Σπύρος Γκουτζάνης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατέστησε τον διεθνή οικονομικό έλεγχο μέσω της Τρόικας στην πτωχευμένη χώρα και επέβαλε και εξακολουθεί να συντηρεί προγράμματα που εδώ και έξι χρόνια αποδείχθηκαν ατελέσφορα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, δεν έχει τις δικές της ευθύνες όχι μόνο γιατί έφθασε στην χρεωκοπία, αλλά και για την απροθυμία της να προσαρμοστεί στα δεδομένα της κρίσης και να βρει διέξοδο. 

Και είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που τώρα απειλεί με έξοδο από την Σένγκεν, προετοιμάζει το κλείσιμο των συνόρων -όπως αναγνώρισαν σαν πιθανότητα δύο υουργοί οι Μουζάλας και Δραγασάκης- και τον εγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών. Μέσω δε της εμπλοκής του ΝΑΤΟ, που προετοίμασε και εν συνεχεία “χαιρέτισε”, ευνοεί τις τουρκικές διεκδικήσεις και δημιουργεί συνθήκες μειωμένης εθνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Η ΕΕ δεν θεωρεί τα ελληνικά σύνορα ευρωπαϊκά και γι αυτό και δεν τα υπερασπίζεται. Ο συνδυασμός των δύο απειλών του grexit και της εξόδου από την Σένγκεν, δείχνει ότι δεν έχει κάνενα πρόβλημα να αποκόψει ένα τμήμα της, γιατί πολύ απλά υπάρχει Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία κλπ αλλά δεν υπάρχει Ευρώπη. 

Όλες οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι χρόνων κινήθηκαν και εξακολουθούν να κινούνται με γνώμωνα την προσωπική και κομματική επιβίωση και τη νομή της εξουσίας. Έστω και εάν αυτή είναι μία περιορισμένη διαχείριση μέσα στα όρια που καθορίζει η πολιτική του Βερολίνου που μόνο από ευρύτητα της αντίληψής δεν χαρακτηρίζεται. Οι ευρωπαϊστές κανονικά θα έπρεπε να έχουν τεράστιο πρόβλημα. Για να υπερασπιστούν την ΕΕ, από την οποία εξαρτώνται οι καλές αμοιβές τους και τα προνόμιά τους, στρέφονται διαρκώς εναντίον της Ελλάδας που μονίμως ευθύνεται, γιατί δεν προσαρμόζεται, γιατί δεν υλοποιεί ότι της ζητούν, γιατί δεν μεταρρυθμίζεται κλπ, ωσάν αυτά και πολλά άλλα παρόμοια να μην συμβαίνουν σε όλες τις χώρες μέλη. 

Οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων πολιτικών δυνάμεων αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Ο μεν Τσίπρας μετά την ολοκληρωτική ήττα της πρώτης αριστερής περιόδου που επισφραγίστηκε με το ταπεινωτικό τρίτο μνημόνιο, πορεύεται δίχως  κανένα σχέδιο, αριστερό ή δεξιό. Ο δε Μητσοτάκης περιμένει τις υποδείξεις των εταίρων για να αποκρυσαλλώσει την πολιτική του γραμμή. Αμφότεροι εκφράζουν διαφορετικά τμήματα μίας ελίτ που σπαράσσεται για την διανομή της συρρικνούμενης πίτας, αδυνατώντας να δουν ότι το πρόβλημα πια της χώρας δεν είναι πια μόνο οικονομικό ή κοινωνικό αλλά εθνικό, υπό την έννοια ότι αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια του η επιβίωση.