Τάσος Καραμήτσος

Διαμορφώνεται πάλι στον ορίζοντα ένα εξαιρετικά αβέβαιο και γκρίζο σκηνικό, αυτή τη φορά με ένα επιπλέον στοιχείο που δημιουργεί νέες παραμέτρους, την αφόρητη πίεση που δεχόμαστε από το Προσφυγικό.

Η ειδοποιός διαφορά από πέρυσι για την κυβέρνηση είναι ότι έχει πλέον εξαντλήσει όλα της τα όπλα, δεν έχει την κοινή γνώμη με το μέρος της, μια που οι ιστορίες για σκληρές διαπραγματεύσεις και έντιμους συμβιβασμούς κατέληξαν σε δράματα.

Αλλά και στο εξωτερικό γνωρίζουν πολύ καλά πλέον όλοι ποιοι είναι αυτοί που κυβερνούν εδώ στην Ελλάδα, ξέρουν η Μέρκελ, ο Γιούνκερ και η Λαγκάρντ ποιος είναι ο Τσίπρας και κυρίως αντιλαμβάνονται πολύ καλά ότι το επικοινωνιακό του ταλέντο αποδυναμώνεται ημέρα με την ημέρα με τα βαριά μέτρα που ήδη λαμβάνονται αλλά και αυτά που πρόκειται να ληφθούν το επόμενο τετράμηνο.

Μετράνε επίσης οι ξένοι ότι κι αυτός μπορεί να το πάει λίγο πιο κάτω, δεν έχουν, όμως, την ικανότητα οι υπουργοί του, ενώ ενοχλούνται βαθύτατα και από το καινούριο συστηματάκι που στήθηκε με τους διορισμούς στο κράτος και τον εξευτελισμό των Ανεξάρτητων Επιτροπών, θεσμός που καίει ιδιαιτέρως την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αφού επινοήθηκε από αυτήν για να ελέγχει τα κράτη-μέλη.

Στην εικόνα αυτή πρέπει να προστεθεί ότι οι πιθανοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και ο Λεβέντης, είναι πλέον απρόθυμοι να τους ακολουθήσουν στον πολιτικό χορό του Ζαλόγγου που φέρνουν τα νέα μέτρα. Και τέλος το γεγονός ότι στη Ν.Δ. υπάρχει νέος αρχηγός, που ό,τι δυσκολίες και να αντιμετωπίζει λόγω παρελθόντος, αμέσως έδωσε αέρα νίκης στο κόμμα του.

Μέχρι τώρα ο Τσίπρας είχε για τους ξένους και ένα ακόμα πλεονέκτημα, ότι ήταν ο επικεφαλής της μοναδικής πολιτικής δύναμης στη χώρα που μπορούσε να περάσει τα μέτρα χωρίς πολλές αντιστάσεις. Αυτό τελείωσε με το που βγήκε στους δρόμους οργισμένος ο κόσμος.

Τι θα κάνει, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μπροστά στη δραματική αυτή εικόνα που βιώνει, η οποία ενδεχομένως να χειροτερεύει όσο λαμβάνονται μέτρα και κατακλύζουν την Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες νέοι μετανάστες;

Είναι η πρώτη φορά που νομίζω ότι δεν έχει παρά μόνο μία επιλογή, η οποία συμπίπτει και με το τι επιθυμεί διακαώς πλέον και ο ίδιος και η συντριπτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Να το πάνε μέχρι τέλους και να κυβερνήσουν πάση θυσία και ό,τι βγει, μέχρι να πέσουν.

Κι αυτό, πρώτον (και κυριότερον), γιατί είναι γλυκιά και εξόχως επικερδής η εξουσία για όλους. Ακόμα και οι πιτσιρικάδες που διορίζονται στις θέσεις των μετακλητών «βλέπουν το φως τους» με τέτοια ανεργία που υπάρχει. Δηλαδή, ποιος θα τους έπαιρνε χωρίς καν πτυχίο με ένα χιλιάρικο μισθό (συν κάποια έξοδα) στον ιδιωτικό τομέα τέτοιες εποχές; Οχι βέβαια ότι τα παιδιά των δεξιών και των πασόκων που καταλάμβαναν το κράτος, τα προηγούμενα χρόνια, ήταν καλύτερα. Πού να πάνε, λοιπόν, όλοι αυτοί οι κομματικοί στρατοί, σάμπως ξέρουν αν θα ξανακυβερνήσουν ποτέ;

Δεύτερον, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ο Τσίπρας έχει κάθε δικαίωμα σε αυτήν. Σου λέει, έχω σχεδόν τέσσερα χρόνια μπροστά μου, όλα αλλάζουν, μπορεί σε δύο χρόνια από σήμερα να στέκομαι έστω και με 153 βουλευτές, να μεταβληθεί όλο το διεθνές περιβάλλον, να φέρω επενδύσεις, να βρω πετρέλαιο, να βρω διαμάντια στην άμμο, σημασία δεν έχει, αρκεί να προχωρήσω.