Γρηγόρης Τζιοβάρας

«Θέλω να κλείσω σήμερα με μια πολιτική δέσμευση», ήταν η ακριβής φράση που χρησιμοποίησε στην ομιλία του προς τους παραγωγικούς φορείς και η συνολική αποστροφή του αξίζει μάλλον να μεταφερθεί αυτούσια: «Μια δέσμευση που θα δώσει ανάσα σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρούς και μεσαίους ελεύθερους επαγγελματίες που στενάζουν κάτω από το βάρος των χρεών», είπε. Και αφού εξήγησε ότι αναφέρεται σε «ικανοποίηση ενός πάγιου αιτήματος του συγκεκριμένου κλάδου», έκανε πιο «λιανή» την εξαγγελία που είχε κρατήσει ως τότε επτασφράγιστο μυστικό, με στόχο –τι άλλο;- να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αδιαφορώντας πιθανότατα για το γεγονός ότι στην συγκεκριμένη αίθουσα ακουγόταν ακόμη ο αχός από το περιλάλητο «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» που είχε ανακοινώσει δύο χρόνια πριν.

«Οι ασφαλιστικές οφειλές των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων στον ΟΑΕΕ και στο ΕΤΑΑ που καθίστανται ληξιπρόθεσμες ως και τις 31.12.2016, παγώνουν, χωρίς βεβαίως να διαγραφούν, ώστε να μπορεί κανείς να είναι ασφαλιστικά ενήμερος εάν είναι συνεπής στις τρέχουσες οφειλές του», είπε. Ενώ διευκρίνισε ότι αυτό θα γίνει «διότι από 1.1.2017 οι ασφαλιστικές εισφορές δεν προκύπτουν αυθαίρετα αλλά συνδέονται με την πραγματική οικονομική δυνατότητα του ασφαλισμένου».

«Πρόκειται για ένα μέτρο πραγματική ανάσα για εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αλλά και για τη βιωσιμότητα του νέου δημόσιου συστήματος κοινωνικής ασφάλισης», επέμεινε ο Αλέξης Τσίπρας με τον γνωστό βερμπαλιστικό λόγο που κάποτε κατέπλησσε τα πλήθη, αλλά πλέον ελάχιστοι είναι εκείνοι που δίνουν σημασία στα λεγόμενα είτε του ίδιου είτε των συνεργατών του με τα οποία φιλοτεχνούν μια πραγματικότητα  την οποία μόνον οι ίδιοι αντιλαμβάνονται. 

Γι΄ αυτό και μάλλον θα πρέπει να βίωσε μια μικρή ψυχρολουσία ο δημοσιογράφος που πήρε τοις μετρητοίς την πρωθυπουργική εξαγγελία –«πολιτική δέσμευση», όπως του θύμισε ότι την είχε χαρακτηρίσει- όταν την επόμενη ημέρα, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, υπέβαλλε το μάλλον αυτονόητο ερώτημα «αν έχετε υπολογίσει σε ποιο ύψος ανέρχονται οι οφειλές αυτές και ποια η επίπτωση στα δύο αυτά ταμεία από το πάγωμά τους». 

Η απάντηση που έλαβε από τον κ. Τσίπρα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μνημειώδης: «Δεν είμαι πρόχειρος τώρα να σας πω μεγέθη, θα σας απαντήσω όμως ότι αφορά το σύνολο των ασφαλισμένων στα συγκεκριμένα ταμεία και βεβαίως είναι κάτι το οποίο πιστεύουμε ότι θα δώσει μια σημαντική ενίσχυση σε μια πολύ φιλόδοξη μεταρρύθμιση για τη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα μας, για τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης» ήταν τα ακριβή λόγια που χρησιμοποίησε. Και τα οποία παρατίθενται αυτολεξεί για να αντιληφθεί ο καθένας τη σοβαρότητα με την οποία αναλαμβάνονται οι πολιτικές «δεσμεύσεις» από την πολιτική τάξη της χώρας και ειδικότερα από τους νυν κυβερνώντες.

Δεν προκαλεί, νομίζω, εντύπωση ότι η «δέσμευση» – «ανάσα», όπως την ήθελε ο κ. Τσίπρας, αποδείχθηκε ως ένα ακόμη ψέμα που προστέθηκε στη μεγάλη αλυσίδα των προηγούμενων διαψεύσεων. Οι συνέπειες, ωστόσο, από τη συγκεκριμένη αστόχαστη υπόσχεση που ελαφρά τη καρδία έδωσε ο πρωθυπουργός είναι ήδη συντριπτικές. Και αποτυπώνονται στην κατάρρευση των εισπράξεων που έχουν τα Ταμεία από τις ασφαλιστικές εισφορές, καθώς ακόμη περισσότεροι χειμαζόμενοι ελευθεροεπαγγελματίες, που άκουσαν την πρωθυπουργική ανακοίνωση, δεν περίμεναν να νομοθετηθεί και έσπευσαν να «παγώσουν» από μόνοι τους τις καταβολές. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να ξεμείνουν τα Ταμεία από χρήματα και να απαιτείται να σπάνε ο ένας μετά τον άλλο οι «κουμπαράδες» με τα αποθεματικά των μελλοντικών γενεών για να πληρωθούν οι πετσοκομμένες από τον Κατρούγκαλο συντάξεις.

Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη από τι πάμπολλες ατάκτως ερριμμένες εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης. Που γίνονται προς άγραν πρόσκαιρων εντυπώσεων και μόνον. Χωρίς καμία κοστολόγηση. Και κυρίως χωρίς την παραμικρή μελέτη των επιπτώσεων που έχουν. Υπό αυτό το πρίσμα, μάλιστα, αν είναι μια φορά ασυγχώρητες οι υποσχέσεις που δίνονταν τις προηγούμενες δεκαετίες από τις «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις στις προεκλογικές περιόδους, είναι πολύ περισσότερο καταδικαστέα όσα ζούμε με τα κραυγαλέα μετεκλογικά ψέματα στα οποία καταφεύγουν οι τωρινοί κυβερνώντες. Διότι, μπορεί αρκετοί άλλοι από τους προηγούμενους –ίσως και όλοι, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος- να μπήκαν στον πειρασμό και να έδωσαν μικρότερες ή μεγαλύτερες υποσχέσεις που αποδείχθηκαν ανεκπλήρωτες. Το φαινόμενο, ωστόσο, των μετεκλογικών εξαπατήσεων που παρουσιάζεται αυτή την περίοδο δεν πρέπει να έχει το προηγούμενό του όχι μόνον στην εγχώρια, αλλά ίσως και στην παγκόσμια, πολιτική ιστορία.

Το δε εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι δεν διδάσκονται από τα  λάθη τους. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι, σχεδόν πάντα, το ψέμα έχει τελικά κοντά ποδάρια. Παρά το βαρύ τίμημα που πληρώνουν ήδη, με τη δημοσκοπική κατρακύλα στην οποία έχουν οδηγηθεί, τα στελέχη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ επιμένουν απτόητα στο ίδιο μοτίβο της εξαπάτησης. Αδυνατούν να αναγνωρίζουν τις αυτοκαταστροφικές συνέπειες των πράξεων τους, Συνέπειες που συνοψίζεται με ενάργεια στη λαϊκή παροιμία, σύμφωνα με την οποία «όταν ουρείς στη θάλασσα, θα το βρεις στο αλάτι».
 
Γι΄ αυτό και δεν αναγνωρίζουν τις συνέπειες που θα έχει η διαφαινόμενη κατάρρευση του Ασφαλιστικού που κρύβεται κάτω από το χαλί της καθυστέρησης στην απονομή συντάξεων σε εργαζομένους που βγαίνουν από την αγορά. Κατάρρευση που κινδυνεύει να μετατραπεί σε «ντόμινο» για όλο το οικονομικό πρόγραμμα. Και που, αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, μάλλον δεν σώζεται η παρτίδα ακόμη και αν ο (απερχόμενος, πλέον) Πρόεδρος Ομπάμα πάρει μαζί του στην πτήση του AirForce One προς την Αθήνα, εκτός από τους επενδυτές, τους οποίους περιμένει το Μέγαρο Μαξίμου, και όλο το ποσό που απαιτείται για να ελαφρύνουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις απέναντι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 
    
Υ.Γ.: Προφανώς και ο τίτλος, όπως και η επιχειρηματολογία του κειμένου ταιριάζουν γάντι με την τροπή που πήρε η υπόθεση με τις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Αλλά αυτά τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε με άλλες αφορμές.