Γιάννης Μακρυγιάννης

Συχνά και πάντως με κάθε ευκαιρία, ζηλεύω το περίπου μισό εκατομμύριο ελλήνων που την έκανε από τη χώρα για άλλες πολιτείες. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν μεν κυνηγημένοι από την οικονομική κρίση - ελπίζω και εύχομαι να βρήκαν μία καλύτερη λύση – όμως το σίγουρο είναι ότι γλίτωσαν από την ιλαρότητα της σύγχρονης Ελλάδας, την τρέλα μίας αλλοπρόσαλλης κατάστασης και τα φαινόμενα αδιανόητων, τραγελαφικών συμπεριφορών από αλλόφρονες κατοίκους αυτού του δύσμοιρου τόπου. Διότι δεν υπάρχει καμία θεραπεία πλέον, αυτό είναι σίγουρο. Όταν υπάρχει δικαστήριο που εκδίδει απόφαση ότι υπάρχουν τα… 600 δις ευρώ του Αρτέμη Σώρρα και η χώρα ζει το… ασύλληπτης έμπνευσης «κίνημα» των πολιτών που ζητούν με… έγγραφά τους να μην πληρώσουν τις οφειλές τους στο δημόσιο, αλλά οι εφορίες να τα πάρουν το αντίστοιχο ποσό, από το λογαριασμό που υποτίθεται ότι διαθέτει αυτός ο αμφιλεγόμενος κύριος, τότε σίγουρα δεν υπάρχει γλιτωμός, δεν έχουμε καμία σωτηρία.

Μάλιστα η δικαστική απόφαση αυτή είναι και αμετάκλητη, δεν μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς, αφού δεν υπήρξε από πουθενά αίτηση αναίρεσης!

Δεν ξέρει τι να πρωτοπεί και τι να σκεφτεί κανείς. Και καλά να κυκλοφορεί  κάποιος που να ισχυρίζεται ό,τι θέλει και να διαδίδει οτιδήποτε. Αλλά το να υπάρχει δικαστής που να δικαιώνει την κάθε μπαρούφα, σημαίνει ότι πρέπει κάθε νοήμων πολίτης να τρέμει όταν μπαίνει σε αίθουσα δικαστηρίου – για προφανείς λόγους. Το να υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, που αντί να καταβάλλουν τις οφειλές τους, στέλνουν αιτήσεις στις εφορίες τους, ζητώντας από τους υπαλλήλους να εισπράξουν τις οφειλές τους από το λογαριασμό του Σώρρα, ξεπερνά κάθε διανοητική προσπάθεια και έκφραση… συμπάθειας.

Μάλιστα, για να μην μείνει καμία αμφιβολία ότι ο δικαστής που επιβεβαίωσε τα 600 δις του Σώρρα δεν είναι μεμονωμένη και ανεπανάληπτη περίπτωση, ήλθε και ένας εισαγγελέας (στη βόρεια Ελλάδα) που διέταξε τη… διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης σε βάρος διευθυντή μεγάλου δημόσιου Οργανισμού ασφάλισης για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, που συνεπάγεται σημειωτέον απόλυση, γιατί δεν προχώρησε, λέει, στον… συμψηφισμό, όπως ζητούσαν οι «δικαιούχοι»!!!

Και καλά, όταν όλοι αυτοί είναι κλεισμένοι κάπου. Κακό μεν, αναγκαίο δε, όπως έχει δείξει η επιστήμη, στο πεδίο της οποίας εμπίπτουν οι περιπτώσεις αυτές. Όταν όμως κυκλοφορούν ανάμεσά μας το πράγμα αλλάζει. Είναι σαν να βρισκόμαστε στη «ζώνη του λυκόφωτος» όλοι μαζί.

Το χειρότερο δεν είναι ότι η κρίση μας στρίμωξε άγρια, με σοβαρές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας και τη γενική πορεία της χώρας. Είναι ότι τρελαίνει κόσμο ή έφερε στην επιφάνεια την παραφροσύνη που ευδοκιμούσε και δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τις διαστάσεις, το βάθος και τη σοβαρότητά της. Όμως η κρίση κάποια στιγμή θα τελειώσει, ενώ τα άλλα θα μείνουν…