Γ. Ι. Πατσόπουλος

Με την παραγρ. 10 του άρθρου 38 του Ν.4387/2016 ορίζεται ότι: «Από 01.07.2016 οι αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και οι ασφαλιστικές εισφορές και ο φόρος μισθωτών υπηρεσιών κατατίθενται από τους εργοδότες μέσω τραπεζικού λογαριασμού και μεταφέρονται αντιστοίχως και αποδίδονται από την οικεία τράπεζα στους λογαριασμούς των δικαιούχων μισθωτών, των Φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης και του Δημοσίου…».

Το οποίο σημαίνει (πλην αν οι αναγκαίες λεπτομέρειες που θα καθορισθούν από την αναμενόμενη υπουργική απόφαση, το ρυθμίσουν διαφορετικά): Μια οικονομική μονάδα του ιδιωτικού τομέα και μόνο για να μπορέσει να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της που δημιουργούνται από το προσωπικό που απασχολεί, πρέπει  να καταθέτει στην τράπεζα με την οποία θα συνεργασθεί όχι τα καθαρά πληρωτέα της μισθοδοσίας, αλλά το σύνολο του κόστους της και η τράπεζα να διαχειριστεί τις πληρωμές των εργαζομένων, την εξόφληση των ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου μισθωτών υπηρεσιών. 

Ιδανικό ακούγεται!! Τι ανακούφιση για τα λογιστήρια των επιχειρήσεων! Με μια και μόνη κατάθεση απαλλάσσονται από τόσες διαδικασίες: προκαταβολές, ρυθμίσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, δόσεις στον ΦΜΥ, μηνιαίες ή διμηνιαίες προθεσμίες και όλες τις σχετικές εργασίες. Φρόντισαν οι σοφοί νομοθέτες να μας απαλλάξουν από τόση γραφειοκρατία. Μόνο με ένα πολύ μικρό τίμημα, εύκολο για τον πνιγμένο από τα κέρδη επιχειρηματία: Αντί να χρειάζεται 100 μονάδες κάθε 31 του μήνα να χρειάζεται 200-220  χωρίς προθεσμίες. Επί πλέον θα απαλλαγούμε και από τις τοκογλυφικές προσαυξήσεις και τα υπερτοκογλυφικά πρόσθετα τέλη που μας επιβάλλονται σε περίπτωση καθυστέρησης ή ρύθμισης. Ολοκληρωτική λύτρωση και από τις ποινικές ευθύνες! Άψογες λύσεις! Πως δε το ’χαμε σκεφτεί και εμείς νωρίτερα, να το εφαρμόζουμε οικειοθελώς και χωρίς νόμους!! 

¨Ένα ακόμα μέτρο για την επίτευξη, της επιθυμητής όπως φαίνεται, απόλυτης ταμειακής ασφυξίας της ιδιωτικής επιχείρησης από το συνεπέστατο στις υποχρεώσεις του δημόσιο¨! Λένε μερικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι που μαζοχιστικά αιμοδοτούν τις  ατελείωτες κρατικές ανάγκες!
Το μήνυμα είναι σαφές: μόνο οι  κερδοφόρες και οι έχουσες μεγάλη ρευστότητα επιχειρήσεις πρέπει να μείνουν στην αγορά. Οι άλλες, οι περισσότερες; Ας κάνουν παύση εργασιών. Ακραίος καπιταλισμός ή άγνοια της πραγματικότητας; Το μήνυμα προς τους εργαζόμενους είναι πιο κυνικό, αν και κανείς πολιτικάντης δεν θα το διατυπώσει έτσι: θα πληρώνεστε με πολύ μεγάλη καθυστέρηση αφού πρώτα ο εργοδότης σας εξοφλήσει τις ασφαλιστικές και φορολογικές σας κρατήσεις και εισφορές. Και βέβαια ούτε σκέψη για τις παρενέργειες: η αδυναμία στην οποία θα βρεθούν οι επιχειρήσεις θα τις οδηγήσει σε αλματώδη αύξηση της προτίμησης της «σύμβασης ανεξάρτητων υπηρεσιών» από την «σύμβαση εργασίας». 

Το παράδοξο είναι ότι ο νέος νόμος 4387/16 αντιγράφει τον προηγούμενο 3863/2010 (παραγρ. 2, αρθρ. 40) που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στη διάρκεια εξ ετών, χωρίς όμως τις μαγικές λέξεις «ταυτόχρονα και συνολικά». Τα ευχολόγια γίνονται ανεφάρμοστοι νόμοι με ποικιλία αντιφατικών εγκυκλίων που συνεχώς αναβάλουν την εφαρμογή τους.  Δεν αναρωτήθηκε κανείς γιατί η αναμενόμενη υπουργική απόφαση του προηγούμενου νόμου δεν εκδόθηκε ποτέ;
Από τους διαχειριστές της επιχείρησης αφαιρείται το δικαίωμα επιλογής και ιεράρχησης πληρωμών ανάλογα με τις ανάγκες της συγκεκριμένης μονάδας ή χρονικής συγκυρίας. Καταργείται έμμεσα η μηνιαία προθεσμία για τα ταμεία και η διμηνιαία για τους παρακρατηθέντες φόρους. Καταργείται επίσης έμμεσα η δυνατότητα υπαγωγής των οφειλόμενων σε 12 ή 24 δόσεις, δυνατότητα που είναι διαχρονικά νομοθετημένη με άλλους νόμους του ίδιου κοινοβουλίου. Καταργείται η δυνατότητα σταδιακής εξόφλησης της μισθοδοσίας, προκαταβολών, πληρωμών «έναντι» που είναι πρακτικές, όχι ευχάριστες, αλλά αναγκαίες σε περίπτωση μη ύπαρξης επαρκούς ρευστότητας, καθημερινό πλέον φαινόμενο! 
Ή όλα ή τίποτα! Όταν το δίλημμα είναι αυτό, η πιθανότερη επιλογή είναι το τίποτα. Αναγκαστική κατάληξη, ο λόγος πολύ απλός:  η μη εφικτότητα! Ιδανικό να είναι μια οικονομική μονάδα τόσο συνεπής. Όμως κατ’ αρχήν πρέπει να μπορεί. Και όλοι οι πολιτικοί της χώρας διαχρονικά φρόντισαν να μετατρέψουν σε προβληματικό σχεδόν το σύνολο του ιδιωτικού τομέα. Κοινώς: τον έκαναν να μην μπορεί και τώρα δίνουν εντολή να μπορέσει με το ζόρι!! Με τη λογική του «αποφασίζομεν και διατάσομεν». Πολύ πιο απλά: όσες επιχειρήσεις είχαν τη δυνατότητα να εκτελέσουν τη γνωστή διάταξη, την εκτελούσαν ή την εκτελούν (μακάρι!) ήδη, μέσα στις προθεσμίες της υπάρχουσας νομοθεσίας.

Αν ήταν τόσο εύκολο, τα ευχολόγια να γίνονται νόμοι και οι νόμοι να γίνονται πραγματικότητα, τότε αγαπητοί κ.κ. εισηγητές, νομοθέτες, πολιτικοί και πάσης φύσεως οικονομολογούντες ¨μηδέποτε εργασθέντες¨ στην πραγματική οικονομία, γιατί δε ψηφίζετε ένα μόνο νόμο με ένα μοναδικό άρθρο:

«Όλες οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού και μόνο τομέα, υποχρεούνται να έχουν επαρκή κερδοφορία και μεγάλη ρευστότητα. Υποχρεούνται επίσης να είναι απόλυτα συνεπείς σε κάθε τους οφειλή ανεξάρτητα από τις συνθήκες τα αγοράς. Υποχρεούνται να μην έχουν τραπεζικό δανεισμό και να χρησιμοποιούν τα πιστωτικά ιδρύματα μόνο για τις καταθέσεις τους ή τις μεταφορές διαθεσίμων τους. Οι πληρωμές τους σε φόρους και ασφαλιστικούς οργανισμούς να είναι ανώτερες από το 70% της κερδοφορίας τους. Οι διατάξεις του παρόντος άρθρου ισχύουν σε κάθε περίπτωση και δεν αναστέλλονται σε περιόδους οικονομικής κρίσης».

Συγγνώμη για την υπόδειξη. Γνωρίζουμε ότι δεν έχετε ανάγκη από διατυπώσεις που αφορούν ευχολόγια, αερολογίες και κάθε μορφής ανεδαφικότητα.