Δημήτρης Παγαδάκης

 Παίζει ρόλο η προκατάληψη ή η τρυφερότητα, η ειρωνεία ή η επιπολαιότητα εκείνου που τα “κολλάει” στον άλλο.

Είτε, όμως, πρόκειται για φαρμακερά μειωτικά, χαριτωμένα παρείστικα ή ενοχλητικά γελοία, σχεδόν σκαλίζονται στο κούτελό του ανθρώπου που τα κουβαλάει, περιγράφοντάς τον άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε εντελώς άδικα.      

Ιδίως στη πολιτική, η εκάστοτε ταμπέλα χαρακτηρίζεται από σκόπιμη  μονομέρεια που τελικά επηρεάζει, αν δεν χειραγωγεί, τη κοινή γνώμη. Διότι εντελώς άνισα καταχωρίζονται στην συλλογική μνήμη άλλος ως “παπατζής” και άλλος ως “εθνάρχης”, άλλος ως “σιδερένιος” και άλλος ως “εφιάλτης”.   

Ανεξαρτήτως, πάντως, από την ιστορικότητα του ονόματος, την δημόσια στάση, την ατομική βούληση και τη κοινωνική συμπεριφορά του πολιτικού προσώπου,  το συνήθως σκωπτικό παρατσούκλι που του αποδίδεται, περίπου το παντρεύεται. 

Αναπόφευκτα, μπορεί να τον αποκαλούν στα μουλωχτά “μπουλντόζα” ή “Κινέζο”, “κουρασμένο” ή “Φόρεστ ΓΑΠ”. Τους αρέσει ή όχι, σε ένα ακαλλιέργητο εννοιολογικό μπαξέ με “κηπουρούς” και “μπουμπούκους”, το ενίοτε υποφερτό προσωνύμιο τους δεν κάνει τη κρίσιμη διαφορά. Δε τους λένε δα και “φούφουτους”.

Την κάνει, όμως, το “Μπούλης”. Ιδιαίτερα όταν εκφέρεται με όλες τις συμπαραδηλώσεις του ανώριμου και κακομαθημένου πλουσιόπαιδου από τα πρωθυπουργικά χείλη και αφορά τον προνομιακό κυβερνητικό συνεταίρο του. Πόσο μάλλον όταν αυτή τη συνοπτική και περιεκτική περιγραφή την εκμυστηρεύεται δημοσίως, ανακαλώντας νοσταλγικά την πρώτη τους συνάντηση;

Προφανώς η εκ του μακρόθεν πρώτη τους οπτική επαφή στο πανηγύρι της Παναγίας ,με κρέας και βραστές πατάτες, στη Νίσυρο δεν έμοιαζε με το μυστηριώδες συναπάντημα του Λένιν με τους Ντανταϊστές στο Καμπαρέ Βολτέρ της Ζυρίχης. Ούτε έφερνε στην καθοριστική διασταύρωση  του Λένον με το Μακάρτνεϊ  στο Λίβερπουλ.

Περισσότερο δίνει την εντύπωση της εναρκτήριας  προσέγγισης του Σούπερμαν με το Μπάτμαν στα σύνορα Γκόθαμ Σίτι και Μητρόπολης, όταν αμφότεροι είχαν κατά νου να εξολοθρεύσουν από κοινού τους κακούς για να σώσουν το κόσμο. Τα υπόλοιπα συνδέονται μάλλον άρρηκτα με το πλέγμα των μύθων που έχουν διαπλάσει τους δυο αλλοτινούς τουρίστες του νησιού της άγονης γραμμής.   

Ωστόσο, στην ιστορία των κόμιξ δεν έχει καταγραφεί η πρώτη εντύπωση που δημιούργησε ο ένας υπερήρωας για τον άλλο. Αντιθέτως το λεξικό της πολιτικής ονοματοθεσίας του μέλλοντος αναμένεται να φιλοξενήσει την πρωταρχική ακαριαία αίσθηση του σημερινού πρωθυπουργού για τον μετέπειτα υπουργό  του.  

 Αν, μάλιστα από τη πρώτη ματιά παράγεται μια πρόγευση όσων ακολουθήσουν, ενδιαφέρον θα είχε να γίνει γνωστός και ο άμεσος χαρακτηρισμός του τωρινού υπουργού  Άμυνας για τον τότε Κνίτη συμπαραθεριστή του. Δεν αποκλείεται να του πέρασε από το μυαλό το κλισέ παρατσούκλι “φρικιό”. Ακριβώς, γιατί μόνο ένας πρώην “μπούλης” και ένα τέως “φρικιό” μπορούν να συγκροτήσουν το ιδανικό διαχειριστικό δίδυμο για το παρακμιακό Μπιτς πάρτι μιας βουλιαγμένης χώρας.