Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Περισσότερες από 9.000 μικρές, μεσαίες και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, δηλαδή το 39% των επιχειρήσεων που παραμένουν στην Ελλάδα, εξετάζουν το ενδεχόμενο μεταφοράς της έδρας τους στο εξωτερικό, ποσοστό σχεδόν διπλάσιο από τον Ιούλιο του 2015, μετά την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και της τραπεζικής αργίας.

Μόνο την περίοδο 2010 – 2013 περισσότεροι από 135.000 νέοι επιστήμονες είχαν φύγει στο εξωτερικό, το 70% των οποίων είχαν μεταπτυχιακούς τίτλους ή διδακτορικό. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε πολύ περισσότερο τα επόμενα χρόνια και έχει ήδη λάβει χαρακτηριστικά μαζικής φυγής.

Εντός των τειχών, η κατάσταση διολισθαίνει επικίνδυνα προς το απόλυτο αδιέξοδο. Το εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2016 το 39% των νέων θέσεων εργασίας που δημιουργήθηκαν στη χώρα, αφορά μερική απασχόληση και το 14,32% εκ περιτροπής απασχόληση, που σημαίνει απώλεια περίπου 5 δισεκατομμυρίων για τα ασφαλιστικά Ταμεία λόγω του συνεχώς μειούμενου ύψους των ασφαλιστικών εισφορών. Και παράλληλα οργιάζουν η μαύρη αδήλωτη εργασία, η εισφοροδιαφυγή και αυξάνονται τα κάθε είδους χρέη.

Το μέσο εισόδημα εξακολουθεί να υφίσταται τη βαρβαρότητα του εγχώριου κόφτη, η φτώχεια εξαπλώνεται και ταυτόχρονα οι φορολογικές υποχρεώσεις πολιτών και επιχειρήσεων αυξάνονται.

Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό.

Μόλις πριν μερικές ημέρες, ο γνωστός επιχειρηματίας Ευάγγελος Μυτιληναίος προειδοποιούσε για τον σοβαρό κίνδυνο να εξαγοραστούν οι ελληνικές επιχειρήσεις για ένα κομμάτι ψωμί λόγω του ακριβού δανεισμού τους και της τεράστιας διαφοράς επιτοκίων με το εξωτερικό, φέροντας ώς παράδειγμα την ιστορική υαλουργία Γιούλα που πουλήθηκε. «Αν συνεχιστεί αυτό σε λίγο καιρό δεν θα μείνει καμία εταιρεία, οι ξένοι θα αγοράσουν όλη τη χώρα, ακριβώς λόγω της διαφοράς επιτοκίων. Θα δανείζονται χαμηλά, με 0,25%, και το μόνο που θα κάνουν, θα είναι να σου πληρώνουν τα δάνεια», σημείωσε.

Επίσης, το ζεύγος Θεόδωρου και Γιάννας Αγγελοπούλου ανακοίνωσε ότι μεταφέρει την έδρα των επιχειρήσεων στο εξωτερικό για φορολογικούς λόγους.

Με άλλα λόγια, οι ελληνικές επιχειρήσεις σήμερα, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση ανταγωνιστική των ξένων, η κατανάλωση συρρικνώνεται, ο τζίρος περιορίζεται και επηρεάζει την παραγωγική ικανότητα, την απασχόληση, την κερδοφορία και συνεπώς και τα φορολογικά έσοδα του κράτους.

Στο πρώτο έτος των οικονομικών πανεπιστημιακών σπουδών, οι φοιτητές διδάσκονται ότι τα φορολογικά μέτρα είναι μακράν το Νο 1 υφεσιακό μέτρο. Οδηγεί σε αφαίμαξη των εισοδημάτων, περιορίζει την κατανάλωση, καταδικάζει την ανάπτυξη και το χειρότερο όλων, στο τέλος δεν έχει καν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της πραγματικής αύξησης των φορολογικών εσόδων, διότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι μεταξύ βεβαιωθέντων και των εισπραχθέντων φόρων υπάρχει διαφορά μεγάλη, αφού γνωρίζουμε ότι τα χρέη προς το δημόσιο αυξάνονται και πληθύνονται.

Κι ενώ βιώνουμε στην καθημερινότητά μας αυτό το αδιέξοδο, έρχεται και η πρόταση του υπο-κατώτατου μισθού για τους νέους που εισέρχονται στην αγορά εργασίας. Πρόταση προσβλητική, εξ ίσου προσβλητική με την εκ περιτροπής εργασία, πρόταση οικονομικής αυτοκτονίας, που απαξιώνει την ίδια την εργασία, ως δικαίωμα και ως αγαθό που κάθε κράτος έχει την υποχρέωση να προστατεύει.

Με άλλα λόγια, οι επιλογές όχι απλώς περιορίζονται. Εξαφανίζονται. Για όσους δεν έχουν άλλη επιλογή θα πρέπει να αρκεστούν σ' αυτή της προσβλητικής εργασίας και αμοιβής. Άλλοι που μπορεί να βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη κατάσταση μοναδική επιλογή μοιάζει να είναι η φυλακή. Και για όλους τους άλλους το μόνο που μένει είναι να ακολουθήσουν την πλέον ασφαλή οδό της μετανάστευσης.

Κι εδώ που τα λέμε, τι κι αν η χώρα φτωχαίνει από το ικανότερο και πιο ικανό δυναμικό της; Η χώρα φτωχαίνει όταν δεν μπορεί όχι απλώς να διασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωση αλλά κυρίως όταν δεν μπορεί ούτε καν να δώσει επιλογές στους πολίτες και πιο πολύ στους νέους της.