Μάκης Πολλάτος

- Τι λέει ο κόσμος; Πώς βλέπουν τα πράγματα;
- Είμαι λίγο καιρό εδώ, δεν έχω καλή εικόνα.
- Τι κάνατε πριν;
- Δουλεύω στην Αγγλία. Και τώρα στην άδειά μου ήρθα στην Ελλάδα για να βελτιώσω τα αγγλικά μου. 
- Και το ταξί;
- Αντί να κάθομαι στο καφενείο όλη μέρα, δουλεύω και βγάζω τα έξοδά μου.
- Δουλειά έχει;
- Πολύ κόσμο στο αεροδρόμιο. Διπλάσιο σχεδόν από πέρσι, όμως για μας η δουλειά είναι η ίδια. Βλέπεις, τώρα είναι πολύ περισσότερα τα ταξί που πάνε στο Βενιζέλος απ' ότι το προηγούμενο καλοκαίρι. Και πάλι όμως, βγαίνουν 2-3 δρομολόγια την ημέρα.
- Και το μεροκάματο;

- Περίπου 20 ευρώ την ημέρα.

Η συζήτηση με τον οδηγό του ταξί είναι απρόσμενα ενδιαφέρουσα. Ο συνομιλητής μου δεν διαμαρτύρεται, αλλά περιγράφει... ξερά τα γεγονότα, λες και διηγείται εικόνες από τη ζωή κάποιου άλλου. Είναι 60 ετών και εδώ και δύο χρόνια έχει μεταναστεύσει στην Αγγλία. Από την προφορά του καταλαβαίνω ότι μπορεί και να είναι από την Κεφαλονιά και τον ρωτάω μήπως είναι από το... τρελόνησό μας.  

«Από το Ληξούρι» μου απαντάει. 

Είχε μια καλή δουλειά στο νησί, σε μία από τις δύο ομοειδείς επιχειρήσεις που λειτουργούσαν χωρίς προβλήματα μέχρι που ξέσπασε η κρίση. 

«Τα έχασα όλα» πλήρωσα τα χρέη μου και έφυγα για την Αγγλία, μου λέει. 

Το μόνο που μου βγαίνει να του πω είναι ένα μπράβο που δεν το έβαλε κάτω. Του δίνω συγχαρητήρια που βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει, που κατάφερε να σηκωθεί και να σταθεί όρθιος στα πόδια του. 

Τυπικός Κεφαλονίτης; Ίσως. 

Όχι όμως και κλασικός Έλληνας. Δεν μοιρολογεί για το κακό που τον βρήκε. Δεν σταμάτησε να δουλεύει, να σχεδιάζει, να προσπαθεί και να ονειρεύεται.

Ενώ η κουβέντα συνεχίζεται, λες και τον ξανακούω να μου λέει ότι κάθε μέρα στην Αγγλία η ημέρα του ξεκινά στις 5 το πρωί και τελειώνει στις 8 το βράδυ. Και δεν έχει πει ούτε μια φορά οτι κουράζεται. Και στην άδειά του επέστρεψε στην Ελλάδα για να βελτιώσει τα αγγλικά του. Και προσέξτε, είναι 60 ετών, όχι τριαντάρης! Και παράλληλα με το φροντιστήριο για τα αγγλικά δουλεύει ταξί. Γιατί δεν θέλει να κάθεται όλη μέρα στο καφενείο. Και όχι μόνο δεν διαμαρτύρεται που δεν κάνει διακοπές αλλά λέει με περηφάνια ότι βγάζει τα έξοδά του. Κι ας είναι μόνο 20 ευρώ στη βάρδια.

Και σας ρωτάω: Υπάρχει περίπτωση να αποτύχει αυτός ο άνθρωπος; Που αντί να μιζεριάζει και να βλαστημάει άλλους για ό,τι του συνέβη στάθηκε στα πόδια του και αγωνίζεται; 

Είναι η απόδειξη ότι η οικονομική κρίση δεν επηρεάζει μόνο τους εικοσάρηδες που δεν βρίσκουν δουλειά για να φτιάξουν τη ζωή τους, όχι μόνο τους τριαντάρηδες που δουλεύουν για 200 ή 400 ευρώ κι αυτό αν είναι τυχεροί, όχι μόνο τους σαραντάρηδες που γίνονται σάντουιτς και πρέπει να αλλάξουν όλο τον οικογενειακό προγραμματισμό τους αλλά και εκείνους τους Έλληνες που ήταν κοντά στην ηλικία που θα έπρεπε να σκέφτονται την σύνταξη. 

Λύσεις πάντα υπάρχουν. Δύσκολες, επώδυνες, απαιτητικές, τέτοιες που να χρειάζεται να αλλάξεις όλα όσα θεωρούσες δεδομένα, αλλά υπάρχουν. Ακόμη κι αν είσαι 60. Ακόμη κι αν χρειάζεται να μεταναστεύσεις. Αρκεί να μην επιλέξεις να βλέπεις τα πράγματα μοιρολατρικά. Αρκεί να αποφασίσεις να το παλέψεις.