Δημ. Μαρκόπουλος

 Η φρεσκάδα ενός νέου ανθρώπου που δεν δίσταζε να τσαλακώνεται, να γελά, να παίζει με τον φακό και να δίνει την αίσθηση πως είναι «ένας από εμάς». Σε μια Ελλάδα στην οποία τα τζάκια υποτίθεται ότι κυριαρχούσαν για χρόνια, ξαφνικά ήλθε ένα παλικάρι από τους Αμπελόκηπους να κάνει την ανατροπή.
 
Ένας νορμάλ άνθρωπος που κυριολεκτικά από το πουθενά, ξεπρόβαλε για να γίνει τελικά πρωθυπουργός της χώρας.
 
Ήταν το κατά Στέλιο Παππά «γελαστό παιδί» το οποίο το μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα επέτρεπε να το σκοτώσουν οι δικοί του» εννοώντας όσους βουλευτές του αριστερού κόμματος αρνήθηκαν την ψήφο στο Γ Μνημόνιο.
 
Να όμως που οι «αντάρτες» της ΛΑΕ έφυγαν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου πέρασε στην αφάνεια, ο Βαρουφάκης ξεχνιέται, όμως οι σημερινοί «δικοί» του, οι νυν υπουργοί και μέλη του κόμματος είναι που κάνουν τελικά το γελαστό παιδί να μη χαμογελάει. Για την ακρίβεια τον κάνουν να ζοχαδιάζεται, να κουνάει το δάχτυλο και να ανατρέπει το πραγματικό του asset. Το clean face στο οποίο μια ολόκληρη παράταξη ελλείψει άλλων πολιτικών επιλογών επένδυσε.
 
Υπό το βάρος όμως μιας αντιδημοφιλούς και μνημονιακής πολιτικής αλλά και λόγω ενός αισθήματος διαρκούς πολιορκίας που η κυβέρνηση θεωρεί ότι βιώνει και που την οδηγεί σε διαρκή συνομωσιολογία κι άτσαλες αντιδράσεις, κάποιοι δεν βλέπουν καθαρά. Κάποιοι θεωρούν «πολιτική» τη χυδαιότητα Πολάκη, κάποιοι επικροτούν ολοκληρωτικές λογικές και τελικά οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα σε μια κακή ΔΕΘ και σε μια διακυβέρνηση με εντάσεις. Για την ακρίβεια τον οδήγησαν στο να αδικήσει τον εαυτό του ασκώντας μιας άσκοπη επίδειξη δύναμης σε μια δυνητικά άνεργη γυναίκα.  Σε μια αδύναμη συνάδελφο που δεν γνωρίζει εάν θα έχει εργασία σε 80 ημέρες.
 
Ένας άνδρας με ισχύ, ένας πρωθυπουργός με εκτόπισμα, ένας δημοκράτης μα πάνω από όλα ένας gentleman δεν θα έκανε αυτό που έκανε ο κ. Τσίπρας. Και πραγματικά θεωρώ πως ο πρωθυπουργός αν κάτι έκανε πάνω από όλα ήταν να αδικήσει τον εαυτό του και να αφήσει μια πικρή γεύση, να γράψει τη χειρότερη μέχρι στιγμής σελίδα της πορείας του. Νέος άνθρωπος ο ίδιος, ας ελπίσουμε να δει με μεγαλύτερη ευκρίνεια το αύριο. Να κατανοήσει πως η πόλωση και ο διχασμός του κόσμου σε καλούς ανέργους και κακούς ανέργους, σε προνομιούχους εργαζόμενους στο Κράτος και στον ιδιωτικό τομέα εκτός των ολέθριων συνεπειών στη χώρα, βλάπτει και τον ίδιο. Και τελικά ναι. Ο κ. Στέλιος Παππάς ενδεχομένως να είχε πέρυσι δίκιο. Όντως ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να προσέξει μήπως όντας ο ίδιος σε ρόλο γελαστού παιδιού πραγματικά σκοτωθεί από τους δικούς του.