Γιάννης Μακρυγιάννης

Φοβάμαι ότι τα όσα γίνονται τελευταία, με πρωταγωνιστές την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, γύρω από το θέμα με τις έκτακτες παροχές του Α. Τσίπρα, της αντίδρασης του Σόιμπλε και της «δήλωσης μετανοίας» της Αθήνας, θα έχουν ιδιαίτερα αρνητική επίπτωση στον τρόπο με τον οποίο βλέπει ο μέσος πολίτης τα πολιτικά πράγματα. Επίπτωση που θα φανεί στο μέλλον, με ακόμη μεγαλύτερη αποστροφή προς τα κυρίαρχα κόμματα, με πιο έντονη την αποδοκιμασία και αυξημένη την απαρέσκεια και την αποχή.

Φοβάμαι ότι αυτό που αφήνουν οι τελευταίες εξελίξεις μπορεί να ζεστάνουν ακόμη πιο πολύ το αβγό του ακροδεξιού φιδιού και να ενισχύουν την τάση των πολιτών προς την υιοθέτηση ακραίων μορφών αποδοκιμασίας. Να οδηγήσουν κι άλλους στην αγκαλιά της ακροδεξιάς, εν ολίγοις.

Δυστυχώς η αίσθηση κοροϊδίας που βιώνουν τα θύματα της παρατεταμένης – και με αυτή την κυβέρνηση – μνημονιακής κρίσης, αλλά και η επιβεβαίωση του πολιτικού ευνουχισμού, που αναδύει η ΝΔ, είναι οι καλύτεροι «τροφοδότες» μίας στάσης απαξίωσης, που υπάρχει ήδη, αλλά εξαπλώνεται διαρκώς στην ελληνική κοινωνία.

Η κυβέρνηση κάνει, άθελά της, οτιδήποτε για να ενισχύσει αυτή την τάση: Ενώ αποφάσισε να διαθέσει εσπευσμένα και χωρίς να συνεννοηθεί με τους δανειστές, ένα μέρος του υπερ-πλεονάσματος (αυτό που επιτεύχθηκε με περισσότερους φόρους βέβαια) σε μία κοινωνική κατηγορία, που η ίδια επέλεξε ως την πλέον αδύναμη, μόλις η τρόικα και ο Σόιμπλε ακόνισαν μαχαίρια, έκανε οτιδήποτε για να καλμάρει τα πράγματα, παραδεχόμενη ότι ήταν… ζαβολιά η κίνησή της. Κυρίως όμως αποποιήθηκε το δικαίωμά της, ως κυβέρνηση σε μία κυρίαρχη, μέχρις ενός βαθμού, χώρα να διαχειριστεί την υπεραπόδοση των εσόδων, που ουδόλως θέτει σε κίνδυνο τους στόχους του προγράμματος. Την ίδια ώρα που έστελνε την επιστολή βαθιάς μετάνοιας – υποκριτικής πιθανόν, αλλά τα γραπτά μένουν – συνέχιζε με κάποιους κορυφαίους υπουργούς της να δουλεύει τον κόσμο κάνοντας τον Κουταλιανό και λέγοντας ότι έδωσε 13η σύνταξη!

Από την άλλη, η ΝΔ έσπευσε, αμέσως με το πρώτο βήξιμο του Σόιμπλε και ενώ πολλοί στην Ευρώπη διαχώρισαν τη θέση τους και αντιστάθηκαν στις επιταγές του γερμανού υπουργού Οικονομικών, να ταυτιστεί μαζί του. Και να δείξει ότι θα είναι το «καλό παιδί» για το Βερολίνο – έχουν, δεν έχουν δίκιο οι δανειστές σε αυτά που λένε και απαιτούν από την Ελλάδα.  

Οι συμπεριφορές και των δύο κομμάτων μοιάζουν με βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Φουντώνουν τον θυμό και σπρώχνουν προς μία τυφλή και τιμωρητική αντίδραση. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουν, αλλά αυτό πετυχαίνουν.

Το μόνο αισιόδοξο στην όλη ιστορία είναι ότι στην Ελλάδα η ακροδεξιά και κυρίως η εκδοχή της, που εκφράζεται με τη νεοναζιστικής ιδεολογίας Χρυσή Αυγή είναι τόσο αμαρτωλή, που δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα ταβάνι. Η εγκληματική φύση της οργάνωσης αυτής δεν της επιτρέπει να ελπίζει ότι μπορεί να πετύχει πράγματα, ανάλογα με εκείνα που κάνουν άλλα ακροδεξιά κόμμα στην Ευρώπη.

Κοινώς, όσο και να κερδίζουν κάποιους εκλογικούς πόντους, όσο και να δηλητηριάζουν το κοινωνικό σώμα, όσο και να χτυπιούνται δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσουν κάποιο όριο και να γίνουν ο καθοριστικός παράγοντας στο πολιτικό σκηνικό, που θα ήθελαν οι ίδιοι.

Και αυτό δεν τους το κόβουν τα κυρίαρχα πολιτικά κόμματα του δημοκρατικού τόξου, όσο η ίδια η ελληνική κοινωνία με τα αντανακλαστικά της.