Παν. Μπουσμπουρέλης

Το παιχνίδι με το ΔΝΤ είναι, επίσης, μια υπόθεση που δείχνει και τις επιλογές στις οποίες καταλήγει η κυβερνητική πλευρά. Το καλό ΔΝΤ θα ήταν αυτό που θα πίεζε και τελικά θα εξασφάλιζε την ουσιαστική απομείωση του χρέους. Το κακό ΔΝΤ είναι αυτό που επιμένει στα γνωστά σκληρά αντικοινωνικά μέτρα.

Φτάσαμε, όμως, στο κρίσιμο σημείο όπου θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ακόμα μία αλήθεια. Και, όπως φαίνεται, η αλήθεια αυτή δεν αρέσει στην κυβέρνηση. Γιατί αυτά που ζητά το ΔΝΤ ως προϋποθέσεις είναι και αυτά που η ίδια δεν θέλει να ακούσει. Αρα πάμε σε χαμηλό πήχη για το χρέος με «κυνική» ομολογία Σταθάκη ότι μέχρι το 2022 δεν έχουμε πρόβλημα.

Σαν να λέει ο υπουργός Οικονομίας και επίσημος spokesman της κυβερνητικής πλευράς στο διεθνές επενδυτικό κύκλωμα ότι, παιδιά, πάμε και ως έχει. Αυτό δεν διαφέρει πολύ και από την άποψη Νοβότνι ότι το ΔΝΤ δεν χρειάζεται αλλά και ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται κάτι για το χρέος άμεσα. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή, γιατί η υπερεπένδυση στην υπόθεση του χρέους έχει περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα παρά οικονομικό.

Και προφανώς η κυβερνητική πλευρά έχει σπεύσει να υπερεπενδύσει στο χρέος για να δικαιολογήσει όλα τα μνημονιακά μέτρα του τρίτου πακέτου. Τώρα, όμως, χάνει και αυτό το πλεονέκτημα αφού τα περιθώρια εξαντλήθηκαν χρονικά. Ο πρωθυπουργός, που δείχνει ικανότητα στις πολιτικές προσγειώσεις, οικοδομεί την προοπτική ολοκλήρωσης της αξιολόγησης ως το νέο όραμα της επόμενης μέρας. Βασισμένο στην κατανομή της επιβάρυνσης από τα μέτρα με κοινωνικά κριτήρια.

Ομως από οικονομικής πλευράς σημασία έχουν άλλα. Πόσο επί της ουσίας επιβαρύνθηκε η διαπραγματευτική δυνατότητα της χώρας μετά και την τελευταία διαχείριση-ρήξη με το ΔΝΤ. Δεν πιστεύω, όπως έχω γράψει, ότι ο Τόμσεν είναι επαρκής για ένα τόσο σύνθετο εγχείρημα όπως το ελληνικό, αλλά η άγαρμπη διαχείριση από ελληνικής πλευράς συσπείρωσε τους πιστωτές εναντίον μας και αυτό θα φανεί στην πράξη.

Η όλη διαπραγμάτευση κινδυνεύει να καταλήξει σε μια φούσκα με μικρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με την προηγούμενη πολιτική κατάσταση, αλλά και με επιδείνωση της οικονομίας από τις παλινδρομήσεις 15 μηνών. Μπορεί η κυβέρνηση να υπολογίζει στο μη κούρεμα των κυρίων συντάξεων, αλλά θα πρέπει να αποδείξει έμπρακτα το κοινωνικό όφελος από τον γύρο αυτής της διαπραγμάτευσης.

Προς το παρόν, πάντως, εισπράττει δυσαρέσκεια από τον χώρο της οικονομίας και από επιχειρηματίες που πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και δεν μειώνουν μισθούς ούτε κάτω από 750 ευρώ. Ας δει λοιπόν ανάμεσα στα άλλα το οικονομικό επιτελείο τι θέλει να κάνει για τον αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων. Και αν τελικά έτσι δημιουργείται αυτό που απευχόταν προεκλογικά: η δημιουργία προϋποθέσεων για τις πολυεθνικές με πάμφθηνους μισθούς.