Μάκης Πολλάτος

Ξεκάθαρη είναι η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ. Με το Χόλιγουντ απέναντί του να τον καθυβρίζει και να τον δαιμονοποιεί, με όλο το αμερικανικό κατεστημένο εναντίον του, ακόμη και με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα -το κόμμα στο οποίο ανήκει δηλαδή- εναντίον του, ο Τραμπ θριάμβευσε. 

Γιατί; Επειδή ο κόσμος έχει μπουχτίσει. Γιατί οι Αμερικανοί μάλλον δεν ήθελαν για πρόεδρό τους τη σύζυγο του Μπιλ Κλίντον που είχε και ο ίδιος διατελέσει πρόεδρος των ΗΠΑ επί δύο τετραετίες. Διότι οι πολίτες μπάφιασαν με τα ίδια και τα ίδια. Τους ξενέρωτους πολιτικούς που επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια λες και είναι μηρυκαστικά. Και συγγνώμη αλλά πείτε μου ότι δεν νιώθετε το ίδιο κάθε φορά που βλέπετε στην TV ή ακούτε στο ραδιόφωνο πολιτικούς τύπου Γιακουμάτου οι οποίοι είναι σαν να μας έχουν επιβληθεί εδώ και 25 χρόνια. Ο κόσμος βαρέθηκε το σύστημα, αυτό το παλιοσύστημα, που λέει και το τραγούδι. 

Κι επειδή λίγο-πολύ τα ίδια πράγματα συνέβησαν στην Ελλάδα το 2015, στη Βρετανία το 2016 που επικράτησε το Brexit κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, στις ΗΠΑ τώρα με τον Τραμπ και πολλοί φοβούνται ότι θα μας έρθει κατακέφαλα και στη Γαλλία με την Μαρίν Λεπέν, ίσως μπορούμε να μιλήσουμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο. 

Με ένα κύμα οργής, αντίδρασης, μισαλλοδοξίας, αντιπάθειας ακόμη και μίσους για τα κατεστημένα που εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη. 

Για δείτε και στην Αμερική: Η απέχθεια της πλειονότητας των πολιτών για τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους τι σας λέει; Σκέφτηκε κανείς τι σημαίνει άραγε το γεγονός ότι όλα τα αμερικάνικα mainstream media στήριζαν Χίλαρι Κλίντον. Που έμοιαζε να την σπρώχνει όλο το σύστημα -αυτό το διεφθαρμένο πράγμα για πολλούς- προς τον Λευκό Οίκο. Παρά το γεγονός ότι η γυναίκα που ήθελε να γίνει η πρώτη πρόεδρος των ΗΠΑ δεν μπορούσε καλά-καλά να περπατήσει αλλά βημάτιζε υποβασταζόμενη από το σύζυγο και τους συνεργάτες της, έμοιαζε να βρίσκεται διαρκώς σε σκοτοδίνη, και γενικώς έδινε την εικόνα ενός ανθρώπου που καταρρέει και δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του να στηρίξει. 

Και ποιος κέρδισε απέναντι στην Χίλαρι που μοιάζει με καρικατούρα του αποδυναμωμένου παλαιού συστήματος; Ο Ντόναλντ Τραμπ. Και τα κατάφερε επειδή τον πολέμησε το κόμμα του, δείχνοντας στους απλούς πολίτες ότι το σύστημα δεν τον αποδέχεται. Παρά το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρεί τις γυναίκες σκεύη ηδονής. Και δεν φτάνει μόνο ότι το λέει. Το αποδεικνύει και με τις πράξεις του. Έχει παντρευτεί τρεις-τέσσερις φορές και η γυναίκα του Μελάνια είναι το αρχέτυπο της όμορφης αλλά ανόητης που όλα τα συγχωρεί: Τις εξωσυζυγικές σχέσεις, τα σεξιστικά σχόλια, τις προσβολές και την παραβατική συμπεριφορά.

Προτίμησαν λοιπόν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι (με εξαίρεση τις πολιτείες στην ανατολική και δυτική ακτή των ΗΠΑ) έναν δισεκατομμυριούχο που θεωρούν αντισυστημικό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι θαυμάζει τον Πούτιν και θέλει η Αμερική να τα βρει με τη Ρωσία, αγνοώντας το γεγονός πως δεν είναι το πρότυπο του πολιτικού «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και έχει μια ντουζίνα διαζύγια και αδιαφορεί για την εκκλησία και τις θρησκείες. 

Τους υποσχέθηκε ότι θα τα βάλει με τους Κινέζους,ότι θα δώσει ένα μάθημα στους μουσουλμάνους,ότι θα χτίσει τείχος για να μην μπαίνουν στις ΗΠΑ οι Μεξικανοι και άλλοι Λατίνοι μετανάστες που οι μέσοι Αμερικανοί θεωρούν ότι τους κλέβουν τις δουλειές.

Ο κόσμος θέλει να διαμαρτυρηθεί. Και οι Αμερικανοί με τις ψήφους τους έδειξαν ότι βαρέθηκαν. Σιχάθηκαν και μπούχτισαν το παλιό σύστημα. Δεν θέλουν τα ίδια και τα ίδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα θα πάνε καλά. Από εκλογές έχουν προκύψει ηγέτες που αιματοκύλησαν τον κόσμο. Το παράδειγμα της Γερμανίας το αποδεικνύει. Και γι' αυτό πολλοί θεωρούν ότι αν εκλεγεί και η Μαρίν Λεπέν πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας θα επιβεβαιωθεί ότι ξαναζούμε την εποχή του Μεσοπολέμου. Δείτε ποιοι έσπευσαν να πανηγυρίσουν με το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών: Οι ακροδεξιοί ηγέτες και πρώτοι οι πολίτες που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι εκτός συστήματος. 


Από την άλλη, προφανώς δεν θα πρέπει να πέσουμε σε κατάθλιψη θεωρώντας πως η εκλογή Τραμπ συνεπάγεται ότι ο Γ' παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών. Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Πολλές φορές, όταν οι πολίτες αποφασίζουν οργισμένοι και για πολλούς με τις αποφάσεις τους πυροβολούν τα πόδια τους, αδιαφορούν για το κόστος. Το είδαμε κι εδώ στο πρόσφατο παρελθόν όταν το «όχι» μας κόστισε μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια.Έτσι είναι όμως η ζωή. Έχει ανατροπές. Τις οποίες ακόμη και οι στοιχηματικές εταιρείες αδυνατούν να προβλέψουν. Πώς αλλιώς όμως θα μπορούσαμε να μιλάμε για την εκδίκηση της γυφτιάς;