Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η πυγμαχία είναι ένα δημοφιλές άθλημα, γνωστό από την αρχαιότητα. Οι πρώτες απεικονίσεις πυγμαχίας που υπάρχουν χρονολογούνται περίπου στο 5000 π.Χ. και βρέθηκαν σε αρχαίο ναό των Σουμερίων. Στη σύγχρονη εποχή η πυγμαχία συμπεριλαμβάνεται στα ολυμπιακά αθλήματα. Βασικό εξάρτημα προπόνησης των πυγμάχων είναι ο σάκος του μποξ. Πρόκειται για έναν μεγάλο κυλινδρικό δερμάτινο σάκο που κρέμεται, με ύψος περίπου 1 μέτρο. Πάνω του μπορεί κανείς να εξασκηθεί σε όλων των ειδών τα χτυπήματα. Στο εσωτερικό του έχει σχετικά ευπίεστο υλικό (συνήθως άμμο) ώστε να μην τραυματίζονται οι προπονούμενοι από τα χτυπήματα. Το βάρος του κυμαίνεται γύρω στα 50-60 κιλά.

Σε μεταφορική έννοια, ο σάκος προπόνησης χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιον ή κάποιους που πάνω τους εκτονώνεται κάποια επιθετικότητα την οποία δέχονται παθητικά. 
Είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα, είτε για ομάδες ατόμων, είτε, τέλος, για ολόκληρους λαούς, συνήθως τον ρόλο του σάκου προπόνησης παίζει ο πλέον ανεκτικός ή ο πλέον αδύναμος, αυτός που δεν μπορεί να αντιδράσει. Σε αυτή τη μεταφορική έννοια του προπονητικού σάκου, τον ρόλο του προπονούμενου πυγμάχου έχει κάποιο άτομο που προσπαθεί να τονώσει την αυτοπεποίθησή του, κάποια ομάδα ατόμων που επιχειρεί να συσπειρώσει τα μέλη της ή, τέλος, κάποιος λαός που περνά ανυπέρβλητη εσωτερική κρίση, οικονομική, κοινωνική, συνεκτική ή κυβερνητική, και θέλει να διεγείρει ιστορικά, εθνικιστικά απωθημένα των πολιτών του στρέφοντας την επιθετικότητά τους σε άλλους λαούς, που εκτιμά ότι αδυνατούν να αντιδράσουν ενεργά. Δηλαδή μπορούν να αποτελέσουν ακίνδυνα έναν σάκο προπόνησης... 
Ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια τείνει να αποτελέσει έναν τέτοιο σάκο προπόνησης. Σάκο που χτυπιέται και από το εσωτερικό και από το εξωτερικό. Από το εσωτερικό χτυπιέται από το κράτος. Χτυπιέται από δυσβάσταχτη φορολογία, από ανεργία, από συνεχή μείωση του εισοδήματός του. Χτυπιέται από την κοινωνική αδικία που προκύπτει από τα συνεχώς μεταβαλλόμενα νομοθετικά πλαίσια μέσα από τα οποία διολισθαίνουν συνήθως αλώβητοι οι ελάχιστοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ισχυροί.

Χτυπιέται από τους διάφορους «ταξικούς αποστάτες», που πάνω από την ιδεολογία έχουν τοποθετήσει το προσωπικό συμφέρον και την καρέκλα της εξουσίας.

Χτυπιέται από κυβερνήσεις που ο ίδιος δημοκρατικά εξέλεξε για να εφαρμόσουν κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά αυτές, με απίστευτους μηχανισμούς μετάλλαξης, τους οποίους ούτε η επιστήμη της βιολογίας μπορεί να εξηγήσει, εφήρμοσαν και εφαρμόζουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκαν. Χτυπιέται αμφίπλευρα από αρκετά ΜΜΕ που έχοντας τη δική τους ατζέντα αντιπαράθεσης με την εξουσία φορτίζουν τους πολίτες με ασύμμετρο άγχος και οργή και με τον τρόπο αυτό επιδεινώνουν τα τεράστια προβλήματά του.

Από το εξωτερικό ο λαός χτυπιέται από τους δανειστές που εκμεταλλευόμενοι την οικονομική του αδυναμία συνθλίβουν τις ελπίδες του για ανάκαμψη.

Χτυπιέται από τους εταίρους στην Ε.Ε., που χρησιμοποιούν τη χώρα μας ως παράδειγμα προς αποφυγή, όχι βέβαια γιατί αγάπησαν τον λαό μας, αλλά για να αυτοπροστατευτούν από προβλήματα που ενδεχομένως θα προκύψουν και στους δικούς τους λαούς από την εξαγωγή της ελληνικής κρίσης…

Χτυπιέται από τους ιστορικούς μας εχθρούς που παραβιάζουν συνεχώς και απροκάλυπτα τα ανατολικά μας σύνορα και αμφισβητούν την κυριαρχία μας στο Ανατολικό Αιγαίο και τη Θράκη. Και παράλληλα προκλητικά μετατρέπουν, έστω προσωρινά, το μεγαλύτερο θρησκευτικό μνημείο της χριστιανοσύνης, την Αγία Σοφία, σε τζαμί.

Χτυπιέται ακόμα και από τους Αλβανούς, έναν λαό που με μεγάλη ανοχή αλλά και συμπάθεια υποδέχτηκε κατά εκατοντάδες χιλιάδες όταν η εσχάτη δυστυχία που είχε συσσωρεύσει ο υπαρκτός σοσιαλισμός τούς ανάγκασε να αναζητήσουν επιβίωση στη χώρα μας. Και σήμερα χρησιμοποιούν ανιστόρητες και προκλητικές διεκδικήσεις θέτοντας μειονοτικά θέματα για τους λεγόμενους Τσάμηδες.  

Και ο ελληνικός λαός, ως πυγμαχικός σάκος προπόνησης, δέχεται όλα αυτά τα χτυπήματα υπομονετικά. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάνε οι κυβερνήσεις με τα νομοθετικά και τα εκτελεστικά τους έργα, οι «ταξικοί αποστάτες» που κρατούν σφιχτά την καρέκλα της όποιας εξουσίας τους, οι δανειστές μας, οι εταίροι μας, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και όποιοι άλλοι πιστεύουν ότι ο λαός έχει υποστεί αθεράπευτο ευνουχισμό και δεν μπορεί να αντιδράσει, όπως δεν μπορεί να αντιδράσει ο σάκος του μποξ, ότι η παλαιότερη και η σύγχρονη Ιστορία άλλα διδάσκει. 
Η αντίδραση μπορεί να αργεί, αλλά έρχεται. 
Και πολλές φορές είναι σαρωτική!