Βασίλης Στεφανακίδης

Οι εξελίξεις σε Ιταλία και Αυστρία και λίγους μήνες αργότερα στη Γαλλία απειλούν να τινάξουν στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που χτίστηκε με πολύ μόχθο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η προσοχή λοιπόν είναι στραμμένη στο δημοψήφισμα της Ιταλίας και τι θα ακολουθήσει μετά το αποτέλεσμα, όπως και στις εκλογές της Αυστρίας, όπου ο ακροδεξιός στα όρια του νεοναζιστή υποψήφιος ενδέχεται να είναι ο νικητής των επαναληπτικών εκλογών.

Τα ζητήματα αυτά είναι κρισιμότατα για το αύριο της Ευρώπης και για το ποια κατεύθυνση θα πάρει μέσα σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνώς περιβάλλον, όπου οι απανταχού λαϊκιστές φλερτάρουν με την εξουσία με φόβο να τα τινάξουν όλα στον αέρα.

Γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες το θέμα της Ελλάδος ελάχιστα απασχολεί τα διεθνή Μέσα και οι αναφορές που γίνονται σε αυτό δεν ξεπερνούν το μονόστηλο.

Μόνο εμείς επιμένουμε να θεωρούμε το πρόβλημά μας παγκόσμιο και τη χώρα μας ομφαλό της Γης. 

Πιστεύουμε αφελώς ότι οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Φινλανδοί κ.ά. κόπτονται πολύ για το αν θα αποδεχτούμε την αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων, αν θα αντιδράσουμε στην κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις ή αν θα έχουμε ενστάσεις στις ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων. Γι’ αυτούς αυτά τα θέματα είναι λυμένα από τους τεχνοκράτες τους που μας έδωσαν τη λίστα των απαιτήσεων με την επισήμανση «take it or leave it».

Δεν είναι διατεθειμένοι να διαπραγματευτούν στην ουσία, ούτε να δεχτούν εκβιασμούς του τύπου «ή μας ρυθμίζετε το χρέος ή πάμε σε εκλογές».

Κι αυτό γιατί απλούστατα, εκτός του ότι κουράστηκαν να ασχολούνται μαζί μας, έχουν στα χέρια τους τις υπογραφές της κυβέρνησης στο τρίτο μνημόνιο όπου όλα αυτά που συζητούνται τώρα είναι συμβολαιοποιημένα και προβλεπόμενα. Αυτά ζητούν να εφαρμόσουμε και παράλληλα να καλύψουμε τις νέες τρύπες που δημιουργήθηκαν στην οικονομία και στο ασφαλιστικό μας σύστημα από τη μη εφαρμογή των συμφωνημένων. Είναι, για παράδειγμα, περίεργο να μας ζητούν να καλύψουμε την τρύπα στα έσοδα των ιδιωτικοποιήσεων που έχουμε εγγράψει στον Προϋπολογισμό από την πώληση του ΔΕΣΦΑ, τώρα που ναυάγησε η πώληση από τις «άοκνες» προσπάθειες του Σκουρλέτη;

Φρονώ λοιπόν πως οι διαστάσεις δραματοποίησης που έχει λάβει και αυτή η αξιολόγηση είναι για εσωτερική κατανάλωση και η δήθεν πολιτική διαπραγμάτευση για τη ρύθμιση του χρέους ένα φύλλο συκής για την κοινή γνώμη. Μια κοινή γνώμη που όμως ελάχιστα θα σταθεί σε αυτή τη βραχυπρόθεσμη light ρύθμιση του χρέους, αλλά θα μετρήσει πολύ σοβαρά τα νέα βάρη που έρχονται με το κλείσιμο της αξιολόγησης, είτε αυτή γίνει μέσα στον Δεκέμβριο είτε τον Ιανουάριο.

Κι αυτά είναι που θα πονέσουν και θα ματώσουν για άλλη μια φορά τους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι δικαίως νιώθουν οργισμένοι, απελπισμένοι και καταδικασμένοι σε πολυετή φτώχεια και ανέχεια.