Δημ. Μαρκόπουλος

Ήταν σοφές άραγε οι νίκες του λαϊκιστή Θεόδωρου Δηλιγιάννη απέναντι στον εκσυγχρονιστή Χαρίλαο Τρικούπη που οδήγησαν στην ατιμωτική ήττα του 1897 και άνοιξαν το δρόμο της χρεοκοπίας; Ποια σοφία έκρυβε η ήττα του Ελευθέριου Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 όταν τιμωρήθηκε από τον λαό επειδή τριπλασίασε την έκταση της Ελλάδος κι ανέλαβε ο Δημήτρης Γούναρης επί των ημερών του οποίου χάσαμε τη Μικρά Ασία;

 Θέλετε να πάμε στο πρόσφατο δημοψήφισμα όπου το ΟΧΙ θριάμβευσε κι έγινε ΝΑΙ; Κι αυτό με κόστος 86 δις. ευρώ το οποίο τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε.

 
Όλα δημοκρατικά έγιναν.

Το λαό λοιπόν επικαλείται και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Σε αυτόν βασίζει τα όσα συμβαίνουν. Βιάζονται πραξικοπηματίες; Βασανίζονται; Διαπομπεύονται; Κλείνουν σχολεία, εταιρείες και ξηλώνεται κάθε αντιπολιτευτική φωνή; Όλα συμβαίνουν με τη συναίνεση του «κυρίαρχου λαού». Όλα αποτελούν «νίκη της Δημοκρατίας» και αποδείξεις «εθνικής αξιοπρέπειας». Τώρα το γεγονός πως ημέρα με την ημέρα η Τουρκία απομακρύνεται από αυτό που αποκαλείται «κράτος Δικαίου», το ότι ουσιαστικά η πλειοψηφία δημιουργεί όρους ασφυξίας για μια μεγάλη μειοψηφία, κανέναν δεν απασχολεί. Το 60% του τουρκικού λαού, καταπιέζει ανοικτά πλέον το υπόλοιπο 40% και μάλιστα με τη «βούλα» της δημοκρατικής νομιμοποίησης. Είναι αυτό που είχε περιγράψει πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας αντιγράφοντας τη ρήση του Ηλία Ηλιού. «Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα»!

Μήπως όμως αυτό που πολύ εύστοχα στο βιβλίο του «η λογική της παράνοιας» περιγράφει ο Στέλιος Ράμφος ως «ισοπεδωτικό ομαδισμό» είναι που επιδιώκουν και στην Ελλάδα κάποιοι να αξιοποιήσουν πολιτικά για να επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα; Αυτή η προσφυγή διαρκείας στο λαό που επιδιώκει δια των δημοψηφισμάτων να προωθήσει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ, αυτή η υπερβολή Δημοκρατίας μήπως κρύβει από πίσω απολυταρχισμό;

Και τελικά μήπως η προσφυγή στις μάζες που – κακά τα ψέματα – αντιλαμβάνονται το πραγματικό παιχνίδι συνήθως κατόπιν εορτής και με διαφορά φάσης, θα δημιουργήσει νέα δεδομένα και στην Ελλάδα; Δεδομένα μιας έμμεσης «λαοκρατίας», όπου μπροστά της οι θεσμοί θα ξεπέφτουν; Για παράδειγμα, δήθεν συμβουλευτικά ο λαός θα ζητά εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από τη «βάση» ή απλή αναλογική. Ποιοι άραγε βουλευτές θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στον «κυρίαρχο λαό»;

Έναν λαό όμως που αποδεικνύεται συχνά επιρρεπής στον φθηνό λαϊκισμό, στη Δημοκρατία του συναισθήματος και που με τις αποφάσεις του καθίσταται συνένοχος σε σειρά λαθών. Έναν λαό που δείχνει να μην θέλει να αφουγκραστεί κανενός είδος πρωτοπορία, επιδιώκει να διατηρήσει κεκτημένα που δεν μπορούν να διατηρηθούν κι εν τέλει έχει κόψει δεσμούς με τη λογική.

Και τελικά, μήπως αυτή η δημοκρατική υπερβολή θα είναι που θα οδηγήσει τη χώρα κι εκτός Ευρώ, αφού «συμβουλευτικά» πάλι ο λαός κουρασμένος από τα λάθη και επηρεασμένος από τις σειρήνες που με ευκολία θα προτείνουν παραδείσους εντός δραχμής, «αφού και η Βρετανία θα τα έχει καταφέρει», όπως θα ακούμε συχνά από εδώ και στο εξής, θα μας οδηγήσουν σε ακόμα πιο μεγάλες περιπέτειες;  Πολύ περισσότερο τώρα, που οι Έλληνες σε ποσοστό 44% είναι κατά της ΕΕ, ξεπερνώντας σε Ευρωσκεπτικισμό ακόμα και τους Γάλλους.