Αντώνης Πανούτσος

Τα βιβλία Δημοκρατικού Ανθρωπισμού δεν θα έχουν ακόμα γραφτεί μέχρι να συμφωνηθεί αν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πρέπει να αναφέρεται σαν γενικός γραμματέας ή πρόεδρος της Βυζαντινής Δημοκρατίας. Τα παιδάκια θα έχουν χωριστεί σε βασιλόπουλα και ιππότες και θα πλακώνονται στις αυλές τραγουδώντας ποίημα ανάλογο του παλαιού Τρωικού Πολέμου που θα πηγαίνει κάπως έτσι: «Ο δημοκρατικός ανθρωπισμός έγινε για τον κώλο». Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το βαλκανικό κιτς θα νικήσει τον δημοκρατικό ανθρωπισμό του ΣΥΡΙΖΑ όπως νίκησε την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων της δικτατορίας. Οργανωμένες πολιτικές νεολαίες ήταν για την DDR οι πιονιέροι και για την Κούβα ο Χοσέ Μαρτί.

Η Ελλάδα φτάνει μέχρι να οργανώνει τη Βουλή των Εφήβων. Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε από τον Νίκο Φίλη, ούτε από κάποια Επιτροπή Διαλόγου για την Παιδεία. Το πόρισμα της Επιτροπής για την Παιδεία που την περασμένη εβδομάδα ήρθε στη δημοσιότητα είναι πολύτιμο γιατί δείχνει ποια κοινωνία θα ήθελαν να έφτιαχναν οι φανατικοί του ΣΥΡΙΖΑ αν είχαν την ικανότητα να τη δημιουργήσουν.

Μια κοινωνία που παιδιά 8 χρόνων θα αναλαμβάνουν ηθικές υποχρεώσεις που θα υπαγορεύει το κράτος , τελειώνοντας τον όρκο τους με το «θα θεωρώ ντροπή κάθε παράβαση αυτής της υπόσχεσης που ελεύθερα δίνω σήμερα». Αδιαφορώντας ότι οι όρκοι λαμβάνονται μετά την ενηλικίωση και κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν πως τη μεγαλύτερη πίεση ασκεί η ομάδα, της οποίας το παιδί θα γίνει παρίας αν αρνηθεί να πάρει τον όρκο. Μόνο, όμως, ένα παιδί αντιδραστικών γονιών θα μπορούσε να αρνείται τις εντολές του κράτους.
 
Ενός κράτους που θα αναλαμβάνει να φτιάξει όχι μορφωμένους ανθρώπους αλλά δημοκρατικούς πολίτες. Με το Εθνικό Συμβούλιο για τη Σχολική Ψυχολογία που θα αναλαμβάνει την επιμόρφωση των δασκάλων, με γονείς που θα μαθαίνουν τι πρέπει να λένε και να κάνουν από τις Σχολές Γονέων, με παιδιά που θα μεγαλώνουν στις αρχές του Δημοκρατικού Ανθρωπισμού όπως τον καταλαβαίνει το κράτος. Για να μεγαλώσει το παιδί και να γίνει ένας «δημοκρατικός πολίτης» με τόση ελευθερία στη σκέψη όση είχαν οι σοβιετικοί πολίτες στις χώρες του ανατολικού μπλοκ.

Το πρόβλημα με το σχέδιο για την Παιδεία δεν είναι αυτά που αναφέρει. Οι αναφορές στο bulling όπως και η αποφυγή της επίδειξης πλούτου στα σχολεία είναι σωστές. Το πρόβλημα είναι η απέχθεια στην ελευθερία της σκέψης. Στη λογική ότι οι πολιτικές απόψεις δεν διαμορφώνονται από τη γνώση αλλά «συνηθίζονται» με την επανάληψη από το παιδί. Οτι αν βάλεις μια τάξη από 8χρονα να φωνάζουν «είμαστε δημοκράτες και ανθρωπιστές» θα έχεις μια κοινωνία από δημοκράτες και ανθρωπιστές. Δεν θα έχεις παρά μια κοινωνία από ηλίθιους που θα περιμένουν τον επόμενο καθοδηγητή να τους πει τι «ελεύθερα» πιστεύουν.