Γρηγόρης Τζιοβάρας

 Χωρίς να θέλω να κάνω δίκη προθέσεων, αδυνατώ να βρω ένα βάσιμο επιχείρημα που να συνηγορεί υπέρ της ειλικρινούς βούλησης των κυβερνώντων να προχωρήσουν σε όλες εκείνες τις απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές για να γίνει η Ελλάδα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος στο οποίο τηρούνται οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού και γίνεται σεβαστή η λαϊκή ετυμηγορία.

Όποιον και αν ρωτήσεις, με όποιον και αν συζητήσεις ή αντιπαρατεθείς, χωρίς δυσκολία καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι πίσω από τον μανδύα των θεσμικών αναμορφωτών, τον οποίο αίφνης φόρεσαν οι κυβερνώντες, επιχειρείται να κρυφτούν ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η αγωνία για την παράταση της εξουσίας, δύο χαρακτηριστικά στοιχεία τα οποία μπορεί να τα διέκρινε κάποιος σε πολλές προηγούμενες εξουσίες, αλλά που αναμφίβολα η σημερινή εξουσία τα έχει… απογειώσει, μετατρέποντάς τα σε αναντικατάστατο πηδάλιο πορείας.

Έχοντας, εξάλλου, οι νυν κυβερνώντες αθετήσει σχεδόν το σύνολο των επαγγελιών τους, από τις ευρύτερες, όπως οι κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπογράψουν μνημόνια, έως τις πιο συγκεκριμένες, π.χ. για εφαρμογή της αξιοκρατίας στις επιλογές προσώπων, που, αντιθέτως, γίνονται σε όλα τα επίπεδα αποκλειστικά και μόνον με όρους κομματικής προσήλωσης ή υποταγής, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι διαφορετικό με τη συνταγματική αναθεώρηση. Πολύ περισσότερο που γίνεται φανερό ότι η τελευταία αποτελεί απλό «περιτύλιγμα» για τον εκλογικό νόμο και τις πιθανολογούμενες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η αλλαγή του στη διαμόρφωση του μελλοντικού πολιτικού σκηνικού.

Διότι δεν νομίζω ότι πιστεύει, αλήθεια, κανείς ότι θα περνούσε από το μυαλό των νυν κυβερνώντων να τροποποιήσουν τον ισχύοντα εκλογικό νόμο αν θεωρούσαν ότι ήταν εξασφαλισμένη η επανεκλογή τους. Άλλωστε, αν, όντως, τους είχε… πάρει ο πόνος για την καθιέρωση της απλής αναλογικής, για την οποία τόσο κλάμα έριχναν όταν βολόδερναν στο 3%, θα το είχαν (απο)δείξει στις τελευταίες εκλογές. Τις εκλογές που προκήρυξαν άρον – άρον για να κρύψουν πίσω από το διαβόητο «παράλληλο πρόγραμμα» την ανελέητη φοροεπιδρομή, τις περικοπές των συντάξεων, την κατακρεούργηση του ΕΚΑΣ και τόσα άλλα που ήρθαν ως επακόλουθα στο ανομολόγητο γονάτισμα μπροστά στους δανειστές.

Ας μην ισχυριστεί κανείς ότι δεν προλάβαιναν τότε να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο. Μια χαρά προλάβαιναν. Και η αλλαγή, μάλιστα, θα περνούσε από την προηγούμενη Βουλή με ευρεία πλειοψηφία. Ευρύτερη, ίσως, και από εκείνη που συμπλήρωσε το τρίτο Μνημόνιο, αφού θα εντασσόταν σε αυτή και όσοι από τους παλαιούς ΣΥΡΙΖΑίους θέλησαν να μείνουν συνεπείς με όσα έλεγαν ως τότε και δεν έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα της… μνημονιακής μετάλλαξης που βαραίνει όσους προτίμησαν το δόγμα «εξουσία με όλα τα μέσα».

Κακά τα ψέματα, λοιπόν, όλα γίνονται με προφανή «μακιαβελική» πρόθεση. Το μαρτυρούν οι χειρισμοί που προηγήθηκαν. Διότι αν, πράγματι, είχε αποφασίσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να «πρωτοτυπήσει, τηρώντας τις υποσχέσεις που έδωσε», όπως είχε πει παλιότερα, μπορούσε πολύ απλά να ακολουθήσει την κανονική οδό νομοθέτησης των υπεσχημένων. Ποια είναι αυτή; Στέλνεις, δια των αρμοδίων υπουργών, το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή, καλείς τα κόμματα και τους βουλευτές να το συζητήσουν και, όσοι συμφωνούν, να το ψηφίσουν.
Τί, άραγε, είναι εκείνο το οποίο έχει να πει στους πολιτικούς αρχηγούς και ζήτησε να συναντήσει κατ΄ ιδίαν (πρώτον, πρώτον…) τον Καμμένο, (και μετά) τον Κουτσούμπα, την Γεννηματά, τον Μητσοτάκη, τον Θεοδωράκη και τον Λεβέντη; Υπάρχει μήπως κάποιο… εθνικό μυστικό που δεν μπορεί να τους το πει από το βήμα της Βουλής; Δεν μοιάζει καθόλου, μα καθόλου, πιθανό. Αφού, ακόμη και έτσι αν ήταν, οι διαρροές και τα non paper, που γνωρίζουν ήδη μεγάλες… δόξες, δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτε στο… σκοτάδι. Ίσα – ίσα που η εμπειρία λέει ότι θα βγουν προς τα έξω και… ψευτομαγκιές που δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των τετ α τετ συναντήσεων.

Γι΄ αυτό, κανείς δεν πρέπει να γελιέται. Αντιθέτως, μάλλον ‘ολοι αντιλαμβάνονται ότι, με… πόνο ή χωρίς… πόνο, η κυβέρνηση δεν πρόκειται να «πρωτοτυπήσει» ούτε στο Σύνταγμα ούτε στον εκλογικό νόμο. Ό,τι κάνει, το κάνει για να στρέψει αλλού το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, να αλλάξει, όπως λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, την ατζέντα της τρέχουσας επικαιρότητας, η οποία εδώ και καιρό κατακλυζόταν από αρνητικές εξελίξεις για την κυβέρνηση.

Μένει να φανεί αν εκείνο το οποίο δεν έγινε με τις τελετές υποδοχής της… άφαντης ακόμη (και ουχί «δίκαιης») ανάπτυξης, ούτε με τις ρεβεράντζες στον… πολυφίλητο πλέον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που  φαίνεται ότι… απεντάχθηκε πια από τη «συντηρητική νομενκλατούρα», θα καταφέρουν να το κάνουν οι συναντήσεις του πρωθυπουργικού γραφείου για τον εκλογικό νόμο (που προτάσσεται, μάλιστα!) και τη συνταγματική αναθεώρηση (που έπεται στις, για τούτο, αποκαλυπτικές κυβερνητικές ανακοινώσεις).

Εναπόκειται, βεβαίως, και στους επισκέπτες του Μεγάρου Μαξίμου οι οποίοι καλούνται να αποδείξουν ότι η ενδεχόμενη… λαιμαργία ορισμένων για το «τυρί», το οποίο μπορεί να τους σερβιριστεί, δεν θα σταθεί ικανή να τους κάνει να αγνοήσουν τη «φάκα», την οποία τόσο απροκάλυπτα –από αλαζονεία, άραγε;- περιείχαν αυτές καθεαυτές οι προσκλήσεις που έλαβαν για να συναντήσουν –ποιος τη χάρη τους!- τον πρωθυπουργό.