Γρ. Νικολόπουλος

 Να όμως που τώρα απαιτούν να κλείσουμε τις δημοσιονομικές τρύπες, να προχωρήσουμε σε μια ουσιώδη και μακράς πνοής μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και σε ένα δίκαιο φορολογικό που να περιλαμβάνει και τη φορολόγηση των αγροτών και εμείς αρνούμαστε να το πραγματοποιήσουμε, λέγοντας ότι ναι μεν δεν θα κάνουμε τίποτε από όλα αυτά που μας ζητούν, αλλά θα επιβάλουμε νέους μεγάλους φόρους στους έντιμους φορολογούμενους - σε αυτούς δηλαδή που πληρώνουν και όχι στους φοροφυγάδες. Είναι απολύτως λογική η στάση των Ευρωπαίων εταίρων μας, το να μη δέχονται αυτού του είδους τα μπαλώματα που προτείνουμε, επιμένοντας στην προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.

Τη μοναδική εναλλακτική που έχουμε μας την προτείνει ο σκληρότερος εκ των εταίρων, ο κυνικός Σόιμπλε, ο οποίος μας δείχνει την πόρτα εξόδου από την ΟΝΕ λέγοντάς μας πολύ απλά ότι αφού δεν θέλετε να τα κάνετε αυτά, φύγετε από το ευρώ κι εμείς θα σας βοηθήσουμε να σταθείτε στα πόδια σας. Εννοεί σαφώς ότι θα μας δοθεί ανθρωπιστική βοήθεια, γιατί οποιουδήποτε άλλου είδους βοήθεια θα απαιτούσε εφαρμογή όλων των μεταρρυθμίσεων ακόμη και αν ήμασταν εκτός ευρώ. Και αυτό είναι που δεν λαμβάνουν υπόψη τους όσοι συμφωνούν με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών και θεωρούν ότι η λύση είναι η έξοδος της χώρας μας από την Οικονομική Νομισματική Ενωση. Οτι δηλαδή και εκτός ΟΝΕ τις ίδιες μεταρρυθμίσεις θα πιεστούμε να εφαρμόσουμε. Και αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε θα έχουμε ένα νόμισμα-κουρελόχαρτο, χωρίς καμία διεθνή αξία και το επίπεδο ζωής μας θα κατρακυλήσει σε επίπεδα Μέσης Ανατολής.

Μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα έχουμε και το Προσφυγικό, το οποίο η Ευρώπη το αντιμετωπίζει -και ορθώς- ως ευρωπαϊκό πρόβλημα, ενώ εμείς εδώ δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση που να προστατεύει και την Ελλάδα και την Ευρώπη από τις μαζικές μετακινήσεις μεταναστών-προσφύγων. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που η Ευρώπη αρχίζει να βλέπει ολοένα και πιο ευχάριστα την αποπομπή μας, αφού αν βγούμε και από τη Σένγκεν θα μπλοκαριστούν όλοι οι πρόσφυγες μέσα στα ελληνικά σύνορα. Και τότε είναι που θα προσπαθούμε να λύσουμε το τεράστιο αυτό πρόβλημα μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια κανενός.


Περίπου αυτή είναι η κατάσταση σήμερα, επτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Και δυστυχώς διαιωνίζεται επειδή εμείς αρνηθήκαμε να εφαρμόσουμε τις μεταρρυθμίσεις εξαρχής. Τη δε τελευταία χρονιά, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., προσπαθήσαμε να ακυρώσουμε και όποια πρόοδο είχε γίνει στο παρελθόν. Πραγματοποιήθηκαν και πάλι άπειρες προσλήψεις με αυστηρά κομματικά κριτήρια, ακυρώθηκε στην πράξη η ανεξαρτησία όσων θεσμών ήταν ανεξάρτητοι, σπαταλήθηκε χρήμα για την κομματική πελατεία, το δε πρώτο εξάμηνο του 2015 χάθηκαν τόσα πολλά λεφτά και άλλες τόσες ευκαιρίες, ενώ το όνομα της χώρας στο εξωτερικό και η αξιοπιστία όλων των Ελλήνων καταβαραθρώθηκε.

Προκειμένου η κυβέρνηση να αποφύγει τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού προτείνει νέους απαράδεκτα υψηλούς φόρους που πλήττουν κυρίως τους ελεύθερους επαγγελματίες. Αυτό δεν είναι ασφαλιστική μεταρρύθμιση αλλά φόροι υπέρ τρίτων. Για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό προτάθηκε η αύξηση του φόρου εισοδήματος σε επίπεδο άνω του 50% για τους «πλούσιους», κατεβάζοντας έτσι τον πήχη για το ποιος είναι πραγματικά πλούσιος προκειμένου να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερους. Πλούσιοι για την κυβέρνηση είναι αυτοί που εισπράττουν 30.000 τον χρόνο, όσο δηλαδή ο πρώτος μισθός ενός φοιτητή που αποφοιτά από τα πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας και πιάνει δουλειά εκεί.

Το μόνο, λοιπόν, που προτείνουν οι κυβερνώντες είναι φόροι. Και αυτοί όπως και οι προηγούμενοι αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη από τις μεγάλες και παράλογες δαπάνες του ελληνικού κράτους. Αρνούνται να δεχτούν το γεγονός ότι έχουμε άχρηστους οργανισμούς που τους πληρώνουμε χρυσάφι για να βολεύονται εκεί τα κομματικά στελέχη κι έτσι να χρησιμοποιούνται σαν κανάλια διαπλοκής. Αρνούνται να δεχτούν ότι η γραφειοκρατία που γεννά ο δημόσιος τομέας είναι η βασική αποτρεπτική δύναμη για τις επενδύσεις, ότι η υπερφορολόγηση, συν του ότι δεν προσελκύει επενδυτές από το εξωτερικό, διώχνει και τις ελληνικές επιχειρήσεις. Επίσης ότι η κομματικοποίηση δημιουργεί διαπλοκή και διαφθορά, ότι ο κομματικός συνδικαλισμός εμποδίζει την αξιοκρατία και την πρόοδο. Αρνούνται να δεχτούν ότι δεν μπορεί οι λίγοι εργαζόμενοι να πληρώνουν για όλους τους άλλους, δηλαδή τους άνεργους και άεργους, τις συντάξεις, τους μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, τα έξοδα του μεγάλου κράτους, την υπερμεγέθη Βουλή, το παμφάγο πολιτικό σύστημα, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Αν και είναι φως φανάρι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, κανείς δεν ασχολείται με αυτό. Πηγαίνει η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί με τους υπουργούς Οικονομικών της Ευρώπης και τους οικονομολόγους του ΔΝΤ και όταν αυτοί της εξηγούν ότι δεν βγαίνουν οι αριθμοί, εκείνη τους λέει θα σας διδάξουμε έναν νέο ευρωπαϊκό πολιτισμό, θα σας διδάξουμε την ανθρωπιά. Γεγονός είναι ότι δεν μιλάνε καν την ίδια γλώσσα με τους εταίρους, ούτε υπάρχει πεδίο συνεννόησης. Αυτό η κυβέρνηση το παρουσιάζει για διαπραγμάτευση. Ελα όμως που δεν είναι. Θυμίζει ομάδα που στέλνει την μπάλα στην κερκίδα και τελικά χάνει με 10-0 - όπως έχει γίνει  άλλωστε πάμπολλες φορές μέχρι σήμερα.

Αυτή η νέα διαπραγμάτευση που ξεκίνησε τώρα, αν κρατήσει καιρό θα δημιουργήσει νέες τρύπες στον Προϋπολογισμό και δυσθεώρητα προβλήματα. Αν -ακόμη χειρότερα- η κυβέρνηση αποφασίσει να πάει σε εκλογές, η κατάσταση θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Η χώρα δεν έχει ξεφύγει από τα προβλήματα, δεν έχει αποφύγει οριστικά το Grexit και γι’ αυτό ο Σόιμπλε το ανέσυρε στην επιφάνεια. Η Ελλάδα κινείται διαρκώς στο χείλος του γκρεμού φιλοσοφώντας για το αν πρέπει να βουτήξει στο κενό ή όχι. Οποιος όμως κόβει βόλτες στην άκρη του γκρεμού -και δεν είναι αγριοκάτσικο- μπορεί και να γλιστρήσει.