Παν. Μπουσμπουρέλης

Το τι έχουμε κερδίσει και τι έχουμε χάσει είναι προφανές. Σε ό,τι αφορά το χρέος, προηγούνται, όπως λέγαμε, τα αποτελέσματα και έπονται οι επιμηκύνσεις. Το ΔΝΤ για πρώτη φορά μένει μάλλον παραπονούμενο και ο Σόιμπλε είναι ο νικητής της παρτίδας, όπως επίσης λέγαμε, παρά το γεγονός ότι εκπροσωπεί τους ακραίους συντηρητικούς κύκλους της Ευρωζώνης, όπως τον έχει χρεώσει η κυβέρνηση.

Η κοινωνία συνεχίζει τον μνημονιακό γολγοθά της, για παράδειγμα σε 1,5 μήνα τα περιθώρια απώλειας δόσεων θα μειωθούν από 30 μέρες σε 15 και τα κόκκινα δάνεια θα είναι ο τομέας του μεγάλου τεστ, όπου η απελευθέρωση των πωλήσεων θα φέρει πρόσωπο με πρόσωπο τους δανειολήπτες με καταστάσεις που ακόμα δεν μπορούν να προσδιοριστούν.
Από την άλλη πλευρά, η οικονομία δεν μπορεί να σέρνεται άλλο και πρέπει πρώτα απ’ όλα να συγκροτηθεί και να εμπλουτιστεί ένα εθνικό σχέδιο. Ολοι οι φορείς καταβάλλουν προσπάθειες, καταθέτουν ιδέες για την έξοδο από μια κρίση που απειλεί με οποιαδήποτε αφορμή να γίνει εθνική και να απαξιώσει τη χώρα, βυθίζοντάς την για μία ακόμα δεκαετία, όπως προέβλεψαν οι Κασσάνδρες του ΔΝΤ.

 Αυτό το βύθισμα μπορεί να αποφευχθεί μόνο αν το σκορποχώρι μετατραπεί σε μια σειρά πρωτοβουλιών συγκροτημένων και συμπληρωματικών. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι ο φόρος μειώνεται στο φυσικό αέριο για την παραγωγή από το 2017 είναι θετικό, όπως επίσης και το ότι τώρα μηδενίζεται για την ηλεκτροπαραγωγή.

Ο πρόεδρος της Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας, μίλησε για αναστροφή της τάσης των κόκκινων δανείων μέσα στην τρέχουσα χρονική περίοδο και σταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος που έναν χρόνο πριν τέτοια εποχή έμπαινε στη δοκιμασία των capital controls. Ο διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας Σταύρος Λεκκάκος προσδιόρισε το νόμισμα σε κυκλοφορία στα 48 δισ., εξηγώντας και τη συμπεριφορά της οικονομίας με τα capital controls σε ισχύ.
Το γεγονός ότι δεν πήραμε κάτι για το χρέος ακόμα δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ας δούμε πρώτα κάποια σημεία-κλειδιά από την πραγματική οικονομία, όπως προέκυψαν από το συνέδριο του ΣΕΒ. Η βιομηχανία που επένδυσε 23 δισ. στην 6ετία 2009-2015 καταβάλλει 10% υψηλότερο κόστος σε εισφορές και φόρους σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ και 30% επιπλέον ενεργειακό κόστος. Εχει 32 δισ. ευρώ ετήσιες αποσβέσεις και μόνο 18 δισ. νέες επενδύσεις. Συνεπώς, απαιτούνται επιπλέον 14 δισ. κάθε χρόνο, την ώρα που τα κοινοτικά κονδύλια δεν ξεπερνούν τα 35 δισ.

Για παράδειγμα, αν η κυκλική οικονομία φτάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο ΑΕΠ θα δώσει 11% ανάπτυξη, 32% μείωση στις πρώτες ύλες και 18% αύξηση στο διαθέσιμο εισόδημα. Αυτά είναι τα νούμερα που πρέπει να αναλύσουν και να συζητήσουν με τους πιστωτές οι υπουργοί μας πέραν όλων αυτών των δημοσιονομικών πακέτων που στερούνται αναπτυξιακής προοπτικής. Ας ελπίσουμε ότι ο αναπτυξιακός νόμος θα μπορέσει να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερες προϋποθέσεις για να βοηθηθεί η επίτευξη των στόχων.
 Οσον αφορά το Υπερταμείο, αυτό είναι το μεγάλο πείραμα, η μεγάλη πρόκληση. Πρώτον, για να επιταχυνθούν κάποιες αποκρατικοποιήσεις που θα βοηθήσουν το επενδυτικό κλίμα και θα προσελκύσουν επενδύσεις. Δεύτερον, για να σταματήσει το ξεχείλωμα του Δημοσίου που συνέβαλε στη χρεοκοπία της οικονομίας. Εγγύηση ή μη προς τους πιστωτές, πρέπει να βρεθούν οι τρόποι ώστε η δημόσια περιουσία να συμβάλει σε υπεραξίες για την προβληματική μας οικονομία.

Η εξιδανίκευση του Δημοσίου ως κεφαλαίου πολιτικής πελατείας και αναχρονιστικής οικονομίας είναι ευκαιρία να κλείσει οριστικά. Δεν είναι λοιπόν το μνημόνιο δύσκολο, είναι πολύ το homework!