Γιάννης Μακρυγιάννης

Μάλιστα στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων έχει παραγίνει το κακό. Την ώρα που η μισή και βάλε κυβέρνηση πανηγυρίζει για την υλοποίηση του προγράμματος πωλήσεων δημόσιας περιουσίας, η υπόλοιπη εμφανίζεται να στεναχωριέται ή και να εναντιώνεται. Στα λόγια βέβαια, γιατί στην πράξη… δεν τρέχει τίποτα.

Πιθανόν να είναι ένα πολιτικό και επικοινωνιακό τρικ ώστε να συγκρατηθούν ψηφοφόροι και οπαδοί που στεναχωριούνται ή διαφωνούν κι αυτοί με αυτές τις πωλήσεις (ή και ξεπουλήματα, θα μπορούσε να πει κάποιος). Ίσως πάλι να είναι όντως ένα υπαρξιακό πρόβλημα για τα στελέχη αυτά, που άλλα έλεγαν μία ζωή και άλλα κάνουν τώρα.

Όμως στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ή διαφωνείς και το αποδεικνύεις με κάθε τρόπο, ή δεν λες κουβέντα διότι υπάρχει ο κίνδυνος της γελοιοποίησης.  

Βλέπετε, η ζωή είναι σκληρή. Ειδικά για όσους ηττώνται. Και η κυβέρνηση αυτή ηττήθηκε σε πολλά σημεία, όπως στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, ηττήθηκε πανηγυρικά το περασμένο καλοκαίρι. Ο ένας δρόμος θα ήταν, αφού πήγαν έτσι τα πράγματα και σε μία σειρά από κρίσιμους τομείς δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που υποσχόταν, να εγκαταλείψει. Ο άλλος να επιμείνει, υλοποιώντας όπου δεσμεύτηκε από τους δανειστές, αυτά που υπέγραψε και όπου έχει ελευθερία κινήσεων, να αποδείξει ότι μπορεί να ασκήσει δική της, προοδευτική και αποτελεσματική πολιτική. Και θα κριθεί και στα δύο.

Σε κάθε όμως περίπτωση δεν μπορεί ούτε συνολικά η κυβέρνηση, ούτε κάποιοι υπουργοί της να το παίζουν δίπορτο. Και με την μνημονιακή πολιτική και εναντίον αυτής. Και με τους δανειστές και εναντίον αυτών. Και μας ανάγκασαν να υπογράψουμε, αλλά και τους… νικήσαμε κιόλας.

Χρειάζεται ειλικρίνεια. Πρώτα με τον εαυτό του ο καθένας και μετά με το κόμμα του, τους ψηφοφόρους του και την κοινωνία. Διότι υπάρχει η ήττα, την οποία κουτσά στραβά κι εφόσον αποδειχθείς προετοιμασμένος να την διαχειριστείς και υπάρχει και η γελοιότητα, η οποία δεν παλεύεται με τίποτα...