Βασίλης Χιώτης

Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε, οτι οι λαοί είναι μάζες, που κατά κανόνα χειραγωγούνται από δημαγωγούς και καιροσκόπους πολιτικούς, επειδή οι πολίτες πιστεύουν ευκολότερα αυτό που θέλουν να ακούσουν.

Ένας πολιτικός σαν τον Φάρατζ, του οποίου τα επιχειρήματα δεν έπεισαν περισσότερους από το 12,5% των Βρετανών στις τελευταίες εκλογές, έπεισε τώρα την πλειοψηφία του λαού του, πως είναι καλύτερος ο μοναχικός δρόμος της εξόδου από την Ευρώπη, όπως είχε πείσει κάποτε ο Βαρουφάκης και η παρέα του, τους Έλληνες.

Μόνο που τότε δεν άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας, είτε γιατί ο Βαρουφάκης αποδείχθηκε λίγος, είτε γιατί η ελληνική οικονομία είναι μικρή.

Ενώ τώρα ανοίγει, με τις εκλογές της Ισπανίας που ακολουθούν, να δίνουν πια καθαρά το προβάδισμα στα προγνωστικά στους PODEMOS, αλλά και στην Ολλανδία, όπου άλλοι πολιτικοί τύπου Φάρατζ, προετοιμάζουν ήδη το επόμενο δημοψήφισμα.

Ίσως είναι η αρχή της καταστροφής για την διάλυση της Ευρώπης. Ίσως όμως είναι και το ισχυρό σοκ που χρειαζόταν η Ευρώπη, για να αντιληφθούν οι ισχυροί ηγέτες της, πως δεν μπορούν άλλο να λειτουργούν ως κλειστό κονκλάβιο, που αδιαφορεί για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων που διαφεντεύουν.

Η Ευρώπη δεν μπορεί πια να υποκρίνεται, οτι δεν βλέπει τα προβλήματα που δεν θέλει να αντιμετωπίσει, όπως το προσφυγικό εδώ και χρόνια, ή της αναδιάρθρωσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, για να μην χάσουν ορισμένες χώρες τα κεκτημένα προνόμιά τους.

Δεν μπορείς για παράδειγμα, να ζητάς από ευρωπαϊκούς λαούς αιματηρές θυσίες και να τους λες διαρκώς πως ξοδεύουν πολλά, την ίδια στιγμή που ολόκληρο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, εξακολουθεί να μετακομίζει μια φορά τον μήνα από τις Βρυξέλλες στο Στρασβούργο, μόνο και μόνο για να τροφοδοτείται τεχνητά η οικονομία της Αλσατίας και της Καμπανίας.

Θα είναι η αρχή της καταστροφής, αν εξακολουθήσει να εκφράζεται ακόμη, από πολιτικούς σαν τον Κάμερον, που υποσχέθηκε δημοψήφισμα ψαρεύοντας στα θολά νερά των ευρωσκεπτικιστών, ή σαν τον Γιούνγκερ που νομίζει οτι μπορεί ακόμη να διαπραγματεύεται, μια με τις αγκαλιές και μια με τις φοβέρες.

Η Βρετανία έχει δύο χρόνια καιρό να μετανιώσει για την χθεσινή της ψήφο κι ίσως αν το αποδείξει εμπράκτως μπορεί να διορθώσει το σφάλμα της και να αποφύγει τις οδυνηρές συνέπειές του.

Για την Ευρώπη, δεν υπάρχει πια τόσος διαθέσιμος χρόνος για διορθώσεις.
Αν δεν κάνει κάτι αμέσως, σε δύο χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα υπάρχει ούτε στα χαρτιά...