Γιάννης Μακρυγιάννης

Ότι δεν επιθυμούν πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα και σίγουρα δεν θέλουν άλλο ένα καλοκαίρι με «ελληνικό δράμα», ιδίως όταν έχουν στο κεφάλι τους άλλα, πιο σημαντικά θέματα, όπως το Brexit. Εάν ήθελαν να προκαλέσουν πολιτική κρίση θα έκαναν μία δύο απλές κινήσεις, όπως το να ζητήσουν άγρια μείωση των συντάξεων ή να επιβάλλουν σαφή λήψη προληπτικών μέτρων, αντί του «κόφτη» - που πάλι δική τους έμπνευση και αξίωση είναι, αλλά  δεν προκαλεί τις αντιδράσεις που θα προκαλούσαν τα μέτρα.

Είχε δίκιο το Μέγαρο Μαξίμου, όταν εκτιμούσε ότι η διαπραγμάτευση θα κλείσει σχετικά γρήγορα (με βάση τις κυβερνητικές επιδιώξεις, όχι απαραίτητα και τις ανάγκες της οικονομίας) και ότι οι ευρωπαίοι εταίροι θα έδιναν έναν λειτουργικό συμβιβασμό. Δικαιώθηκε και σε πολλές διαπραγματευτικές θέσεις της, όπως η επιβολή αύξησης ασφαλιστικών εισφορών, έναντι μείωσης των συντάξεων για παράδειγμα. Το τίμημα της συμφωνίας είναι ασφαλώς βαρύ, πιθανόν όμως όχι βαρύτερο από όσο αναμενόταν με βάση της περσινή συμφωνία. Οι υποχωρήσεις είναι εμφανείς, αλλά ακόμη σε βαθμό διαχειρίσιμο, γιατί ακριβώς η όποια δεξιά εναλλακτική είναι ακόμη χειρότερη.

Η αντιπολίτευση διαψεύστηκε στις εκτιμήσεις ή και τις προσδοκίες της για αδιέξοδο στις συζητήσεις και για πρόκληση πολιτικών εξελίξεων – ίσως τελικά να μην έχει την ικανότητα στην παρούσα φάση να «διαβάζει» τα δεδομένα και τις διαθέσεις που υπάρχουν στο ευρωπαϊκό πεδίο.

Διότι αυτό που δεν κατάλαβε το μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της αντιπολίτευσης είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμοι για τους δανειστές και τους εταίρους, έστω για τώρα και για κάποια διάστημα ακόμα. Η τωρινή κυβέρνηση διαχειρίστηκε το προσφυγικό με ένα τρόπο που μόνο δυσάρεστος δεν ήταν για το Βερολίνο και άλλους ευρωπαίους. Έχει υλοποιήσει επίσης ένα μεγάλο μέρος της συμφωνίας ήδη από το Φθινόπωρο, λαμβάνοντας αρκετά σκληρά μέτρα. Δείχνει διάθεση να υλοποιήσει και έχει ήδη τρέξει μέρος των ιδιωτικοποιήσεων – ίσως πιο αποτελεσματικά από τους προηγούμενους.  

Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι χρήσιμη για τους δανειστές, περισσότερο απ’ όσο θα ήταν μία κυβέρνηση Μητσοτάκη, ή ακόμη και μία συγκυβέρνηση Μητσοτάκη με άλλες «νεοφιλελέ» δυνάμεις. Μετά από πολύ καιρό και αφού στο μεταξύ οι υπερσυντηρητικές δυνάμεις στην Ευρώπη έχουν χάσει έδαφος (πχ σε Πορτογαλία, Ισπανία), ή αμφισβητούνται έντονα, αντιλήφθηκαν πώς μπορεί να λειτουργήσουν τα πολιτικά πράγματα – και άρα και όλα τα υπόλοιπα – στην Ελλάδα. Είναι πάντα πιο χρήσιμη μία κυβέρνηση, που καταφέρνει να ελέγξει τις κοινωνικές αντιδράσεις, από μία κυβέρνηση που τις ερεθίζει και μόνο με την παρουσία της, ανεξάρτητα ακόμη και από την περίπτωση που λαμβάνουν τα ίδια ακριβώς μέτρα.

Υπάρχει άλλωστε ένα πρόγραμμα, η ιδιοκτησία του οποίου ανήκει στην σημερινή κυβέρνηση, έστω κι αν αυτή κάνει ενίοτε ότι δεν το… γνωρίζει. Η καλύτερη εφαρμογή γίνεται από τον ιδιοκτήτη, αυτός είναι κανόνας. Αν δεν υλοποιηθεί τώρα κι από τους συγκεκριμένους αυτό το πρόγραμμα, τότε δύσκολα και με μεγάλη καθυστέρηση θα υλοποιηθεί από άλλους – το ξέρουν αυτό μέχρι και οι κρετίνοι του Βερολίνου.

Οι εταίροι ξέρουν την χρησιμότητα του Τσίπρα λοιπόν, δεν είναι ότι τον αγάπησαν ξαφνικά. Οι αγάπες είναι για άλλα έργα, όχι για τέτοιους είδους παιχνίδια.  

Ούτε ο Τσίπρας τους αγάπησε. Όντας χρήσιμος στους δανειστές πήρε την ευκαιρία του και σίγουρα φεύγει οριστικά από τον κίνδυνο να είναι «παρένθεση» - άλλωστε όπως φαίνεται πια, θα κυβερνήσει περισσότερο τουλάχιστον από τον Γιώργο Παπανδρέου.

Η ευκαιρία του είναι να δείξει και πόσο χρήσιμος είναι για τη χώρα, καθώς έχει μπροστά του το στοίχημα της αναθέρμανσης της οικονομίας και της ανάπτυξης. Εξαιρετικά δύσκολοι στόχοι με τη φοροκαταιγίδα και την παντελή έλλειψη ενός συνεκτικού σχεδίου, όπως έχουν δείξει οι δεκαεπτά μήνες διακυβέρνησης από ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ. Εξαιρετικά δύσκολοι στόχοι και εξαιτίας του ότι η κοινωνία εξακολουθεί να πληρώνει βαρύ τίμημα, όπως έγινε και σε όλο το διάστημα των προηγούμενων μνημονίων – το μνημόνιο άλλωστε δεν έφυγε ποτέ. 

ΥΓ: Η παράκρουση να πανηγυρίζουν οι αριστεροί επειδή ψηφίζουν μνημόνιο και να διαμαρτύρονται οι δεξιοί γιατί επιβλήθηκε – επιτέλους, σύμφωνα με την ιδεολογία τους – αυτόματος δημοσιονομικός διορθωτής, με ξεπερνάει.