Γ. Ι. Πατσόπουλος

Αυτό έκαναν διαχρονικά οι ηγέτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες σε κάθε τομέα, ανάλογα με την εποχή τους, τις δυνάμεις τους, την ιδεολογία τους, τα προϊόντα τους, το συμφέρον τους, ίδιο ή γενικότερο. Ολα «βάσει πλάνου και σχεδίου», σωστού ή λάθους, ανάλογα με τη γνώμη του κάθε κριτή, δεν έχει σημασία.

Θα σκεφτείτε βέβαια: δεν είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες και υπεράνω των δυνάμεών του αντίξοες συνθήκες ένας μαχόμενος καταρχήν οργανισμός να αρχίσει εκτός από συμπτώματα κατάθλιψης να έχει και τις τρεις κακές ιδιότητες:


1) Αδράνεια και αναβλητικότητα γιατί κουράστηκε και εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις του. Θέλει να ενεργήσει θετικά προς κάποια κατεύθυνση, αλλά δεν μπορεί.

2) Αντιφατικότητα γιατί με το να σκέφτεται διάφορες λύσεις που δεν υπάρχουν φυσικό είναι να φάσκει και αντιφάσκει. Εκεί έφτασε με την αποτυχία του και τα αδιέξοδά του, μέχρι τότε όμως προσπαθούσε συνειδητά.

3) Στρουθοκαμηλισμό γιατί εκεί τον οδήγησε η βαρύτατη στενοχώρια του βλέποντας τα πάντα να γκρεμίζονται γύρω του. Αυνανιστική «αυτοπροστασία» με τη βοήθεια της φαντασίας: «Προσποιούμαι ότι δεν βλέπω τον κίνδυνο, άρα δεν υπάρχει»!

Αναμενόμενα συμπτώματα κάθε αποτυχίας. Τα χαρακτηριστικά κάθε ηγεμόνα λίγο πριν το λυκόφως της κυριαρχίας του. Ιδιότητες που θυμίζουν μερικούς αυτοκράτορες της Ιστορίας και αρκετούς αρχηγούς σε ολοκληρωτικά καθεστώτα! Ολα αυτά και άλλα συνακόλουθα, γνωστά στους περισσότερους, δυσάρεστα, αλλά κατανοητά. Η στροφή της Ιστορίας, η αλλαγή στις συνθήκες, ή στη σωστή πρόγνωση, η μη έγκαιρη προσαρμογή, ο άγνωστος παράγοντας.
Τι γίνεται όμως όταν τα γνωρίσματα αυτά δεν είναι οι συνέπειες ενός αποτυχημένου σχεδίου ή τα απομεινάρια μιας καλοπροαίρετης προσπάθειας που προσέκρουσε σε παγόβουνο, αλλά, αντίθετα, είναι το σχέδιο που συνειδητά επιλέχθηκε; Αν είναι δυνατόν! Θα κραυγάσουν οι περισσότεροι λογικοί και φυσιολογικοί κάθε κατεύθυνσης! Αυτό είναι αδύνατον! Ξεπερνά τα όρια κάθε επιστημονικής φαντασίας.

Δυστυχώς, το μεγάλο μειονέκτημα της λογικής και του φυσιολογικού είναι να νομίζει ότι όλοι είναι βασικά νορμάλ, απλώς έχουν μια διαφορετική μέθοδο και λειτουργία από την κλασική. «Λογική και αυτή, αλλά με άλλο δρόμο. Κάθε πρόβλημα μπορεί να λύεται με ποικίλλες διαφορετικές λύσεις, αλλά να λύνεται». Πολύ μεγάλο λάθος, το έκαναν στην Ιστορία οι περισσότεροι που διατύπωναν προβλέψεις για τα μελλοντικά γεγονότα. Ξεχνούσαν το κατ’ επιλογή παράλογο, το τελείως απρόβλεπτο, τα πάθη και τις εμμονές κάποιου «ηγέτη» ή ομάδας με συμπτώματα παράκρουσης.

Οι τρεις αυτές ιδιότητες για πολλούς αποτελούν συνειδητή επιλογή, και η αιτία: η μεγάλη σε βάθος αυτογνωσία τους.

1) Αδράνεια ή /και δήθεν αναβλητικότητα: Συνειδητή επιλογή γιατί γνωρίζει ότι είναι τόσο ανίκανος και άχρηστος που ό,τι κι αν αποφασίσει θα είναι τόσο λάθος που, αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη ή στους άλλους, το ατυχές αποτέλεσμα θα έχει πολύ μικρότερες συνέπειες.

2) Αντιφατικότητα: Η διαρκής μετάλλαξη είναι γοητευτική, η σοβαρότητα αντιαισθητική! Για να ικανοποιούμε όλες τις απόψεις πρέπει να είμαστε αντιφατικοί. Οι σταθεροί είναι μονότονοι και άχαροι! Εξάλλου η αντιφατικότητά μας σε κάποια φάση θα έχει και δίκιο. Οταν διαλέγεις τα πάντα, κάποτε έχεις διαλέξει και το σωστό, αλλά δεν το ξέρεις με συνέπεια να μην το εκτελείς. Αυτό είναι δουλειά των άλλων για να γίνουν αντιπαθείς.

3) Στρουθοκαμηλισμός: Συνειδητή επιλογή η άγνοια κινδύνου: με γεμίζει θάρρος, θράσος, αναίδεια και όλα τα χαρακτηριστικά που αρέσουν. Οι άλλοι είναι δειλοί: βλέπουν τον κίνδυνο και προετοιμάζονται, εμείς τον αγνοούσαμε γιατί είμαστε γενναίοι: και ακόμα περισσότερο, ιδιαίτερα «για τις ζωές των άλλων». Και όταν ο κίνδυνος επέλθει, το πολύ πολύ να παραδοθούμε για να σώσουμε μόνο τον εαυτό μας.

Οι ζωές των άλλων: παράπλευρες απώλειες! Αποζημιώθηκαν προκαταβολικά με το να τους κεντρίσουμε τα πιο βαθιά τους ένστικτα και προπάντων με το να τους απαλλάξουμε από το βάρος της ευθύνης! Πολύ άσχημο βάρος! Πάντα φταίνε οι άλλοι, οι εκάστοτε άλλοι: η τύχη, οι αντισυμβαλλόμενοι, ο ξένος παράγοντας, οι συνθήκες, η πορεία που δεν αλλάζει, όσοι μας βοήθησαν αλλά μόνο με μέτρο: έπρεπε να μας βοηθούν απεριόριστα και για πάντα! Τι παιδιά είμαστε! Οσο για την υστεροφημία μας ή τους ιστορικούς του μέλλοντος; Πολλοί θα μας καταδικάσουν και κάποιοι θα μας υποστηρίζουν, όπως τα ολοκληρωτικά και εμμονικά καθεστώτα, όσες ζημιές κι αν προκάλεσαν. Θα υπάρξουν αρκετοί που θα δουν την επικινδυνότητά μας και την καταστροφική μας μανία σαν επιτυχία και αγωνιστικότητα και θα μας εξυμνούν κιόλας. Μήπως η ίδια αντίφαση και διχογνωμία δεν υπάρχει και για τους πετυχημένους δημιουργούς; Ολα τα παίρνει ο άνεμος!

ΑΧ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ! Τι λάθος έκανε η μυθολογία που δεν δημιούργησε μια θεά με το όνομά σου! Θα είχε τις μεγαλύτερες θυσίες, τους περισσότερους οπαδούς, τη μεγαλύτερη λατρεία. Κρυφή και απόκρυφη, βέβαια, αλλά λατρεία. Θα τη ζήλευαν ασφαλώς όλες οι θεότητες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, πράξεις και επιλογές ευθύνης!
 Διάλεξαν συνειδητά: τα ζάρια, τον κίνδυνο, το τίποτα. Αυτά, εξάλλου, τους ταιριάζουν και αισθητικά.

ΥΓ.: Το αντίθετο με ό,τι γράφεται συνήθως: κάθε ομοιότητα με τη σημερινή πολιτική κατάσταση δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Είναι το μοντέλο που εμπνέει κάθε ταλαιπωρημένο πολίτη. Βοήθειά μας!