Παν. Μπουσμπουρέλης

Για την οικονομία, όμως, κερδίζει έδαφος ένα ενδεχόμενο ανεξάρτητο από τις πολιτικές εξελίξεις: το 4ο μνημόνιο.

Η δυναμική της οικονομίας δεν περιμένει τις πολιτικές εξελίξεις. Σε αρκετές περιπτώσεις η ίδια τις καθοδηγεί και ενίοτε τις εκβιάζει.

Ετσι συνέβη άλλωστε και το 2015, όπως είπε ο κ. Ευάγγελος Μυτιληναίος στο Bloomberg την εβδομάδα που πέρασε για τη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη: «Ηταν καταστροφική και αποτέλεσε greek drama».

Η οικονομία αυτή τη στιγμή έχει εκκρεμότητες και ρίσκα. Αυτό δεν σημαίνει ότι σε κάποιους τομείς δεν έχουν εμφανιστεί τα αποτελέσματα των προσαρμογών, όμως οι στόχοι δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα και οι επενδυτές δεν έχουν προσελκυστεί.

Οσο το πολιτικό παιχνίδι εξουσίας κυριαρχεί σε βάρος της οικονομίας ο χρόνος που θα χάνεται με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε δύο δρόμους: ο ένας θα είναι το 4ο μνημόνιο με άξονα τις τράπεζες. Ο άλλος θα είναι η δραχμή σε συνδυασμό -ίσως- και με άλλες γεωπολιτικές εξελίξεις που θα ωριμάσουν μια τέτοια τάση.

Ηδη η τάση αυτή εμφανίζεται ξεκάθαρα από εκείνους που επενδύουν στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και θα ενθαρρυνθούν για να τον πλευροκοπήσουν. Τέτοια περίπτωση μπορεί να είναι η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία στηριζόμενη στο τεκμήριο της εθνικής ανεξαρτησίας φέρνει ξεκάθαρα το ζήτημα του νομίσματος σε δεύτερη θέση.

Σε διεθνές επίπεδο, η τάση της δραχμής μπορεί να ενισχυθεί από τα εκλογικά αποτελέσματα σε Ιταλία και Γαλλία, αλλά και από ένα περιβάλλον όπου θα επικρατήσουν συγκρουσιακές συνθήκες με εκλογή Τραμπ και εφαρμογή Brexit.

Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τις δικές του ευθύνες για το 3ο μνημόνιο, όπου εύλογα διακρίνεται η αναποτελεσματικότητά του, άλλες τόσες έχουν και οι πιστωτές.
Παραδοσιακά η στήλη αυτή ήταν πάντα αντιμνημονιακή από το 2010. Σε ποια κατεύθυνση όμως; Στην κατεύθυνση ότι την κρίση χρεοκοπίας έπρεπε να είχε διαχειριστεί από το 2010 η Goldman Sachs με εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις και όχι το ΔΝΤ.

Οσο κι αν κάποιοι αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες σε εθνικό επίπεδο όταν στηρίζουν τις θέσεις Σόιμπλε απέναντι στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, άλλο τόσο και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι των πιστωτών έχουν ευθύνες για τη σημερινή κατάντια της οικονομίας.

Και για να εξηγούμεθα, σε ποιες οικονομετρικές μελέτες βασίστηκε ο Πιερ Μοσκοβισί για να δεχτεί το τερατούργημα Κατρούγκαλου ως λύση στο Ασφαλιστικό ή την υπερφορολόγηση Τσακαλώτου για τη μικρομεσαία επιχείρηση;

Πώς πίστεψαν δηλαδή αυτοί οι έμπειροι Ευρωπαίοι οικονομολόγοι ότι θα μπορούσε ένα τέτοιο πρόγραμμα να εκτελεστεί όταν οι ίδιοι πρώτοι καταλάβαιναν περί τίνος πρόκειται;

Αυτοί οι ίδιοι λοιπόν είναι που θα έχουν και πάλι και το μαχαίρι και το πεπόνι σε μια τελική ευθεία διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη αξιολόγηση.

Και εκεί θα παιχθούν και οι όποιες πρώτες διευθετήσεις για το χρέος, αλλά και η ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης.

Αφορμές πολιτικές για εκλογές, λοιπόν, υπάρχουν.

Ας ελπίσουμε ότι αυτές δεν θα έχουν αφορμές εθνικά θέματα, όπου αναζητείται μια ταχεία λύση του Κυπριακού, ο Ερντογάν απειλεί διαρκώς και σε γενικές γραμμές είναι εμφανές ότι όπου μας βρουν ευάλωτους θα επιχειρήσουν να μας πλήξουν.

Σε ένα γεωπολιτικό περιβάλλον με πολλές αβεβαιότητες τα ρίσκα αυτά αποτελούν απειλές διαρκείας. Από την άλλη πλευρά, ας ελπίσουμε ότι οι επισκέψεις Λαβρόφ και Ομπάμα θα λειτουργήσουν ως ανάχωμα.