και πλαστογράφους που ανεμίζουν τα μπαλωμένα λάβαρα του αυτόκλητου Κροίσου.

Είναι ακόμη ευθύνη του υπουργείου οικονομικών να συστήσει αυστηρότητα στους εφόρους  αναφορικά με όσους στέλνουν εξώδικα σε Δ.Ο.Υ, μέσω του «οργανισμού» Σώρρα, διεκδικώντας να μην πληρώσουν τις οφειλές τους. Είναι επίσης αυτονόητο μέλημα του ΕΣΡ να παρέμβει προς τους περιφερειακούς καναλάρχες που δίνουν τηλεοπτικό βήμα στον ίδιο τον “ευεργέτη” και τους οπαδούς του.

Και βέβαια αποτελεί υποχρέωση της συντεταγμένης πολιτείας να νουθετήσει εκείνους τους  δημοτικούς άρχοντες που τον καλωσορίζουν ως συνέταιρο και ευεργέτη στις πόλεις τους. Διαφορετικά, η πολιτική και θεσμική εθελοτυφλία απέναντι στη γελοιότητα, κινδυνεύει να μετατρέψει τη χώρα σε γκροτέσκο επιθεωρησιακό νούμερο μιας ιδιότροπα κυνικής παράστασης.  

Εκεί όπου η επιτηδειότητα κάθε απατεώνα να ξαφρίζει τους, ενθουσιώδεις στις παραπειστικές σαχλαμάρες του, επιπόλαιους πολίτες, θα θεωρείται εξίσου θεμιτή με το επίσημο ξεζούμισμα των πιο κοινωνικά ανυπεράσπιστων, χάριν του υποτιθέμενου ηθικού πλεονεκτήματος της κυβέρνησης.