Γιάννης Μακρυγιάννης

Η συμφωνία υλοποιείται πρακτικά από τον περασμένο Οκτώβριο και πλέον έχουμε φτάσει στην πιο απότομη στροφή, αυτή που αφορά στο ασφαλιστικό και το αγροτικό. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση ήλπιζε πως η συμφωνία θα μπορούσε να υλοποιηθεί με ένα «ήπιο» τρόπο – αν υπάρχει ήπιος τρόπος – λόγω «καλής διαγωγής». Ότι δηλαδή οι δανειστές θα αναγνώριζαν την «καλή συμπεριφορά», τη «μεταμέλεια», που έδειξε το μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ – με την υπογραφή της συμφωνίας και την εφαρμογή των πρώτων πακέτων προαπαιτούμενων – και θα μείωναν το βάρος των μέτρων στη συνέχει, κυρίως για το ασφαλιστικό. Ήταν το σύνδρομο του καταδικασμένου που ποντάρει στην επιείκεια των δικαστών, εάν δείξει έμπρακτα ότι έχει «μετανοήσει». Φευ! Τουλάχιστον για την ώρα δεν υπάρχει καμία τέτοια ένδειξη από τους δανειστές. Η τρόικα ξανάγινε… τρόικα, οι «σκληροί», που υποτίθεται έχασαν τον Ιούλιο, επανήλθαν με ακόμα σκληρότερο τρόπο και οι ηγέτες είναι υποτίθεται και πάλι η «σωτηρία» μας – εξ ου και οι επαφές Τσίπρα με Μέρκελ, Ολάντ κ.α.

Η κυβέρνηση κοιμάται και ξυπνάει με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή οι ευρωπαίοι εταίροι και άλλοι «φίλοι» μας, που δεν θέλουν να αποσταθεροποιηθεί, λέει, η κατάσταση στην Ελλάδα, θα ελαφρύνουν το φορτίο, γιατί αλλιώς «θα ψοφήσει ο γάιδαρος». Οι ελπίδες και οι προσδοκίες αυτές ήταν πάνω κάτω όλων των μέχρι τώρα μνημονιακών κυβερνήσεων. Με γνωστή, απογοητευτική, κατάληξη όμως.

Η κυβέρνηση το τρενάρει όσο μπορεί. Πιστεύει ότι εάν κερδίσει χρόνο, ίσως τα πράγματα βελτιωθούν. Στο μεταξύ όμως χειροτερεύουν – αυτό είναι το κόστος και το ρίσκο της όποιας καθυστέρησης. Ποτέ τα πράγματα δεν είναι στάσιμα. Ή θα χειροτερεύουν ή θα βελτιώνονται. Είμαστε στη φάση που διαρκώς χειροτερεύουν και εφόσον η ελπίδα για βελτίωση διαψευστεί τότε θα μείνουμε με το δεδομένο της χειροτέρευσης. Ίσως όμως σε αυτό να κρύβεται και η τελευταία ελπίδα της κυβέρνησης για το πώς μπορεί να ξεπεράσει το σκόπελο: Αν βελτιωθούν τα πράγματα, δηλαδή οι δανειστές όντως ελαφρύνουν το φορτίο, τότε καλώς, θα έχει πετύχει μία καλύτερη συμφωνία. Εάν όμως γίνουν ακόμη χειρότερα, τότε θα αποδειχθεί ότι η κακή συμφωνία του καλοκαιριού και φυσικά η πιο σκληρή της εκδοχή είναι αναπόφευκτη, άρα η υλοποίησή της είναι μονόδρομος. Έτσι πίνεις το πικρό ποτήρι, αλλά το πίνεις με τρόπο και το αποδέχεσαι. Το καλοκαίρι για παράδειγμα έγινε το δεύτερο. Πήραμε το μνημόνιο και είπαμε ευχαριστώ, όπως αποδείχθηκε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Απλά δεν είναι εύκολο να επαναλαμβάνεται η ιστορία, με την ίδια πάντα κατάληξη.