Δημήτρης Δανίκας

Σημασία  έχουν  τρία πράγματα. Οι  καναλάρχες να  πληρώσουν τις άδειες λειτουργίας τους. Οπως συμβαίνει σε κάθε ευρωπαική  χώρα.  Οι  καναλάρχες να συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις του Ραδιοτηλεπτικού Συμβουλίου. Μια  βασική Αρχή  που πάση θυσία πρέπει να λειτουργεί ανεξάρτητα από  τις  επιδιώξεις του  οποιουδήποτε κόμματος. Πόσο μάλλον του κυβερνητικού. Και  τρίτο,  οι  ίδιοι καναλάρχες να εξυπηρετούν τα δάνειά τους και  να πληρώνουν  τους  φόρους και τις εισφορές των εργαζομένων  τους!

Μέχρι   εκεί. Αυτές οι  βασικές, κόκκινες  γραμμές. Αγόρασε κανάλι  αν πράγματι  έχεις να  δώσεις. Μην παραβιάζεις τον κώδικα   δεοντολογίας του ΕΣΡ. Και να    εξυπηρετείς  τα δάνειά σου και όλες σου τις  υποχρεώσεις!

Η  λογική «μόνο  τέσσερα κανάλια» είναι εκ του πονηρού. Αυτό  σημαίνει ότι επιχειρείς να  περιορίσεις  την  έκταση της πολυφωνίας. Και  ότι επιχειρείς να εξυπηρετήσεις  συγκεκριμένα συμφέροντα. Κι  αν  αυτές δεν είναι οι προθέσεις  σου,  ε τότε,  εξ αντικειμένου  με αναγκάζεις εμένα να σκεφτώ  καχύποπτα και αρνητικά!

Επομένως η  κυβέρνηση με τις πρακτικές της  τσαλάκωσε την πρόθεσή της να εξορθολογίσει το τηλεοπτικό καθεστώς και να καταπολεμήσει την  πειρατεία!

Πάμε  τώρα στο  δεύτερο, μεγάλο  κεφάλαιο που ονομάζεται πολυφωνία. Που σημαίνει η «πολυφωνία»  όχι  απλώς πολλές «φωνές»  αλλά πολλές «διαφορετικές φωνές»!

Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας.  Ολα αυτά τα χρόνια είδατε εσείς πουθενά να λαμβάνουμε,  ως τηλεθεατές,  διαφορετικά  σήματα πολυφωνίας; Εγώ  ελάχιστα. Σπανίως  το  ένα κανάλια  διαφέρει  από το άλλο. Στην πραγματικότητα  εκείνο που λαμβάνει ο  τηλεθεατής είναι  το  ίδιο πρόγραμμα με μικρές επουσιώδεις  διαφορές!

Περίπου  ίδιο στόχευση στις τηλεοπτικές σειρές. Ιδια στόχευση στις  ταινίες τις κινηματογραφικές. Και  περίπου ταυτόσημα πολιτικά talk  shows!

Ιδια και η  δομή κατανομής του  καθημερινού προγράμματος.  Οι παρουσιαστές ποικίλλουν. Οι τίτλοι των τηλεοπτικών  σειρών και των ταινιών  αλλάζουν. Ομως η στόχευση  στα  μερίδια  των τηλεθεατών είναι ίδια!

Γιατί αυτό; Μα επειδή το απόλυτο κριτήριο  των  καναλιών είναι τα «μηχανάκια». Η τηλεθέαση. Το κοινό. Πόσοι με  βλέπουν. Και για πόση  ώρα  κάθονται και «χαζεύουν»  το πρόγραμμά  μου!

Γι αυτό ενθαρρύνονται οι πολιτικές «κοκορομαχίες» και οι  «κραυγές». Γι αυτό  όσο πλακώνεται ο ένας με τον άλλο τόσο ανεβαίνει ο   δείκτης της  θεαματικότητας. Να  δουν όλοι το αξιοπερίεργο. Το χαβαλέ. Τις μονομαχίες. Να έχουν να λένε. Να κουτσομπολεύουν, ύστερα, τους ομιλητές, Να τους  χλευάζουμε. Να  περνάει η ώρα. Να  «σκοτώνουμε»  την πλήξη μας!

Με απλά λόγια  όσο περισσότερο πίπτει το  επίπεδο,  τόσο περισσότερα «μηχανάκια». Αν κοντά σε όλα αυτά   βάλεις και  το χαμηλό επίπεδο κουλτούρας και Παιδείας των  πολιτών, τότε λαμβάνεις συνταγή  τριτοκοσμικής  ψυχαγωγίας και ενημέρωσης!

Και  για να  τελειώνω. Περισσότερα  ιδιωτικά κανάλια  δεν  σημαίνει, ταυτόχρονα και περισσότερη πολυφωνική ενημέρωση. Να εξηγούμαστε. Και  φυσικά  από τη  στιγμή που ψυχαγωγία και ενημέρωση  κρίνονται με  τους  δείκτες της Αγοράς,  ε τότε στοιχειώδης πολιτισμός και ιδιωτική  τηλεόραση, πράγματα ασυμβίβαστα και ενίοτε εχθρικά!