Δημήτρης Δανίκας

Καθόλου όλοι ίδιοι, όλοι ίσοι και όλοι απαράλλαχτοι. Μάνι-μάνι τρεις οι φέτες του εργαζόμενου λαού. Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, διάγουμε τις τελευταίες «ημέρες» των νομίμως κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Αυτά δηλαδή που κατακτήθηκαν προ «αρχαιοτάτων» χρόνων και που συστηματικά ροκανίζονται, γκρεμίζονται, καταστρέφονται!

Η πρώτη «φέτα» έχει να κάνει με τους δημοσίους υπαλλήλους. Γενικώς με όσους απολαμβάνουν νομιμότητα και μια κάποια σταθερότητα. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει πέφτει ο μισθός στην τσέπη. Ανευ τρόμου απολύσεων, καθυστερήσεων και μαύρης εργασίας!

Οι μονιμάδες λοιπόν χωρισμένοι και αυτοί σε δύο υποκατηγορίες. Οι περισσότεροι αραχτοί, βολεμένοι και «τουρίστες». Η μειοψηφία να τρέχει και να ιδρώνει όπως ο Θανάσης Βέγγος. Τι λαμβάνουν όλοι αυτοί; Τα ίδια. Είτε δουλέψουν είτε δεν κοπιάσουν στην ίδια μισθολογική κλίμακα. Πρώτη και κορυφαία αδικία. Τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν σε αυτή τη χώρα!

Η δεύτερη «φέτα» έχει να κάνει με τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Κι αυτοί χωρισμένοι σε δύο υποκατηγορίες. Η πρώτη των μανάδων, πατεράδων παππούδων, γιαγιάδων. Γιατί, σου λέει, να δουλέψω για 500 ευρουλάκια τον μήνα; Αφού κάθε μέρα λαμβάνω από μάνα, πατέρα, παππού, γιαγιά καμιά δεκαριά ίσως και εικοσαριά ευρουλάκια!

Εχετε ακούσει από πολλές κατευθύνσεις, από καταστηματάρχες και ελεύθερους επαγγελματίες, το «ψάχνω υπάλληλο αλλά δεν βρίσκω». Οι άνεργοι αυτής της κατηγορίας καταστρέφονται από το βόλεμα και την αχρηστία. Οι «συνταξιούχοι» των συνταξιούχων. Οι «απόμαχοι» των απομάχων. Οι άνεργοι του «σωλήνα».

Οι άνεργοι της δεύτερης υποκατηγορίας τα πραγματικά θύματα της καταστροφής και της ελληνικής, παραγωγικής ανυπαρξίας. Με ρημαγμένα όνειρα. Με διαρκή εσωτερική «αιμορραγία». Με ψαλιδισμένα φτερά και καθημερινά βιώματα που προκαλούν και ενθαρρύνουν χαμηλή έως ανύπαρκτη αυτοεκτίμηση και συστηματική αυτοταπείνωση. Σκοτώνουν τα «άλογα» πριν γεράσουν!

Η τρίτη και τελευταία «φέτα» εντελώς συμπαγής, ομοιογενής και πειθαρχημένη. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι μαζί με τους εργάτες της παραγωγικής βιομηχανίας. Με τον κόπο, τον ιδρώτα, τον πόνο και τον καθημερινό τρόμο. Αυτοί «σπρώχνουν» την κατανάλωση, Αυτοί οι «μικροί», οι «ανώνυμοι», οι «αόρατοι» της παραγωγής και της εξαγωγικής διαδικασίας!

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι μικροί Χριστοί. Οι φύλακες-άγγελοι της όποιας προστασίας. Οι ψυχούλες. Οπως και το θρυλικό ποίημα του Καβάφη «Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες / Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν) πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε»!

Εφιάλτες οι πρώην και νυν κυβερνώντες. Εφιάλτες γιατί δεν πριμοδότησαν την παραγωγική διαδικασία. Γιατί με τις πράξεις τους αφαίρεσαν από τον τόπο κάθε ασπίδα προστασίας και κατέστρεψαν τα οχυρά της πατρίδας. Εφιάλτες γιατί με τη διαπλοκή, τον κρατικοδίαιτο λούμπεν καπιταλιστικό σύστημα και με την ανοχή τους σε πάσης φύσεως παθογένειες κατάφεραν στο τέλος να ανοίξουν τις πόρτες στους Μήδους και στο τέλος της ημέρας να γκρεμίζουν κάθε ίχνος προστασίας των εργασιακών σχέσεων!

Εφιάλτες γιατί παραδίδουν τους αληθινούς μεροκαματιάρηδες εργάτες στα σαγόνια του καρχαρία. Εφιάλτες γιατί θα πληρώσουν με το αίμα τους οι αθώοι και θα ξεγλιστρήσουν, όπως πάντα οι βίαιοι, οι βρώμικοι και οι κακοί!

Δουλεύεις; Κακώς! Παράγεις; Κάκιστα! Μοχθείς; Ακόμα χειρότερα. Πάντα έτσι πορεύτηκαν και πάντα για τη σωτηρία της πατρίδας κατέστρεφαν. Βίαιοι , βρώμικοι και κακοί. Αυτοί οι εφιάλτες, οι πραγματικοί εχθροί!