Κώστας Τσαούσης

Και το αίτημα αυτό σχετίζεται απολύτως με το ποιος θα πάρει (επιτέλους!) την ευθύνη για την διαμόρφωση ενός προγράμματος διεξόδου που θα αντιμετωπίζει τις διαχρονικές παθογένειες της οικονομικής ζωής και της πολιτικής τάξης που οδήγησαν στην γενικευμένη κρίση που έφερε τα μνημόνια. Η «ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων» ούτε ήταν και εξακολουθεί να μην είναι ένα απλό σχήμα λόγου – αλλά ένα πολιτικό ζητούμενο ουσίας που ξεπερνά τις συγκυριακές κομματικές και παραταξιακές σκοπιμότητες.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, καθηγητής Γκίκας Χαρδούβελης σε πρόσφατη ομιλία του σε επιστημονικό συμπόσιο συνέδεσε την «ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων» με την επίτευξη των στόχων που βάζουν τα μνημόνια που συνυπογράφουν οι διαδοχικές κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ:O κ. Χαρδούβελης υποστήριξε ότι το σενάριο για ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 2,7% για το 2017, το οποίο προβλέπουν η Κομισιόν, το ΔΝΤ και οι επίσημοι φορείς - σε αντίθεση, όπως ανέφερε, με αναλυτές της «αγοράς» οι οποίοι προβλέπουν ρυθμούς ανάπτυξης «της τάξης του 1%» - όπως άλλωστε οι προβλέψεις για ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 3% σε όλα τα μνημόνια έχουν «μικρή πιθανότητα» να επαληθευτούν και «μόνο υπό δύο μεγάλες προϋποθέσεις», την «ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων», δηλαδή, να έχουν ευρύτατη αποδοχή και κατά δεύτερον «ότι θα υπάρξει ανάσα και στο χρέος και ότι επίσης ότι θα μπούμε και στο πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ».

Αλλά, η «ιδιοκτησία των μεταρρυθμίσεων» δεν σχετίζεται μόνο με την «ευρύτατη αποδοχή»... Έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την ανάληψη της πλήρους και αποκλειστικής ευθύνης για τον συγγραφέα του προγράμματος και μαζί με εκείνον και την διαμόρφωση του προφίλ του εφαρμοστή. Ένα απόλυτα καθαρό πολιτικό ζήτημα. Σε απλά ελληνικά τούτο σημαίνει:

Με ποιο πρόγραμμα πολιτικών επιλογών, σε ποιους τομείς, με ποια κυβέρνηση και με ποιο πολιτικό προσωπικό. Δύσκολα πράγματα δηλαδή. Έτσι είναι αλλά η πραγματικότητα που ζούμε και βιώνουμε στον τόπο μας σε καθημερινή βάση είναι το ίδιο δύσκολη και ακόμη δυσκολότερη αν σκεφτείς να ξύσεις λίγο την επιφάνεια των πραγμάτων.

Το μυστικό εν ολίγοις βρίσκεται στη συνειδητή άρνηση του πολιτικού προσωπικού να πάρει πάνω του την ευθύνη για τις επιλογές που διαμορφώνουν τις δημόσιες πολιτικές που επηρεάζουν τη ζωή των πολιτών και έχουν να κάνουν με την τσέπη και το πορτοφόλι τους αλλά και την καθημερινή ζωή στα σχολεία, στα ιατρεία και τα νοσοκομεία, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.

Αλλά, ας επιστρέψουμε στην αναζήτηση του ...ιδιοκτήτη που κοντά έξη ολόκληρα χρόνια δεν βρίσκεται και πιθανότητα, δεν θα βρεθεί ποτέ! Μόνο στη περίπτωση που μια νέα πολιτική ηγεσία αποφασίσει να κινηθεί πέρα από τα στερεότυπα της τελματωμένης για τα καλά πολιτικής τάξης και να μιλήσει με έργα ξεκινώντας το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων από τον ίδιο τον κομματικό οργανισμό από τον οποίο προέρχεται. Και μαζί με αυτό θα χρειασθεί και την ανακοίνωση των προσώπων που θα κληθούν να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες σε κρίσιμα πόστα.

Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ξεκάθαρες πολιτικές επιλογές μαζί με μια δέσμη από δημόσιες πολιτικές που να δίνουν άμεσες και ρεαλιστικές λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα και (μην το ξεχνάμε!) ονόματα κυβερνητικών αξιωματούχων για να διεκδικηθεί η θετική ψήφος των πολιτών.