Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί ξεσήκωσε όλον αυτόν το θόρυβο με το ΔΝΤ, υιοθετώντας και προβάλλοντας τις αποκαλύψεις για τις συνομιλίες στελεχών του Ταμείου, λες και αυτό ήταν το σημαντικό στην όλη διαπραγμάτευση.

Κατ’ αρχάς οι Τόμσεν και Βελκουλέσκου δεν έλεγαν κάτι νέο, ενώ στην περίπτωση που όντως επεδίωκαν να καθυστερήσουν την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, πολύ μικρή σημασία έχει: Εάν η Μέρκελ θέλει να κλείσει την αξιολόγηση στις 22 Απριλίου, τότε το θέμα θα κλείσει στις 22 Απριλίου και ας έλεγαν οι Τόμσεν και η Βελκουλέσκου ότι σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα έκαναν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν.

Διότι το πραγματικό αφεντικό στην όλη υπόθεση παραμένει το Βερολίνο και τον καθοριστικό ρόλο τον διαδραματίζει η Μέρκελ.

Εκτός κι αν η Αθήνα ήθελε την Λαγκάρντ να πηγαίνει παρακαλώντας στη Μέρκελ για να επιτρέψει την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Δύσκολο, καθότι είναι γνωστό από καιρό ότι η Γερμανία θέλει το ΔΝΤ, αλλά εν τέλει και αδιάφορο για την ουσία των ελληνικών επιδιώξεων.

Το Ταμείο έτσι κι αλλιώς είναι σε ρόλο τεχνικού συμβούλου στο ελληνικό πρόγραμμα, αλλά και όταν βάζει λεφτά, αυτά είναι ένα μικρό ποσοστό στη συνολική δανειοδότηση της χώρας. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι, κάθε φορά που το ΔΝΤ προτείνει κούρεμα του χρέους, από το ένα αυτί τους μπαίνει και από το άλλο τους βγαίνει.

Οι Ευρωπαίοι και ειδικά οι Γερμανοί έχουν το ΔΝΤ στο πρόγραμμα για να υποστηρίζει ακόμη πιο ακραίες θέσεις από εκείνες που οι ίδιοι εκφράζουν. Και να περνάνε ακόμα πιο ακραία μέτρα και πολιτικές, από εκείνες που οι ίδιοι θέλουν επισήμως και επιβάλλουν στην Ελλάδα.

Η Σκύλλα δηλαδή του προγράμματος – η Ευρώπη δια της κυρίας Μέρκελ – θέλει να υπάρχει απέναντι και η Χάρυβδη -βάζει εκεί τη Λαγκάρντ του ΔΝΤ- για να μην περάσει από κανενός το μυαλό ότι μπορεί να έχει την ευχέρεια των επιλογών ή και για να παίζει με τα θηράματα.

Κάπως έτσι ήταν και όλη αυτή η ιστορία με τις αποκαλύψεις και τον πόλεμο της Αθήνας κατά του ΔΝΤ. Η κυβέρνηση δεν θέλει το ΔΝΤ, αλλά μία καθαρά ευρωπαϊκή λύση για την Ελλάδα. Λες και οι Ευρωπαίοι είναι λιγότεροι νεοφιλελεύθεροι και ακραίοι στις πολιτικές τους. Λες και δεν ήταν αυτοί, για παράδειγμα, που απαίτησαν το ξεπούλημα των αεροδρομίων και την αρπαγή τους από το γερμανικό δημόσιο. Ή δεν επιβάλλουν σκληρές συνταγές λιτότητας όλα αυτά τα χρόνια. Ή δεν είναι εκείνοι (ακόμη κι ο Ρέντσι) μάλιστα  που απαίτησαν από τον Τσίπρα να κόψει κι άλλο τις συντάξεις. Ή δεν είναι εκείνοι που αρνούνται πεισματικά την ουσιαστική μείωση του ελληνικού χρέους – σε κόντρα με τις θέσεις του ΔΝΤ, που για να μείνει στη δουλειά (διότι πρόκειται για καλοπληρωμένη δουλειά για τα στελέχη του το ελληνικό πρόγραμμα) κάνει το κορόιδο στο θέμα αυτό.  

Το ότι η κυβέρνηση αναγκάστηκε ίσως, και από τo «Go back κυρία Μέρκελ» αποθεώνει τώρα την καγκελάριο, δεν μπορεί να κρύψει την ουσία: και οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ είναι μέρη του ίδιου απεχθούς έργου. Και επιβάλλουν από κοινού τελικά την ίδια μνημονιακή συνταγή. Η οποία συνταγή δεν είναι έμπνευση (και άρα ανοησία ή λάθος) μόνο του ΔΝΤ. Είναι και συνειδητή επιλογή των Ευρωπαίων κρετίνων. Ουσιαστικά ταυτίζονται τα δύο μέρη και ας φαίνονται ενίοτε απέναντι. Ακόμη κι αν έφευγε αύριο το ΔΝΤ ας πούμε, τίποτα ουσιαστικό δεν θα άλλαζε.

Το λέμε και καμιά κουταμάρα (κατά του ΔΝΤ και υπέρ των Ευρωπαίων) για να περνάει η ώρα, είναι άλλη υπόθεση… Ψυχολογικής φύσεως μάλλον…