Χρ. Ι. Στεφανάδης

Ενας γνωστός δημοσιογράφος όταν έμαθε ότι πάσχει από ανίατο καρκίνο και ότι η αδήριτη στατιστική τού δίνει 3-6 μήνες επιβίωση έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Εγώ και ο θάνατός μου», όπου με συγκλονιστικό τρόπο περιγράφει την κατάστασή του και εξηγεί την απόφασή του να υποβληθεί σε ευθανασία. Για την πραγματοποίηση της απόφασής του αυτής προγραμματίζει τη μετάβασή του σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, όπου μπορεί να την πραγματοποιήσει. Ο ίδιος δημοσιογράφος, σε μια συγκλονιστική συνέντευξή του, στήριξε με ισχυρά επιχειρήματα αυτή του την απόφαση τονίζοντας ότι είναι ο μόνος αρμόδιος να αποφασίζει για τη ζωή και για τον θάνατό του…

Αλλά τι είναι η ευθανασία; Η πρώτη αναφορά στην ενέργεια αυτή έγινε από τον Αγγλο φιλόσοφο Φράνσις Μπέικον τον 16ο αιώνα , ο οποίος έγραψε ότι «το έργο της Ιατρικής είναι η αποκατάσταση της υγείας και η καταπράυνση των πόνων, όχι μόνο όταν η καταπράυνση αυτή μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία, αλλά και όταν μπορεί να εξασφαλίσει έναν εύκολο και γαλήνιο θάνατο». Η θέση του αυτή, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε πολλές διαμάχες και σφοδρές αντιθέσεις, κυρίως από την Εκκλησία, σύμφωνα με την οποία μόνο ο Θεός μπορεί να διαχειρίζεται τη ζωή και τον θάνατο και αφού ο πόνος έχει αξία για τη σωτηρία της ψυχής σε κανέναν δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει.

Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας με κύριο επιχείρημα τον οίκτο προς τον άνθρωπο που υποφέρει, χωρίς ελπίδα θεραπείας. Το θέμα της ευθανασίας, όμως, παραμένει τόσο ηθικά όσο και νομικά ανοικτό, αφού κατά την προσέγγισή του προκύπτουν πολλά επί μέρους δυσεπίλυτα προβλήματα, όπως η δυνατότητα του βαριά πάσχοντος ατόμου να αποφασίζει αβίαστα και με νηφαλιότητα για τον θάνατό του ή το δικαίωμα των συγγενών του να αποφασίζουν γι’ αυτόν…

Η διαδικασία της ευθανασίας, όμως, θα μπορούσε αλληγορικά να εφαρμοστεί και στην πολιτική ζωή. Είτε αυτή αφορά πολιτικούς σχηματισμούς, είτε πολιτικά πρόσωπα. Δηλαδή να εφαρμόζεται μια «πολιτική ευθανασία»...

Τόσο στο διεθνές, αλλά πολύ συχνότερα στο ελληνικό περιβάλλον, παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικοί σχηματισμοί που εξελέγησαν με συνθήματα περί αλλαγής και υποσχέσεις ανεφάρμοστες και άσκησαν καταστροφικές, εκ του αποτελέσματος, πολιτικές, να αποδοκιμάζονται από τον λαό σε διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες. Ή πολιτικοί σχηματισμοί που διαδραματίζουν σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο να βρίσκονται σε κραυγαλέα δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Η αποδοκιμασία τους αυτή από τον λαό είναι αποτέλεσμα εσφαλμένων πολιτικών επιλογών τους ή, ακόμα χειρότερα, αποτέλεσμα μοιραίων για τα συμφέροντα της πατρίδας δράσεών τους. Και παρ’ όλα αυτά επιμένουν να διεκδικούν ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας…

Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο πολιτικοί, στελέχη των αποτυχημένων αυτών πολιτικών σχηματισμών, που δεν μπόρεσαν ή δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην άσκηση του κυβερνητικού έργου, από ανεπάρκεια, από ιδιοτέλεια ή από ιδεοληψίες να επιμένουν να είναι στο προσκήνιο και να ζητούν την ψήφο ή την ανοχή του λαού. Και το επιχείρημα της εμμονής τους για την παρουσία τους στο πολιτικό προσκήνιο είναι ότι για την αποτυχία τους ή για την καταστροφική παρουσία τους ευθύνονται οι άλλοι, οι ξένοι, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι ή η διαπλοκή. Ενα άλλο επιχείρημά τους είναι ότι «έμαθαν από τα λάθη τους», λες και η υψίστης ευθύνης άσκηση κυβερνητικής εξουσίας είναι μια συνηθισμένη εκπαιδευτική διαδικασία!

Ο λαός μας, ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση, αλλά ακόμα και σήμερα έχει γίνει μάρτυρας του επαναλαμβανόμενου αυτού φαινομένου: της εμμονής αποτυχημένων πολιτικών σχηματισμών και πολιτικών προσώπων που τους στελεχώνουν να συνεχίζουν να διεκδικούν ρόλο στα πολιτικά δρώμενα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είτε πρόκειται για πολιτικούς σχηματισμούς είτε για πολιτικά πρόσωπα, μια πολιτική ευθανασία θα αποτελούσε μια λύση! Λύση χωρίς θρησκευτικούς, ηθικούς ή νομικούς ενδοιασμούς. Λύση που την τελική φάση της διαδικασίας δεν θα εκτελέσει κάποιος γιατρός ή κάποια κλινική σε χώρα του εξωτερικού, αλλά ο λαός με την καθοριστική ψήφο του!

Γιατί, όπως είπε ο Καρλ Μαρξ, «καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος».