Τάσος Καραμήτσος

Οποιοι ζουν στην Ελλάδα και παρακολουθούν την πολιτική και οικονομική ζωή του τόπου από τη Μεταπολίτευση και μετά γνωρίζουν πολύ καλά -όποια πολιτική απόχρωση και αν είχαν ή έχουν ακόμη- ότι για την κρίση και την καταβαράθρωση της χώρας δεν φταίει κάποιος κ. Γεωργίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ. ή πιο πριν κάποιος βοηθός του Αλογοσκούφη που έκανε την απογραφή του δημόσιου ελλείμματος.  

Φταίνε -έστω όχι στον ίδιο βαθμό- όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, από τη Ν.Δ. του αείμνηστου Καραμανλή και του ανιψιού του ως το ΠΑΣΟΚ του αείμνηστου Ανδρέα αλλά και αυτή του υιού του.

Φταίει το τεράστιο κομματικό κράτος που εξέθρεψαν με τις ευλογίες της Αριστεράς, που ήταν πάντοτε και αυτή ενταγμένη στο δικομματικό παιχνίδι και έπαιρνε ένα μικρότερο μερίδιο στη νομή της εξουσίας. Λειτουργούσε, όμως, η Αριστερά πάντοτε ως μοχλός ανάσχεσης -διά των συνδικάτων- οιασδήποτε κυβερνητικής πρωτοβουλίας για την απελευθέρωση και την εξυγίανση της κοινωνίας και της οικονομίας από τα κομματικά δεσμά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σήμερα ως κατάληξη της σωρείας εγκληματικών λαθών και της τελείως στρεβλής αντίληψης των δύο μεγάλων κομμάτων.

Και, δυστυχώς, αντί να επαγγελθεί το νέο και το διαφορετικό, υποσχέθηκε στον καταπονημένο (αλλά και κακομαθημένο) λαό ό,τι πιο σάπιο και φαύλο είχαν να επιδείξουν οι κυβερνήσεις του καραμανλισμού και του παπανδρεϊσμού: ψεύτικα λόγια και ελπίδες, λαϊκισμό, διαφθορά, δικούς τους επιχειρηματίες (ή τουλάχιστον προσπάθειες να φτιαχτούν), διορισμούς, συκοφαντίες.

Ολες αυτές οι έννοιες δεν γεννήθηκαν σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, απλώς αναπαρήχθησαν -με ακραίο τρόπο, η αλήθεια είναι- από τα πρωτότυπά τους, το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. 

Αυτά όλα εν ολίγοις έφεραν τα μνημόνια, την κρίση, την εθνική περιπέτεια. Και όχι ένας υπάλληλος της Στατιστικής Υπηρεσίας που κατηγορείται σήμερα.

Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ώρα για ιστορικές διερευνήσεις των δεινών της Ελλάδας, ειδικά εν θερμώ, αφού πολλοί εκ των πρωταγωνιστών είναι ακόμα ζωντανοί και μάχιμοι και δεν πρόκειται να αναδυθεί με ψυχραιμία η αλήθεια. 

Μακάρι όλοι αυτοί οι πολιτικοί να νοιάζονταν για το μέλλον και όχι για το παρελθόν.