Θάνος Παπαδόπουλος

Το Μεταναστευτικό μοιάζει να είναι ο καταλύτης των εξελίξεων. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Το Σύνταγμα της Ευρώπης ναυάγησε στον «Πολωνό υδραυλικό». Από τότε η ανέχεια και οι εμφύλιοι και άλλοι πόλεμοι στην Ασία και την Αφρική έστειλαν εκατομμύρια μετανάστες στην Ευρώπη. Ορισμένες κυβερνήσεις αδιαφόρησαν επειδή έτσι αντιμετώπιζαν την υπογεννητικότητα και τη στασιμότητα του πληθυσμού των χωρών τους. Οι επιχειρήσεις ευνόησαν τη μετανάστευση επειδή έτσι πίεζαν τα ημερομίσθια και τους μισθούς των γηγενών. Οι εργαζόμενες τάξεις όμως αντιμετώπισαν τους μετανάστες με εχθρότητα επειδή αύξαναν την ανεργία τους και βάλτωναν τα ημερομίσθια και τους μισθούς. 

Εθνικιστές, ρατσιστές και άλλα υπόλοιπα της ιστορίας βρήκαν την ευκαιρία να οργανώσουν κινήματα και κόμματα ακροδεξιά και να επιτεθούν κατά της δημοκρατίας και της Ευρώπης, επειδή αυτά τα δύο πάνε μαζί πια. Βοήθεια στον παροξυσμό του φαινομένου προσέφερε κι ο κατεψυγμένος τηλεοπτικός ανθρωπισμός της Αριστεράς, που νομίζει ότι τα προβλήματα λύνονται με συνθήματα και όχι με δουλειά , μέθοδο και προγράμματα. Βέβαια οι 999 στους χίλιους ανθρωπιστές δεν έβαλαν και ούτε θα βάλουν ποτέ έναν μετανάστη στο σπίτι τους. Μερικοί πονηροί τους βάζουν στα ξένα σπίτια. Και οι πιο πονηροί κάνουν ΜΚΟ και οικονομάνε. 

Το Μεταναστευτικό ως πρόβλημα έχει δύο αφετηρίες: 

- Τον λαϊκό πρωτόγονο φόβο για τον ξένο, «που μας παίρνει τις δουλειές και τις γυναίκες και μας φέρνει το έγκλημα»! Ξενοφοβία.
 
- Την ανικανότητα των εθνικών κυβερνήσεων να διαχειριστούν το πρόβλημα μεθοδικά και με πρόγραμμα. Στη συνέχεια φορτώνουν τις δικές τους ευθύνες στην Ευρώπη! Αποδιοπομπαίος τράγος. 

Γενικότερα για όλα τα προβλήματα των χωρών της Ευρώπης την ευθύνη φέρουν οι εθνικές κυβερνήσεις, αφού αυτές αποφασίζουν είτε κατά μόνας είτε συλλογικά στα ευρωπαϊκά συμβούλια και τις συνόδους κορυφής. 

Η Ευρώπη πληρώνει απλά τις αποφάσεις τους. Κι όταν λέμε η Ευρώπη πληρώνει εννοούμε ότι πληρώνουν μόνον επτά χώρες από τις 28 της Ευρώπης: Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ολλανδία, Σουηδία, Αυστρία, Λουξεμβούργο. Από τις υπόλοιπες οι περισσότερες μόνο εισπράττουν, ενώ κάτι λίγες είναι ίσα βάρκα ίσα νερά. 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η Βρετανία που ψήφισε το Brexit με πρόσχημα (πάλι) τον   «Πολωνό κατασκευαστή». Οι Πολωνοί στη Βρετανία είναι μερικές χιλιάδες, ενώ τα εκατομμύρια των μεταναστών που φιλοξενεί προέρχονται από χώρες της Κοινοπολιτείας. Ελάχιστοι είναι οι μετανάστες από τη Συρία και το Ιράκ. Παρόλο που στον πόλεμο του Ιράκ η Βρετανία συμμετείχε σαν κολαούζος του Τζ. Μπους του μικρού. 

Οι Βρετανοί πολιτικοί επέτρεψαν την αποβιομηχάνιση της χώρας τους και τη διόγκωση της ανεργίας στην περιφέρεια και μετά φόρτωσαν τις ευθύνες για τις δικές τους παραλείψεις στην Ευρώπη. Η κλωστοϋφαντουργία, η αυτοκινητοβιομηχανία, η χαλυβουργία και τα ανθρακωρυχεία π.χ. αφέθηκαν να παρακμάσουν και να εξαφανιστούν. Οι κυβερνήσεις των συντηρητικών κυρίως δεν έλαβαν κανένα μέτρο για εκσυγχρονισμό της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ούτε σκέφτηκαν ν' αντικαταστήσουν τους κλάδους που εξαφανίζονταν με άλλους κλάδους. Το ίδιο συνέβη σε μικρότερη κλίμακα στη Γαλλία και  την Ιταλία και μετά οι κυβερνήσεις και τα κόμματα επέρριψαν τις ευθύνες για τις παραλείψεις τους στην Ευρώπη. Στη Γερμανία, ο σοσιαλδημοκράτης Γκέρχαρντ Σρέντερ πρόλαβε την αποβιομηχάνιση της χώρας του, επιβάλλοντας την Agenda 2010, παρά  την αντίθεση συνδικάτων κι επιχειρήσεων. Στον σύγχρονο κόσμο της νέας τεχνολογίας και της παγκοσμιοποίησης τα μεσαία και μικρά κράτη δεν έχουν καμία τύχη. Οι μεγάλες δυνάμεις –ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία, Ρωσία - και οι πολυεθνικές και τα καρτέλ θα τα εξαρτήσουν ή θα τα συντρίψουν.

Η μόνη λύση για τα μικρά και μεσαία κράτη είναι η ένωσή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το πιο προχωρημένο στάδιο αυτής της διαδικασίας. Γι' αυτό μπορεί να μιλά σαν ίσος προς ίσο με τις μεγάλες δυνάμεις και βάζει φραγμούς στις πολυεθνικές και τα καρτέλ. Αυτή η λύση είναι κατάλληλη και για τη Λατινική Αμερική, την Αφρική, την Ινδοκίνα κλπ.

Αν οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Έλληνες π.χ. θέλουν να παραμείνουν Γάλλοι, Ιταλοί και Έλληνες θα πρέπει να παραμείνουν ταυτόχρονα και Ευρωπαίοι. Διαφορετικά τα εθνικά τους χρώματα θα ξεθωριάσουν στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χάρτη. Και δεν θα τους σώσουν οι τσαρλατάνοι (Λεπέν, Μπέπε Γκρίλο, Τσίπρας) με τις αυταπάτες τους. Θα τους βουλιάξουν αύτανδρους. 


*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας