Κώστας Τσαούσης

Στην ταινία -παραγωγής 1961, σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γιάννη Δαλιανίδη, βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά- σε μια δύσκολη στιγμή που ο καλοκάγαθος βουλευτής Θεόφιλος Φερέκης – τον υποδύεται ο Παντελής Ζερβός- χάνει τα λόγια του μιλώντας στο συνέδριο της ...συμπαθούς τάξεως των εφαπλωματοποιών ο ιδιαίτερος του Θόδωρος Πάρλας, ο περίφημος Ψευτοθόδωρος (Ντίνος Ηλιόπουλος) σπεύδει και τον σώζει καθώς ως υποβολέας του μεταφέρει την ατάκα: «Και ο καυγάς για το πάπλωμα».

Οι παπλωματάδες χειροκροτούν και ο Ψευτοθόδωρος παίρνει τα εύσημα με την απλή αλλά σωτήρια ατάκα του. «Και ο καυγάς για το πάπλωμα». Και τη σκηνή από την ταινία που αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την επικράτεια των πελατειακών σχέσεων των πολιτευτών με τους ψηφοφόρους τους σχεδόν μισό αιώνα πίσω αλλά και την ίδια την ατάκα παρακολουθώντας το σήριαλ των δηλώσεων, των διαρροών κύκλων του Μαξίμου, των κυβερνητικών non papers που εκφωνούν οι δημοσιογράφοι των κρατικών και ημικρατικών μέσων για την περιβόητη διαπραγμάτευση...

Όλο αυτό το neo-noir crime black comedy – σαν τις ταινίες του Κουεντίν Ταραντίνο ένα πράγμα, με πρώτη και καλύτερη το Pulp Fiction- δεν βγάζει νόημα πέραν της ίδια της προβολής του στα μέσα. Με άλλα λόγια, λειτουργεί ως «τηλεοπτικό προϊόν» άμεσης κατανάλωσης με σχεδόν μηδενική διάρκεια λήξης και αποσκοπεί στη συντήρηση του ενδιαφέροντος του μαζικού πλην αδιάφορου ακροατηρίου της τηλεόρασης. Οι εμπνευστές του «προϊόντος» δεν ενδιαφέρονται ουδόλως για την ουσία των πραγμάτων – δηλαδή για το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης και τις συνέπειες της στο σώμα της πραγματικής οικονομίας και τις τσέπες των φορολογούμενων πολιτών- αλλά για την τεχνική που μπορεί να συνεχίσει να παράγει και υπερασπίζει το ίδιο το storytelling.

Στις μέρες μας αισθανόμαστε την απουσία του Ψευτοδόθωρου αλλά και τις πικρές του αλήθειες – κυρίως τις αλήθειες για το... «πάπλωμα». Μπορεί η κατά άλλα συμπαθής τάξις των εφαπλωματοποιών να έχει από καιρό παρεπιδημήσει αλλά το «πάπλωμα» εξακολουθεί να υπάρχει και να διαμορφώνει τα κάθε φορά επίδικα!

Για παράδειγμα, σε όλο αυτό το πληθωρικά εξελισσόμενο story έχετε ακούσει να γίνεται λόγος για το Υπερταμείο που θα αναλάβει ενσωματώνοντας τα υπάρχοντα σχήματα και εργαλεία την διαχείριση, αξιοποίηση, πώληση κλπ της δημόσιας περιουσίας; Το θέμα του Υπερταμείου περνάει στη ζούλα – ούτε το Μαξίμου, ούτε οι εκπρόσωποι της βασικής διαπραγματευτικής ομάδας της ελληνικής κυβέρνησης το φέρνουν μπροστά και ασχολούνται με αυτό. Και όμως η λειτουργία και η απόδοση του Υπερταμείου θα καθορίσει ακόμη και την ίδια την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική σε πολλούς κρίσιμους για την επιχειρηματικότητα και την ανάκαμψη τομείς τα επόμενα δύσκολα χρόνια.

Ο λόγος για αυτήν την αντιμετώπιση είναι ένας και μόνο: Υπάρχει συμφωνία – συμφωνία σε όλα. Πρόσωπα, μηχανισμούς, πολιτικές. Και αυτή η συμφωνία του «Ναι σε Όλα» είναι ικανή αν πολύ ακουστεί και πολύ μαθευτεί να «κάψει» τις εύθραυστες, ευάλωτες ισορροπίες της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Ναι, αλλά δεν υπάρχει μόνο η κυβέρνηση. Υπάρχουν και τα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Γιατί σιωπούν και δεν αναδεικνύουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν μια συμφωνία με τους δανειστές πάνω στο κρίσιμο θέμα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας; Το ερωτηματικό της στάσης τους παραμένει.

Δίχως άλλο η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μπορεί να είναι και ένας ασφαλής τρόπος για να προκύψουν νέα έσοδα σε μονιμότερη βάση που θα επιτρέψουν την μείωση των φόρων, να προκληθεί ένας σοβαρός και συστηματικός εξορθολογισμός της λειτουργίας της δημόσιας μηχανής και να προωθηθούν και οι μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Με άλλα λόγια, το Υπερταμείο δεν είναι μια λεπτομέρεια της διαπραγμάτευσης. Είναι η ουσία των πολιτικών της επόμενης μέρας, των πολιτικών της ανάκαμψης και της επαναφοράς στην κανονικότητα. Διαφορετικά, θα επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά ο Ψευτοθόδωρος για το ... «πάπλωμα».