Θέμος Αναστασιάδης

Ο ένας είναι η χαρά του άλλου και οι δύο μαζί διπλή συμφορά για την Ελλάδα


ΟΣΥΡΙΖΑ είναι η χαρά του Σόιμπλε. Και τούμπαλιν. Και οι δύο μαζί, πλευρές του ίδιου νομίσματος που μπορεί να λέγεται ευρω-δραχμή έτσι που το πάνε. Αλληλοσυμπληρώνονται θαυμάσια. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν! (Λες... να είναι;) Αποδείχτηκε περίτρανα με τις τελευταίες παροχές-βοήθημα προς μερίδα συνταξιούχων που εξήγγειλε ο Τσίπρας με λίαν κοντόφθαλμο και μπούμερανγκ σκεπτικό. Βούτυρο στο ψωμί του Γερμανού μισέλληνα. Επ’ ευκαιρία: όσους ψηφοφόρους ευχαρίστησε, δεκαπλάσιους δυσαρέστησε. Τι λες, αδελφέ, πού το βρήκες το «μαϊμού» πλεόνασμα με το οποίο κάνεις τον χουβαρντά; Εγδαρες 7 στους 10 Ελληνες για να φιλεύεις τους 2 στους 10, που είναι το ακροατήριό σου, και να κάνεις και τη φιλάνθρωπο κυρία; Στα δέντρα φύτρωσε το πλεόνασμα; Από τις τσέπες όλων των άλλων το ΥΠΕΚΛΕΨΕΣ με τους τρελούς φόρους ενώ δεν χρειαζόταν, όπως μας τα λες μετά. Τα δισεκατομμύρια που παρακρατάς από την αγορά, οδηγώντας σε λουκέτα και απολύσεις, πράγματα για τα οποία επιχαίρεις κιόλας ιδίως αν είναι στον Τύπο... τα ξέχασες; Σούπερ έλλειμμα θα είχες αν πήγαινες με τον νόμο. Και οι Κοινοτικοί αν όντως ενδιαφέρονταν για την Ελλάδα θα σου έλεγαν πρώτα να γυρίσεις τα λεφτά που χρωστάς στους ιδιώτες -μικρομεσαίοι στην πλειονότητά τους- και μετά μας λες τι πλεόνασμα έχεις. Ποιος κέρδισε απ’ όλη αυτή τη «μαϊμουδιά» του Τσακαλώτου, που διαλαλεί ο Τσίπρας; Ο κακός Θείος Βόλφγκανγκ. Αρπαξε την αφορμή για να βγάλει όλη του τη χολή, να ξαναβάλει μέχρι και θέμα GREXIT, να επιχειρηματολογήσει «σας τα ’λεγα γω, αν δώσουμε ελαφρύνσεις για το χρέος στους Ελληνες, θα αρχίσουν πάλι τις παροχές», να στείλει πίσω την αξιολόγηση και να μας βάλουν ξανά στον «πάγο». Πινγκ-πονγκ με Αλέξη. Αμέσως βαριά υπονοούμενα για την «ψυχική του υγεία» (του Σόιμπλε), που απλώς θα κάνουν ακόμη χειρότερες τις σχέσεις με τη Γερμανία, όπου ήδη βρίσκονται σε ανθελληνική παράκρουση μετά τα χτυπήματα του κάθε τζιχαντιστή. (Μήπως πέρασε από Ελλάδα; Α, όχι αυτός ήταν από Ιταλία. Τι... κρίμα, δεν μας προτίμησε!) Σαν πολύ βολικό μοιάζει αυτό το δίπολο Τσίπρα - Σόιμπλε. Τον αρχηγό του «ΣΥΡΙΖΙΣΤΑΝ» τον βολεύει για να βάλει, στο τέλος πιθανόν, το εκλογικό ερώτημα: «Είστε με εμάς ή με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ;». (Υπομονή, μπορεί να προσθέσει στην τριπλέτα του κακού και τον Τραμπ μόλις ορκιστεί.) Αλλά και ο Γερμανός άλλο που δεν θέλει από το να έχει μια Ελλάδα ακόμη πιο απείθαρχη και, χωρίς να υπονομεύει ο ίδιος τη Μέρκελ, να κλείνει το μάτι στον αγανακτισμένο μέσο Γερμανό. (Εκτός από το ακροδεξιό κίνημα, που δεν είναι πολιτικά ορθό, για μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή Γερμανία υπάρχω ΚΙ ΕΓΩ.) Κανείς δεν ξέρει πού θα καταλήξει η κόντρα, όμως μάτια έχουμε και βλέπουμε. Το πολιτικό παιχνίδι καλού-κακού ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Σόιμπλε παίζεται στην πλάτη της Ελλάδας, καθώς την οδηγεί απ’ το κακό στο χειρότερο και σίγουρα μακριά απ’ ό,τι ακόμη λέγεται Ενωμένη Ευρώπη. Ενδεχομένως να ήταν σύμπτωση, αλλά κάπου σαν να διακρίνεις ότι η ιδέα ενός δήθεν συντεταγμένου GREXIT δεν είναι έξω από τα πλάνα τους. Οσον αφορά τον Σόιμπλε, το ζήταγε σίγουρα, όπως μάθαμε, και από τον Βενιζέλο. Για τον Τσίπρα δεν μπορείς να το πεις με αποδείξεις, αλλά δεν θα είναι δα και η πρώτη φορά που θα παίξει τη χώρα κορόνα-γράμματα με εκλογικούς ακροβατισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμα «Τσίπρας ή Σόιμπλε» δεν ευσταθεί όχι επειδή είναι το ίδιο και το αυτό (όχι, προς Θεού, τι λέτε, παρακαλώ), αλλά γιατί, παρότι θεωρητικά εκπροσωπούν εντελώς διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις, συμπίπτουν στη γραμμή μιας αντιευρωπαϊκής προοπτικής για την Ελλάδα. Μα... πώς γίνεται αυτό; Τι να σας πω; Και ο Τραμπ, ο πιο σκληρός, υποτίθεται, Αμερικανός πρόεδρος μετά τον Ρίγκαν, ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με τον Πούτιν, που θεωρητικά είναι στο άλλο άκρο ως ο επικεφαλής της Αυτοκρατορίας του Κακού, όπως έλεγε τη Ρωσία ο Ρόναλντ πολύ πριν από τον Ντόναλντ. Η πολιτική παίζεται πια με πολύ διαφορετικούς όρους ανά την υφήλιο και αυτό που ισχύει δεν είναι σχεδόν ποτέ ό,τι φαίνεται. Ετσι κι εδώ, λοιπόν, πίσω από τη φαινομενικά σκληρή κόντρα Τσίπρα - Σόιμπλε κρύβεται μια σχέση πολιτικής αλληλεξάρτησης, με την έννοια ότι ο ένας κάνει καλό στον άλλον όσο τον χτυπάει και του επιτίθεται!!! Σκεφτείτε το κι αλλιώς. Αν δεν είχε τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών και τον ανθέλληνα Τόμσεν απέναντί του, το Μαξίμου με ποιον θα τα ’βαζε; Με την ίδια τη Μέρκελ ή με τη Λαγκάρντ που ψυχορραγεί; 

Αλλωστε για τους γνωρίζοντες στοιχειωδώς πολιτικά και οικονομικά, ορισμένα πράγματα είναι απλά. Ο Σόιμπλε μας θέλει εκτός Ε.Ε., ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει δεν θέλει, με την ύπαρξή του και μόνο και την καταστροφή που επέφερε σε κάθε τομέα της οικονομίας μάς οδηγεί εκ των πραγμάτων στο περιθώριο του ευρώ. Το αν θα μείνουμε ή θα φύγουμε θα κριθεί και από άλλους παράγοντες. Ηδη όμως στον χάρτη των διεθνών αναλύσεων και των όποιων επενδυτών είναι σαν να ΜΗΝ υπάρχει η χώρα. Τη δημόσια περιουσία της την εκχώρησε πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση, το τραπεζικό της σύστημα ελέγχεται ασφυκτικά από τον Ντράγκι, για να μην πούμε ότι του ανήκει ολοκληρωτικά, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη σε κάθε μα κάθε κλάδο, άρα τι απέμεινε; Υπάρχει χώρα που να λειτουργεί μόνο με βοηθήματα και επιδόματα; Και ακόμη δεν έχουμε δει τον πάτο του βαρελιού, ίσως μάλιστα να μην τον δούμε γιατί το βαρέλι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΟ!

Σε πολλά θέματα μπορεί να διαφωνεί καθένας με οποιονδήποτε, αλλά πρέπει να σε θεωρούν πολύ ηλίθιο για να σου βάζουν το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή Σόιμπλε». Ούτε καν μεταξύ Σκύλλας - Χάρυβδης. Εκεί κάπου μπορεί να ξεφύγεις... Εδώ το ένα οδηγεί στο άλλο! Η ακραία ανθελληνική βαναυσότητα του Γερμανού στον εξωνημένο αριστερό και η αβάσταχτη ανευθυνότητα της κυβέρνησής μας στον σκληρότερο των δανειστών. Σαν καλός-κακός μπάτσος λειτουργούν, γι’ αυτό μας έχουν τρελάνει στις μπάτσες.