Τάσος Καραμήτσος

Σήμερα ο Τσίπρας επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος μετά από δύο χρόνια, στη Θεσσαλονίκη δηλαδή, εκεί που είχε υποσχεθεί... τα πάντα όλα και έτσι έγινε πιο εύκολα πρωθυπουργός.

Θα μου πείτε ότι ξανάγινε πρωθυπουργός πέρυσι τον Σεπτέμβριο, μόλις είχε υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, άρα ο λαός τον εμπιστεύτηκε χωρίς παροχές. Οπως και ότι και ο Σαμαράς το 2012 στο Ζάππειο είχε υποσχεθεί να σκίσει το πρώτο μνημόνιο, αλλά αντ’ αυτού έφερε το δεύτερο.

Ολα αυτά είναι πολύ σωστά και μπορούν να κριθούν κατά το δοκούν σε μια άνετη πολιτική συζήτηση στο καφενείο ή στο σπίτι. Μπορεί καθένας να σχηματίσει γνώμη για τον Τσίπρα ή τον Κυριάκο και όταν γίνουν εκλογές να αποφανθεί. Το κυριότερο όλων, όμως, είναι πού βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα και, δυστυχώς, για άλλη μία φορά δεν βρίσκεται πουθενά.

Δεν μπορεί να υπάρξει ένα πολιτικό στόρι ανάκαμψης και ανάπτυξης από την κυβέρνηση γιατί, παρότι η αντιπολίτευση της δίνει, ακουσίως ή εκουσίως, τον χρόνο να το ξεδιπλώσει, αυτό δεν γίνεται.

Πολλοί λένε ότι ο Κυριάκος... τον περιμένει και θέλει να φθείρει τον Τσίπρα (ή να φθαρεί κι άλλο από μόνος του) μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που ζει κάθε μέρα ο πολίτης και όταν γίνει πρωθυπουργός -γιατί λογικά και εκτός απροόπτου θα έρθει στην κυβέρνηση- να τα βρει λίγο πιο εύκολα.

Μπορεί να είναι κι έτσι, αλλά, όπως και να ’χει, η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας έχει τον χρόνο να κάνει κάτι σημαντικό, σίγουρα και τη διάθεση να μείνει, να διασωθεί, να γλιτώσει από την καιόμενη βάτο των μνημονίων, η οποία έχει φάει μέχρι σήμερα τρεις πρωθυπουργούς, τον Παπανδρέου, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, αλλά και πολλά πρώτα ονόματα της πολιτικής σκηνής, όπως ο Βενιζέλος.

Η περίπτωση του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, μοιάζει πολύ στο «το μεν πνεύμα πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενής», αλλά προς το αντίθετο, μια που οι περισσότεροι είναι νέα παιδιά. Αυτή η κυβέρνηση δεν φαίνεται να διαθέτει τους ανθρώπους, τα κατάλληλα πρόσωπα, για να κινήσει τη διαδικασία της ανάπτυξης και, φυσικά, τα περί δίκαιης και άδικης ανάπτυξης είναι απλώς παραμύθια. Πέντε κανονικοί υπουργοί που να πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι αυτά που ψηφίστηκαν μπορεί να γυρίσουν το παιχνίδι θα έφταναν για να μη χαθεί τόσος πολύτιμος χρόνος για τη χώρα.

Τώρα, δυστυχώς, μοιάζουν σαν να μη θέλουν να εφαρμόσουν όσα καλά ψήφισαν με το μνημόνιο, όπως οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις που παράγουν αποτέλεσμα και φέρνουν ανάπτυξη, ενώ από την άλλη εφαρμόζουν, έστω και βαρυγκομώντας, τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Ετσι απλώς τρώνε τη φθορά στην κοινή γνώμη.

Θα δούμε, γιατί υποτίθεται ότι ο Τσίπρας έχει και τον ανασχηματισμό επί θύραις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Θεσσαλονίκη θα τον ακολουθεί για πάντα...