Γιάννης Αντύπας

Με το δημόσιο χρέος να κινείται σταθερά άνω των 300 δις ευρώ, το κόκκινο ιδιωτικό χρέος κοντά στα 200 δις ευρώ και το ΑΕΠ στα 170 δις ευρώ, με πτωτική μάλιστα πορεία, είναι προφανές ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Μετά από τρία μνημόνια και τρεις αναδιαρθρώσεις των τραπεζών κανένα πρόβλημα δεν έχει λυθεί.

Ποιοι φταίνε; Όλοι. Όλοι μας. Συνταξιούχοι και εργαζόμενοι στο δημόσιο που οχυρώθηκαν πίσω από «κεκτημένα» και ανέχθηκαν τη διαφθορά ή την τεμπελιά του διπλανού τους.
Ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν έκοβαν αποδείξεις. Το κράτος που δεν είχε ελεγκτικούς μηχανισμούς. Οι πρωθυπουργοί των τελευταίων ετών.
Προσωπικά λέω από το 2004 και μετά, αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να τοποθετήσει την αρχή της μπάντας της καταστροφής σε όποιο χρονικό σημείο πιστεύει.

Άλλωστε, η τρόικα της καταστροφής έχει ήδη ανέβει στη σκηνή και παίζει. Όπως η μπάντα του Τιτανικού. Ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, ο Αλέξης είναι εκεί. Σολάρουν. Ο ένας στα ντραμς, ο άλλος στην κιθάρα και ο τρίτος στα πνευστά.

Πιο πίσω στα μπάσα και τα πλήκτρα (έχουν και αυτοί από μια θέση στη σκηνή) ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Οι τρεις τελευταίοι αδικούνται από τη συμμετοχή τους στην μπάντα, καθώς προσπάθησαν ειλικρινά να αλλάξουν πορεία στο σκάφος. Αλλά δεν τόλμησαν να κάνουν τη ρήξη με τους προκατόχους τους και επέτρεψαν να τους διαδεχθεί η κυβέρνηση του αριστερού και δεξιού λαϊκισμού.

Αδίκησαν τους εαυτούς τους και τώρα κινδυνεύουν να τους αδικήσει η ιστορία. Δικαιούνται μια θέση στη μπάντα γιατί κάποια στιγμή με ψυχραιμία όλοι μας θα πρέπει να κάνουμε τις συγκρίσεις. Ποιοι έπαιζαν μουσική και ποιοι έπαιζαν με τις ζωές μας.

Μπάντα χωρίς τραγουδιστή δεν υπάρχει. Και στην περίπτωση της ελληνικής τραγωδίας έχουμε ολόκληρη χορωδία: την Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τη Λαγκάρντ κα.
Γιατί φταίνε και αυτοί. Σίγα μην φταίνε μόνο οι δικοί μας. Οι δικοί μας ήταν οι ασθενείς. Άλλοι ήταν οι... γιατροί.
Σε κάθε περίπτωση, οι ευθύνες είναι το ένα μέρος του προβλήματος, το άλλο είναι η λύση του.
Και λύση υπάρχει.

D- Day για δημόσιο και ιδιωτικό χρέος

Εδώ που φθάσαμε μία είναι η λύση: Να οριστεί η ημέρα στο τέλος της οποίας θα παγώσουν όλα τα χρέη. Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος.
Με μία προϋπόθεση: ότι οι δανειολήπτες- δημόσιο και ιδιώτες- θα προβούν σε ρύθμιση.
Η Ελλάδα θα πρέπει να βγάζει πλεονάσματα και οι οι ιδιώτες θα πρέπει να δίνουν κάθε μήνα ένα μέρος του εισοδήματός τους σε τράπεζες και δημόσιο. Απλά πράγματα.

Μόνο έτσι θα περιοριστούν και οι τιμές. Γιατί η περίφημη εσωτερική υποτίμηση έχει αποτύχει και οι τιμές έμειναν ψηλά εξαιτίας του ότι περιορίστηκε μεν το ρευστό, αλλά αυξήθηκαν τα χρέη.
Δηλαδή, οι πολίτες κράτησαν τα διαθέσιμα ευρώ στις τσέπες τους για τις καταναλωτικές δαπάνες και άφησαν απλήρωτους λογαριασμούς.
Τα λεφτά έμειναν στην αγορά και ουσιαστικά κράτησαν το κόστος ζωής στα προ κρίσης επίπεδα. Ένα αντικατοπτρισμός εξαιρετικά επικίνδυνος.